,,არჩევანი''

ერთი წლის წინ, მოხუცებულ კაცს შევხვდი შემთხვევით პარკში,როდესაც ვსეირნობდი. მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება. მას საოცრად მშვიდი და ამავე დროს სევდიანი თვალები ჰქონდა. არ მჩვევია უცხო ადამიანებთან მისვლა და გამოლაპარაკება, მაგრამ რატომღაც გადავწყვიტე

სიყვარულით “ქალი”

რამდენიმე წუთში გეუბნები, რომ წასვლის დროა და სწრაფი ტემპით მივვარდები გარდერობს, ვაწყობ ტანსაცმელს ჩემთვის და შენთვის. მე კი შენი შარვლის ჯიბეში ჩუმედ ვდებ ფურცელს, რაზეც ფანქრით დახატული გულია გამოსახული. მე სარკის წინ ვიწყებ მზადებას, შენ კი

რა მომივა თუკი მიმატოვებ?

გახსოვს რომ მკითხე:"რა მოგივა თუკი მიგატოვებ? თანაც უმიზეზოდ?" ახლავე გეტყვი:არვიცი რას გავაკეთებ. შენ მართლაც მიმატოვე, აი რა მჭირს უშენოდ: უშენოდ ჩემი ცხოვრება მოსაწყენია, ერთფეროვანია, ყოველი წამი, წუთი, დღე, კვირა, თვე და წელი ერთნაირია. ამ

მთავარი სათქმელი

არ ვიცი საიდან დავიწყო, ასე ვფიქრობ რთულ თემას შევეჯახე, რამდენიმე დღის წინ ძალიან მტკივნეული, თუმცა ამავდროულად საინტერესო ისტორია მოვისმინე, რომელიც აღვწერე და გადმოგეცით მოკლე ჩანახატში „შეჩერდეს!“ ბოლოსიტყვაობიდან გამომდინარე ალბათ მიხვდით

საუკუნის მეხუთედზე ნაკლები შეგრძნებათა წიაღში

-არასდროს შექმნი ოჯახს, არ გჭირდება ზედმეტი მარწუხი..-აგრძელებ მომავლის განსაზღვრავს ღრმა რწმენით. -მაგრამ შვილები გეყოლება, რადგან აღზარდო ისე, როგორ არზრდაზეც შენ ვერასდროს იოცნებებდი, რადგან აცხოვრო ისე, როგორ ცხოვრებასაც შენ მხოლოდ სიზმარში

განვითარება?!

ვფიქრობ და ვხვდები,რომ ძველებური აღარაფერია..აღარც გრძნობები ადამიანების მიმართ და აღარც თვითონ ადამიანები...ყველა თითქოს დაპროგრამებული რობოტია,რომელთა მთავარი საფიქრალი მთელი დღე ვირივით მუშაობაა ფულის საშოვნელად....მშობლებსაც არ აინტერესებთ

იასამნისფერი

დილა ხმაურიანასდ დაიწყო, ჩიხში დაცვა შემოვარდა მანქანით, ხმამაღლა ჩართული სიმღერებით და ამას მოყვაგვერძე კორპუსში მსამე სართულზე მცხოვრები ხნიერი ქალის გამოხტომა: -აქ ხალხი ცხოვრობს, ბავშვებს სძინავთ! რა უბედურებაა, ნეტა რამისი მაქნისბი მაინც იყოთ,

ღამე

ღამე-თითქოს ჩვეულებრივი სიტყვაა, ჩვეულებრივი მოვლენაა დაღამებაც, მაგრამ რამდენი რამ შეუძლიათ. სწორედ ღამე, როდესაც ვწვებით დასაძინებლად და გვინდა, რომ არაფერზე ვიფიქროთ, ჩვენდაუნებურად, თავისით, წამოიშლებიან ფიქრები და მოგონებები, გვიმძაფრდება

ჰოპ

ნახევრადზეწარგადაფარებული შერცხვენილი მუხლის თავები მკერდი აზიდული კერტები ქცეულან დვრილებზე დიდად თვალები კუშტად წყლიანი მტევნები სველი რბილია ჯერაც ბაყვი ცალი უნდოდ გადაფარებული საშოს მარცხენა ნაწილს გონება გათიშული თითქოს მოაზროვნე ტუჩები

***

წითელ, უზარმაზარ წრეში დგახარ, გარშემო კი ოქროსფერი და ლურჯი ციცინათელები დაფრიანვენ... მარტო არ ხარ, გვერდზე შენსავით ფერებში არეული ადამიანი გიდგას... წრეს არ უნდა გადააბიჯო, თორემ თუ სხვა ფიგურაში მოხვდები ციცინათელები გაფრინდებიან,