მთელი ჩემი ცხოვრება დრამაა.. !!

როდესაც დავბადე ჩემი მშობლები ძალიან ბედნიერები იყვნენ, მხოლოდ მე ვიყავი უბეედური ) დავიბადე და წლების მატებასთან ერთად ჩემი ცხოვრება სულ უფრო მძიმე იყო .. 5 წლის ვიყავი როცაა ჩემი პატარა მწვანე თვალებით ვიყურებოდი ამ გატყავებულ საქართველოში და

მარტოობა

ოთახი... საკუთარი ოთახიც კი რა დამცინავი ხდება მაშინ, როცა სახლში ბრუნდები და არავინ გხვდება... მარტოობის გარდა... რომელსაც წამზომი არ აქვს, არც განსაზღვრული დრო და არც ის იცი როდემდე გაგრძელდება...

The perks of being a reader

იყო მკითხველი- ეს თავისთავად სასწაულია, მკითველი- ეს სწორედ ისაა ვისაც შეგიძლია ისედაც ვიწრო საძილე ტომარაში შეყვარებულებს შორის იწვე და სულაც არ იყო ზედმეტი, მეტიც, ზედმეტი კი არა აუცილებელიც ხარ, რადგან წიგნის ავოტორმა ასე ინება. მკითველად

მამას.

ყველა გოგოს ცხოვრებაში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს მამას, თუმცა მგონია რომ ჩემთვის ყოველთვის ყველაზე საყვარელი და გამორჩეული ადამიანი იყო და ეს განსაკუთრებული სიყვარული რომელსაც მის მიმართ ვგრძნობ ყოველდღე ძლიერდება კითხვაზე „დედა უფრო გიყვარს თუ

სად ხართ

რამდენი ვკვდებით. ხან სუნთქვის შეწყვეტამდე, ხანაც მანამდე. სულ ვეკითხები ჩემს თავს. სად ხართ ხალხო, სად ხართ? სუნთქვა რას ნიშნავს? განა რამდენს ნიშნავს? რამდენად ბევრს ნიშნავს? ჩვენ ირგვლივ ადამიანები ყოველდღე კვდებიან , ზოგი სიჩუმით, ზოგი

მოგონება

ზაფხულის ჩვეულებრივი დილა გათენდა მე ავდექი მოვწესრიგდი და სასაუზმოდ კაფეში ჩავედი,შევედი კაფეში და ადგილზე გავქვავდი რადგან სილამაზემ მომნუსხა და ცოტა ხანს გაშტერებული შევყურებდი ულამაზეს არსებას ყველაზე ლამაზს ყველაზე ლამაზებს შორის როცა გონზე

გამანადგურებელი ანგელოზი

"- რატომ? - ძალიან დიდხანს მეზიზღებოდა ადამიანები - და მაინც რატომ?

დაგვიზამთრდა

საყვარელო ნახე ფიფქები ცვივა ციდან , რა მაგარია შევძახე ლოგინიდან ახალწამომდგარმა და ყელზე მოვეხვიე ჩემს ახდენილ ოცნებას. ის თვალების ფშვნეტით წამოიმართა , ფანჯრიდან გაიხედა , მერე ნამძინარევად მომხვია წელზე ხელი და ჩაილუღლუღა : “ოჰო დაგვიზამთრდა?!”

დასასრული

ინდა ვინმეს ველაპარაკო, უბრალოდ ვილაპარაკო და ვიტირო. განადგურებს შენზე ნათქვამი სიცრუე, რომელიც რეალობა ჰგონიათ. მნიშვნელოვან ადამიანებს, არ ჯერა შენი.

უშენოდ

ერთხელ ვთქვი ყველა ჩასუნთქვა მიჭირს მეთქი და მეჩხუბნენ.. გამაჩუმეს ღრმად ისუნთქეო მითხრეს.. შიგადაშიგ შენს ჰაერს მპარავდნენ.. თვითონ მიჭერდნენ ყელზე ხელებს.. მახრჩობდნენ..