ჩემი “უცნობი მეგზური”

08:25 საათია, ორშაბათი. მაღვიძარა რეკავს პატი გაიღვიძე! საკუთარ თავს მოვუწოდებ ასადგომად, მაგრამ ტვინს კიდევ 5 წუთი უნდა ძილი და მერე ადგება..ვინ არის პატი? მე და დიდი კომპოზიტორი ლუდვიგ ვან მეთჰოვენი ერთ ქალაქში დავიბადეთ. გერმანიის ქალაქი ბონი

დასასრული

შენ მალე მიხვდები, რომ შენი ყველაზე დიდი შეცდომა ჩემი დაკარგვა იყო და თავს იმით გაიმართლებ, რომ ჩემს გარდა სხვაც დაკარგე და ამასაც აიტან. მაგრამ,ეგ ყველაზე არაგულწრფელი აღიარება იქნება.შენ

იცი ახლა მე რა მინდა?

მდინარიდან ვბრუნდებოდით,გალუმპულები ჩამავალი მზის მკრთალმა სხივებმა ვერც გაგვაშრო და ვერც გაგვათბო.მოულოდნელად აღმოვაჩინე რომ ძვირფასი ნივთი დამეკარგა. -მე საათს ვიპოვი და მოვალ,ჩაოთ-ვუთხარი ლაპარაკში გართულ მეგობრებს. - თქვენ წადით მოვაძებნიებ

სიყვარული შენ გგავს

მიყვარხარ, მიყვარხარ ,მიყვარხარ ,არ აქვს მნიშვნელობა ისევ 20 წლის ხარ თუ არა, და მე ისევ ჯიბეში კინოს ბილეთით და ზურგს უკან დამალული თაიგულით გიცდი თუ არა სადარბაზოს კართან.სიყვარული იგივეა და არ ცნობს ციფრებს.სიყვარული იგივეა,უბრალოდ მეტი

ჰო მე გიჟი ვარ განა არ იცოდი?

გიჟი ხარ მითხრა და გაიცინა ჰო გიჟი ვარ განა აქამდე არ იცოდი? ავხედე გაოცებული თვალებით თითქოს რაიმე ახალს ვეუბნეოდი. მე გიჟი ვარ რადგან შმიძლია წვიმაში ქოლგის გარეშე ვისეირნო,სანამ ბოლომდე არ დავსველდები,არ გავილუმპები,მე გიჟი ვარ რადგან წვიმაში

მე ეგოისტი ვარ!

-შენ ეგოისტი ხარ! ბოლოს ეს სიტყვები წარმოთქვი და კარი გაიჯახუნე. გეგონა საბოლოოდ მიდიოდი და მაინც ბოლოს ამ სიტყვებით გადაწყვიტე დამშვიდობება. სწორედ ამიტომაც დაისაჯე...

ცვლილებები

ყველაფერი კარგად იყო, ერთად ვიყავით სულ ერთად ვატარებდით დროს ლაპარაკში, თანაც... უაზრო ლაპარაკში კი არა, სერიოზულ თემებზე ლაპარაკში. ცხოვრებას მიხალისებდა, მართლა ის იყო ჩემი ყველა ფერი.

•რ•(აღიარება)

სხვებისადმი გრძნობა რომ მიჩნდება, ვცდილობ ვიყვირო, ყოველწამს ვიმეორო ხმამაღლა, რომ მე ის მომწონს, ვცდილობ ყველას გავაგებინო.. ამ დროს თითქოს ჩემი გულისა და გონების გაჩუმებას ვცდილობ, რომლებიც გაუჩერებლად, გამუდმებით შენს სახელს იმეორებენ, თითქოს

მე არ მიგიღებ!

შენ იყავი აღარ ხარ იყავი ერთ დროს,მაგრამ ახლა აღარ ხარ ვერც კი გაიფიქრებ რამდენად აღარ ხარ და ვისი ბრალია ? შენი! ეგ უ'ბრალო არ იყო...

მე ვიცი, რომ შენ ხარ შორს, ყველაზე შორს ..

მე შენთან ვარ ყოველ წუთსა და წამს ჩემი ფიქრებით და მოგონებებით, რომლებიც შენ მაჩუქე. ახლა სიტყვებს თავს ვერ ვუყრი და ვერ ვწერ ჩემს სიყვარულზე, რომელიც ოკეანეზე უფრო უძირო და ღრმაა .. მენატრება შენი ხელების შეხება და ტკივილიანი თვალები, რომლებიც