მოძალადის აღსარება

არ მინდა თავი მოგაწყინოთ ჩემს უაზრო ცხოვრებაზე საუბრით, მაგრამ რა გავაკეთო, როდესაც ფურცელი და კალამი ჩემს საუკეთესო მეგობრად იქცა . მე მხოლოდ აქ შემიძლია ვიყო თავისუფალი. ვიყვირო ისე , რომ არავინ შევაწუხო. ვიტირო ისე, რომ არავინ დამინახოს.

მბჟუტავი ადამიანის აღსარება

ოთახი სიბნელეში ჩაძირულიყო. მხოლოდ მონიტორის მბჟუტავი ნათება უწებებდა ქუთუთოებს, მაგიდასთან მჯდომ ადამიანს. ყურებში - ყურსასმენები, მაღალ ხმაზე ჩართული მუსიკით. ხელში დიდი ჭიქა; ლიმონიამა ჩაიმ უკვე დიდი ხნის წინ მოასწრო გაციება. ენაზე ჯერ კიდევ

მსმენელი

ჩვენი სიახლოვე უფრო მეტია ვიდრე ჟინის მოკვლა, ან თუნდაც ვნება. როდესაც ჩემს კართან გხედავ თითქოს ვემზადები ახალი მოგზაურობისთვის. იშვიათად მოდიხარ, მხოლოდ მაშინ როცა სულიერად გიჭირს იცი, მომწონს, მომწონს, რომ ამდროს შენ ჩემთან მოდიხარ. მე გისმენ,

ცისარტყელასფერი(იმედგაცრუება)

“ეს არ არის რაიმე ვულკანის ამოხეთქვის მსგავსი და არც ისეთი რამე, რომლის ხმასაც ყველა გაიგონებს,მაგრამ ყველაზე მტკივნეული სწორედ ის არის, რაც მხოლოდ შენ გესმის.” -როგორ ხარ?

უჰაერობა

დრო? ყველაზე საოცარი რამაა, რაც კი ცხოვრებაში არსებობს. შეიძლება რამდენიმე წამის დაგვიანებითაც კი შეცდომა დაუშვა. ან რამდენიმე წამით ადრე გაუაზრებლად წამოროშო რამე. დრო და ისევ დრო. ტკივილითა და მოგონებებით აღსავსე. ვინ იცის რამდენჯერ მოვკვდი ამ

..მან მითხრა, რომ არ ვუყვარვარ.

მას არ ვუყვარდი. ვიჯექი ფანჯარასთან და თვალს ვადევნებდი წვიმას. წვეთები ნელ-ნელა გორავდა ფანჯრის შუშაზე, ჩემი ცრემლების სინქრონში. მას არასდროს ვყვარებივარ. მაგრამ უბრალოდ აღმერთებდა ჩემს თმას. ამიტომ, სიმართლის გაგების პირველივე დღეს, მაკრატელი

შეხვედრა შერლოკ ჰოლმსთან (ანუ შერლოკირებული)

-კაი წავედი ვიძინებ -ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ არა? -თუ არ გინდა რომ გასაუბრებაზე დაგეძინოს ან ჩაწითლებული თვალებით მიხვედე ადრე უნდა დაიძინო მეუბნება მზრუნველად ნინი და ოთახიდან გადის. მე კი სააბაზანოში შევდივარ. თბილი წყალი გაყინულ კიდურებს მილღობს და

ვიციდან არ ვიციმდე...

ვიცი, რომ ვარ, თუმცა არ ვიცი როდემდე… ვიცი, რომ სანამ ვარ, ჩემი ყოფნა ისეთი უნდა იყოს, რომ მიხაროდეს, რომ ვარ, თუმცა ხშირად არ ვიცი, როგორ უნდა მოვახერხო ეს…

გა–ფრენა..

– მითხარი.. – რა? – მითხარი, რომ შენც გრძნობ.. – რას? – იმას, რასაც მე ვგრძნობ.. – შენ რას გრძნობ? – სიცოცხლეს..

უცნაური სამოთხე ანუ კედელზე მიჭედებულ ლურსმანთა ქვეყანა

ბრახ...ბრახ...ბრახ...დაიბადა...მაშინვე დაასაქმეს...საკმაოდ მძიმე ტვირთი აჰკიდეს და უთხრეს:აბა შენ იცი! უნდა გაუძლო!