" წიგნის ჭია "

ჩვენ ქედმაღალი საზოგადოებისაგან გარიყული ადამიანთა ის ჯგუფი ვართ, რომლებსაც "წიგნის ჭიები" გვიწოდეს. რაც არ უნდა გაუგებარი იყოს თითოეული ჩვენთაგანისთვის თუ რატომ მოგვაკრეს ეს იარლიყი,ყველაფრისდა მიუხედავად თითქოს მაინც ვეგუებით ამ აზრს და რაღაც

ალბათ გადამავიწყდები

ქალი ან უნდა გაააღმერთო ანუ უნდა მიატოვო და მას მისცე მისი გაღმერთების უფლება,ვინც ამას შეძლებს და გულს არ ატკენს.მაგრამ მე ხომ შენთვის გაღმერთება არ მითხოვია?ზედმეტი სითბოც კი არ მითხოვია. რა გთხოვე?რაიმე შეუძლებელი?მაგარამ მე ხომ შენთვის არაფერი

შავი როიალი-ზამთრის სონატა

წავიდა..ბოლოს მაინც წავიდა როგორც მაშინ..მოღრუბლულ ცაზე განათდა მაგრამ ეს მეხი არ იყო..ეს ის იყო..მისი ნათება იყო..მანქანის ფანჯრიდან ვუყურებდი სინათლეს რომელსაც თან გავატანე 5წლის წინ დაწყებული ტკივილი და სიყვარული..

და მთვარე ღრუბლებში მიიმალა

ცივმა სიომ სახეში დამიბერა. შებინდებული იყო,უკვე ვარსკვლავებიც ამოსულიყო ცაზე. გაჩერებისკენ წავედი. ტრანსპორტის ლოდინში უცებ დამაღამდა. დავიღალე დგომით და იქვე ჩამოვჯექი. ცაში ავიხედე და ამ დროს მისმა მშვენებამ თვალი მომჭრა. ცის კამარა ღრუბლებით

უაზრობა მგონია...

წერა ეს არმსიამოვნებს მაგრამ მაიინც მინდება... უაზრობა მგონია მაგრამ..როცა რაგაცის გახსენებას ვცდილობბ და აგარ მახსენდება გული ძალიან მწყდება.. და ძალიან მინდება კარგი მომენტების გახსენება ჩემ ცხოვრებაში ...

ყველაზე დიდი კაიფი

მე ვცხოვრობ შენ ცხოვრობ ის ცხოვრობს ..... მე მოვკვდი შენ მოკვდი ის მოკვდა

***

თბილი გარემო, მთლიანი ოჯახი და სიხარულის ყოველდღიური განცდა - ასეთია პერიოდი, რომელიც საუკეთესოდ მახსოვს. მახსოვს, ერთი უდარდელი, არაფრით გამორჩეული პატარა ბიჭი, ხალისიანი, მომღიმარი და მხიარული. ბიჭი, რომელიც მიწაში ლურსმნებს ჩაქუჩით არჭობდა.

" ჩანახატი დედაზე"

დედა, დედიკო, დე... სიტყვა რომელმაც ასაკი არ იცის, ერთადერთი დაუვიწყარი ადამიანი არის „დედა“, განა მარტო ადამიანი? ჩნდება კითხვა და რატომღაც პასუხი უმალვე მოდის, არა! დედა ანგელოზია... ანგელოზი რომლესაც უხარია თავისი შვილის კარგი და სტკივა ცუდი.

ნოემბრის 12

ნოემბრის 12 იყო შემოდგომის ერთი ლამაზი , უღრუბლო და ნათელი დღე, რომელიც უეცრად კოშმარად მექცა. ძალიან არ მინდა გავიხსენო, მაგრამ მოგონებები თითქოს თავისით მაკითხავენ . განა ასეთი იოლია პირველი კოცნის დავიწყება? ჰო პირველი ტკბილი კოცნა, რომელმაც

ისევ დასაწყისი

არასდროს დაიჯეროთ, რომ საყვარელ ადამიანს თქვენი მიტოვება არ შეუძლია. ყოველთვის ისინი გვტოვებენ, ვისი იმედიც ყოველთვის გვქონდა. ისინი მიდიან ყველანაირი ხმაურის გარეშე, და სრულიად მოულოდნელ დროს. სწორედ ეს არის ყველაზე მტკინვეული. ადამიანს რაც