შენ

სახლიდან გადიხარ.. ატმისფერი მუხლსქვემოთ გაშვებული კაბა გაცვია, ყელმოღებულ მაიკაში ცოტა გცივა და ცდილობ პიჯაკით როგორმე დამალო შენი შიშვლად დარჩენილი კანი.. ხვეულ, გრძელ თმებს მოხდენილად ჰაერში იქნევ.. გიხარია.. რომ მზეა, რომ გაზაფხულია, რომ ქალი

მიწის ქვეშ ფეთქავ ქეთელაურო

„აკეთე ის რაც შენ გინდა, თუ ნებას მოგცემს უფალი.. იფრინე სივრცის გადაღმა იყავი თავისუფალი“ „ჯონ... შენ წაიყვანე არა? შენ წაიყვანე ხომ ასეა? გამეცი ხმა.. რატომ არ მპასუხობ? დავიჯერო თავს დამნაშავედ თვლი?. არა ვერ დავიჯერებ.. ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა

ფიქრებში დაკარგული

სიჩუმე ჩამოწვა. თაფლისფერი თვალებით დაჟინებით უყურებდა მაგიდაზე მდგარ ლურჯ ლარნაკს. სახეში ვუყურებდი. მისი ნაკვთები არაფერს გამოხატავდნენ, ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, თითქოს ყველაფრისადმი გულგრილი იყო. ერთხანს ვიფიქრე, რომ ჩემი არსებობაც კი

მეტრო

უცნაურია მაგრამ მხოლოდ ახლაღა მომინდა ამის თქმა, მომენტის რომელიც რამდენიმე წილს უკან მოხდა, სულ რაღაც ორმა წუთმა დამამახსოვრა ის დღე თუმცაღა აღარ მახსოვს სეზონის რომელი პერიოდი იყო, ან რომელი წელი, მაგრამ მახსოვს ემოცია, რომელიც შემზარავი იყო.

აყვავებული საკურის მსგავსად

პირველად გიგრძენი, როცა ევროპის ერთ-ერთი შორეული ქვეყნის, ერთ-ერთი ქალაქის პატარა ტბის პირას ვისხედით მე და შენ და მთვარით განათებულ გარემოში ღვინოს ვწრუპავდით ვისკის ჭიქებით. ქუჩებიდან მოისმოდა აღფრთოვანებული ხმები... ბრავისიმო, ბელისიმო... ჩვენ

შეხვედრა თოლია ჯონათან ლივინგსტონთან

ზაფხულია,სხვადასხვა ქვეყნების და ოკეანეების მონახულების დრო გრძელდება.მე კი არასდროს მინახავს ზღვა.მე არასდროს მომისმენია მისი ისტორია და ჩემი ამბები მაქვს.მერიდება ამის აღიარება, მაგრამ მე არასდროს მინახავს ლურჯი ზღვის ტალღა,არ გამივლია ქვიშიან

ნუ გააჩერებთ!

მზის სინათლე უკვე იასამნისფრად იდღაბნებოდა მოცისფრო ცაზე, სახლის კარი რომ გავიხურე. მძიმე ჩანთამოკიდებული მივდიოდი, გზას ვიკვლევდი უსასრულოდ გაწელილ კორპუსებს შორის. გვერდს ვუვლიდი ჟანგისფერ ფარეხებს წარწერით: ,,ნუ გააჩერებთ.“ მათგან ცოტა მოშორებით

ცოტა ხნით უკუნეთში

გულუბრყვილობაზე, თურმე საკუთარი ფანჯრის რაფაზე რომ ჩამოჯდები იმაზე უნდა იფიქრო ხალხი რას იფიქრებს. მოპირდაპირე კორპუსიდან ის გამოვიდა, ისევ სიგარეტი ეჭირა ხელში ხეს მიეყუდა და მიყურებდა მისი თვალები თითქოს დუელში მიწვევდნენ, დამცინოდენ და

საქანელა

სახეებს გარკვევით ვერ ვხედავ, გამოსახულება იდღაბნება მწვანე ხეების ფონზე, თითქოს ბუნება შთანთქავს ამ ქაოსს. ვცდილობ გავიგო რა ხდება, მაგრამ მხოლოდ გაურკვეველი ხმები მესმის: ვიღაც ხარხარებს, ვიღაც ტირის, ვიღაც კივის... სიჩქარეც უფრო ამძაფრებს

უჰაერობა (სრულიად)

ვინ ვიყავი?-ყველაზე ბედნიერი ადამიანი,როდესაც შემეძლო ყველაფერი. ვინ ვარ?-ცოტა არ იყოს რთულია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. ეს ის დროა,როდესაც თავადაც არ ვიცი ვინ ვარ. ხანდახან მგონია ძველი მესგან მხოლოდ და მხოლოდ ფიტულია დარჩენილი და სხვა არაფერი,რაც