ჩემეული 3

ერთფეროვნება-სულ,მუდამ ერთ ფერში ცხოვრება,უცვლელი მომენტებითა და ერთდაიგივე თითქოს მოსაბეზრებელი დღეებით.ამ ერთმანეთის მსგავსი დღეების შემჩნევის შემდეგ ვიწყებთ წუწუნს,ვსაუბრობთ მის სისაშინლეზე და უარყოფითობაზე.ვინდომებთ ფერად სამყაროში

ჩემეული 2

ყინავს.თოვლის ფიფქები ერთმანეთზე ეცემიან და დიდ მასას ქმნიან,ათეთრებენ არემარეს.არავინაა გარეთ.მანქანებიც არ მოძრაობენ და ზუზუნით არ აყრუებენ არე-მარეს.ბუნება მარტოა.თოვლის დიდი რაოდენობის გამო ხეები დამძიმებულები არიან და წელში მოხრილნი

გამოღვიძება

დრო ეს ერთდერთია რომელსაც ვერ შეცვლი,ვერ დააბრუნებ და ვერაფერს მოსთხოვ,არ გაჩერდება და არ დაგინდობს როცა უკან მიიხედავ და შენს მიერ ფუჭად განვლილ წამებს და წუთებს დაითვლი,არც მაშინ შეგახსენებს თავს რაოდენ ცოტაც არ უნდა გქონდეს,მოკლედ მართალია

შენ აღარ ხაარ...

საოცარია ზღვის სურნელს რომ წვიმის სურნელი ერწყმის... ვცდილობ ღრმად შევისუნთქო და ვგრძნობ ფილტვები როგორ მტკივდება... თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ რომ აქ ხარ... ჩემთააან... ის დღე გამახსენდა...

ჩემეული

ვზივარ ირგვლივ სიმწვანე სიჩუმე... ყურთასმენას მხოლოდ ფოთლების ნაზი შრიალი სწვდება და ალაგ-ალაგ ფრინველთა საამური გალობა ისმის. ვფიქრობ.

ბაბუ "ბიჭუნი"

ზღვა ჩემი ნოსტალგიაა , ისევე როგორც შენი მშთანთქმელი თვალთაგანი . ისინი შევიყვარე  ისე ძლიერ , როგორც დედა საკუთარ შვილს - პირველივე ამოსუნთქვიდან. ყველაფერს შემიძლია შეგადარო , რაც არადროს მთავრდება. ჩემი სევდა ხარ , აი მაშინ პირველად რომ ჩაგხედე

გინდა ვიჩხუბოთ?

რაჭის ერთ-ერთ ულამაზეს სოფელში კერძოდ კი ნიკორწმინდაში,უამრავ ხალხს მოეყარა თავი, ზაფხული ეს ის დროა როცა ყველა სახლის კარი თითქმის ღიაა და დიდების თუ პატარების ხმა ისმის ეზოებიდან,სწორედ ერთ ერთი სახლის ეზოში,ხის სკამთან ორი პატარა ბავშვი

სათვალე

იცი როგორი მტკივნეულია სათვალის მოხსნა? მტვერიც არ რჩება სილამაზისგან. როგორი უფერულია, ფორმას კარგავს ყველა და ყველაფერი, ერთმანეთში ერევა და იდღაბნება. აზრს კარგავს ყველა ფერი, რადგან უკვალოდ ქრება სიწმინდე. უყურებ შენს თავს, სხვებს და არ გინდა

წერილი.

ჩემნაირი ადამიანები ძალიან დიდხანს ითმენენ და მერე საბოლოოდ მიდიან.. ჩარლ.. დამიჯერე რომ მე შემიძლია ჩემი ხელებით აშენებული სასახლე, თავადვე დავანგრიო... ეს მაშინ ხდება, როცა ვხვდები რა აბსურდში ვარ. როცა ყველა კედელი თავად ვარ... იცი? ადამიანი

წყვდიადში მყოფის პირველი ნაბიჯი. (ნაწილი პირველი)

კიდეზე ვარ უკვე მისული, აღარ ვიცი რა ვქნა, როგორ მოვიქცე, გაჩერებული ვარ და წინსვლას ვეღარ ვგრძნობ, უკვე მზად ვარ ყველაფერს წერტილი დავუსვა, მაგრამ მაინც, ვერ ვბედავ... სისუსტეა თვითმკვლელობაო და თუ ვინმე იკლავს თავს, იძახიან სუსტი იყო, დანებდაო..