ნოემბრის 12

ნოემბრის 12 იყო შემოდგომის ერთი ლამაზი , უღრუბლო და ნათელი დღე, რომელიც უეცრად კოშმარად მექცა. ძალიან არ მინდა გავიხსენო, მაგრამ მოგონებები თითქოს თავისით მაკითხავენ . განა ასეთი იოლია პირველი კოცნის დავიწყება? ჰო პირველი ტკბილი კოცნა, რომელმაც

ისევ დასაწყისი

არასდროს დაიჯეროთ, რომ საყვარელ ადამიანს თქვენი მიტოვება არ შეუძლია. ყოველთვის ისინი გვტოვებენ, ვისი იმედიც ყოველთვის გვქონდა. ისინი მიდიან ყველანაირი ხმაურის გარეშე, და სრულიად მოულოდნელ დროს. სწორედ ეს არის ყველაზე მტკინვეული. ადამიანს რაც

,,დედა''

ჩემი ჩანახატით მინდოდა მეთქვა, წუთით მაინც ჩავხედოთ ჩვენს საყვარელ დედიკოებს თვალებში და არა მგონია ჩვენი თავის გარდა,კიდევ რამე სხვა დავინახოთ მათ გულებში.ამიტომ გავუფრთხილდეთ დედებს ჩემო კარგებო,არ დავტოვოთ ყვავილების იმედად.

ცხოვრება ლაბირინთია

ჯერ მოდი დავწერ პროლოგს და კომენტარებისა და ლაიქების მიხედვით დავდებ მეორე თავსაც ... აბა ... იაქტიურეთ იმედი მაქვს რომ კარგი გამომივიდა, ამიტომაც უბრალოდ გთხოვთ რომ წაიკიოთხოთ და შემიფასოთ თუ რამეა დამიმატეტ ფეის ზეც ლიზ'ა ლიზ'ა მიყვარხართ

,,არჩევანი''

ერთი წლის წინ, მოხუცებულ კაცს შევხვდი შემთხვევით პარკში,როდესაც ვსეირნობდი. მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება. მას საოცრად მშვიდი და ამავე დროს სევდიანი თვალები ჰქონდა. არ მჩვევია უცხო ადამიანებთან მისვლა და გამოლაპარაკება, მაგრამ რატომღაც გადავწყვიტე

სიყვარულით “ქალი”

რამდენიმე წუთში გეუბნები, რომ წასვლის დროა და სწრაფი ტემპით მივვარდები გარდერობს, ვაწყობ ტანსაცმელს ჩემთვის და შენთვის. მე კი შენი შარვლის ჯიბეში ჩუმედ ვდებ ფურცელს, რაზეც ფანქრით დახატული გულია გამოსახული. მე სარკის წინ ვიწყებ მზადებას, შენ კი

რა მომივა თუკი მიმატოვებ?

გახსოვს რომ მკითხე:"რა მოგივა თუკი მიგატოვებ? თანაც უმიზეზოდ?" ახლავე გეტყვი:არვიცი რას გავაკეთებ. შენ მართლაც მიმატოვე, აი რა მჭირს უშენოდ: უშენოდ ჩემი ცხოვრება მოსაწყენია, ერთფეროვანია, ყოველი წამი, წუთი, დღე, კვირა, თვე და წელი ერთნაირია. ამ

მთავარი სათქმელი

არ ვიცი საიდან დავიწყო, ასე ვფიქრობ რთულ თემას შევეჯახე, რამდენიმე დღის წინ ძალიან მტკივნეული, თუმცა ამავდროულად საინტერესო ისტორია მოვისმინე, რომელიც აღვწერე და გადმოგეცით მოკლე ჩანახატში „შეჩერდეს!“ ბოლოსიტყვაობიდან გამომდინარე ალბათ მიხვდით

საუკუნის მეხუთედზე ნაკლები შეგრძნებათა წიაღში

-არასდროს შექმნი ოჯახს, არ გჭირდება ზედმეტი მარწუხი..-აგრძელებ მომავლის განსაზღვრავს ღრმა რწმენით. -მაგრამ შვილები გეყოლება, რადგან აღზარდო ისე, როგორ არზრდაზეც შენ ვერასდროს იოცნებებდი, რადგან აცხოვრო ისე, როგორ ცხოვრებასაც შენ მხოლოდ სიზმარში

განვითარება?!

ვფიქრობ და ვხვდები,რომ ძველებური აღარაფერია..აღარც გრძნობები ადამიანების მიმართ და აღარც თვითონ ადამიანები...ყველა თითქოს დაპროგრამებული რობოტია,რომელთა მთავარი საფიქრალი მთელი დღე ვირივით მუშაობაა ფულის საშოვნელად....მშობლებსაც არ აინტერესებთ