ჩანახატი
ქაოსი
ჩემს ოთახს, მდუმარების სამოსით შემოსილს, აწუხებს ქარის უმისამართო შრიალი,ამოუცნობი სიო.თითქოს კედლებიც უფერული გახდა.მე კი მარტოობის შეგრძნება უფრო და უფრო მავსებს სევდით და მიწამლავს სულს. „ყველაზე საშინელი გრძნობა მარტოობაა, როდესაც არაკომფორტულად
ჩანახატი
მღელვარე ტალღები!
საღამოობით, რომ ვიჯექი ზღვის პირას და ვუყურებდი თუ როგორ ღელავდა ტალღები ის დრო მენატრება.. გვერდით, რომ შენ მეჯექი და მე მიყურებდი, როგორც ზღვის ამაღელვებელ ტალღებს აი ეგ დრო მენატრება... როცა წუთში 60ჯერ მეუბნებოდი თუ როგორ გიყვარდი აი ეგ დრო
ჩანახატი
მზე.შეხვედრა.
თავიდან გგონია რომ გაგიჟდები, უბრალოდ ვერ გადაიტან, ჭკუიდან შეიშლები, ას, ათას, მილიონ ნაწილად დაიშლები და მაინც ვერ გადაიტან იმ ტკივილს, რომელსაც სულში გრძნობ. გულს იხოკავ ბასრი დანებით, ხელებს მოუსვენრად დააფათურებ შიგნით, ყველგან, ყველაფერში. მას
ჩანახატი
ვინ იცის....
ვიცოდი დაბრუნდებოდა...მის წასვლებს თავიდანვე ასდიოდათ დაბრუნების მძიმე და ნესტიანი სურნელი. ფანჯრიდან ვუყურებდი როგორ გადაკვეთა სველი ,პლატინისფერი გზა და ქუჩის მეორე მხარეს ტროტუარზე მიმავალ ნიაღვარს შეერწყა მისი ნაბიჯები. მომინდა ძველებურად
ჩანახატი
რა ფერია?!
შენ? -მე ფერები არ გამაჩნია... -როგორ არა შემოდგომისფერი ხარ -ჰ,ჰ შემოდგომა რა ფერია? -ოქროსფერი უმეტესად! დანარჩენი ფერები კი უმნიშვნელოდ სხვა ფერის... -მერე მე ოქროსფერი არ ვარ...
ჩანახატი
ისევ შენ
მზის ჩასვლის ყურება ბავშვობიდან მიყვარდა,საათობით შემეძლო სანაპიროზე ჯდომა და ყურება თუ როგორ ირეკლავდა ზღვა მზის სხივებს ამაზე საოცარი სანახაობა უბრალოდ წარმოუდგენელია. ზღვა ჩემთვის სამოთხეა დედამიწაზე .ქვიშას ხელში ვიღებ და ვგრძნობ როგორ მეცლება
ჩანახატი
როგორ მინდა გავქრე
როგორ მინდა გავქრე, უბრალოდ პირდაპირი გაგებით ერთხელ და სამუდამოდ გავქრე, ისე თითქოს არც ოდესმე მიარსებია, თითქოსდა წამითაც კი არ ვყოფილვარ ამ საზიზღარი ადამიანების ბრბოში, მიჭირს ადამიანები ვუწოდო , რაღაც არაბუნებრივი ცხოველები არიან, მხოლოდ
ჩანახატი
რა უნდოდა ტაროსის გველს ოდინის შუბზე
ამინდი აირია. არა ისე, როგორც სჩვეოდა იერუშალაიმს, არა, მოვიდა ქარი და გამეფდა ქაოსი. მიწა იძრა. წყვდიადი აღიმართა ცის ტატნობზე. გარბოდნენ. დარწმუნდი მარკუს.. აღასრულე..
ჩანახატი
მე ადამიანს ვერა კი არა, არ ვაპატიებ!
შეკითხვაზე :"რას ვერ აპატიებდით ადამიანს", ყველა თამამად გაიძახის: "ღალატს", მე კი ადამიანს ვერ ვაპატიებ, როდესაც მეუბნება:"მე შენს გვერდით ვარ", ან თუნდაც "ჩემი იმედი გქონდეს", და სინამდვილეში ჩემგან წასასვლელი გზის იმ ჩახვეულ ნაწილში ისე უეცრად
ჩანახატი
არა'რაობა
დაიბადება რა ადამიანი და იმ წამიდან, ცხოვრებისეული ტანჯვისთვის არის განწირული. იქნებ ტანჯვა ადამიანებისა, ცხოვრებისეულზე ბევრად მეტიც არის. რისთვის? ან ვისთვის ვიბადებით ადამიანები? იმისთვის, რომ რაიმე დავტოვოთ?! ჩვენი სახელი შევინახოთ, რომ მერეტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
