უმისამართოდ

სახლის კარს ვკეტავ და Coldplay-ის სასწაულიც იწყება. გაცრეცილი ქუჩა, არაამქვეყნიური უსიცოცხლო სახეების კორიანტელი და არეული ნაბიჯებით ვინ იცის, უკვე მერამდენედ გატკეპნილი ქუჩა. მივდივარ

დაბრუნება

ჩემს წინ პირდაპირ ვიღაც ნელი ნაბიჯით მოიწევდა, სიბნელე იყო ვერ ვარჩვდი მის სახეს. კაპიშონი ეფარა, მხოლოდ მე და ის ვიყავით ქუჩაში, რაღაცნაირად ინტერესი გამოიწვია ჩემში, მაინტერესებდა თუ ვინ იყო და მეც ჩქარი ნაბიჯით წავედი, მისკენ მივიწევდი, ის კი

ნაწყვეტი...

-სანამ დავიწყებდეთ, ერთი კითხვა მექნება შენთან. - თქვა და ხელები წარმოსახვით ბურთს შემოავლო და თითქოს ალდება, უფრო და უფრო მეტად ეფინება ცეცხლი ისე იჭერდა მოშორებით ხელს. - რა უნარი, ან ძალა გექნებოდა, ამის შანსი რომ გქონოდა, რას აირჩევდი,

მოულოდნელად სადღაც

იცი რამახსოვს? გზაზე გადავდიოდი, შუქნიშანი წითელს აჩვენებდა, მე ყურსასმენები მეკეთა და ჩემს სამყაროში ვიყავი, მუსიკა ძალიან ხმამაღალი იყო, მაგრამ მაინც გავიგე შენი ხმა. მახსოვს როგორ დაიყვირე ჩემი სახელი. მახსოვს ისიც, როგორ მოვტრიალდი და როგორ

Boyfriend-ი კოსმოსიდან

ის სრულიად მოულოდნელად გამოჩნდა. აი როგორ იცი, საშინელებათა ფილმს რომ უყურებ, გადამწყვეტი მომენტია და უეცრად კადრი გადავა გული გიჩქარდება და ადრენალინი გემატება, ოდნავ შიშსაც გრძნობ მაგრამ ეს ხომ ფილმია და აგრძელებ ყურებას. აი სწორედ ასე მოხდა.

დღეს შენი მომატრება მკლავს

შენ, ჰო შენ იცი დღესაც მახსოვს შენი თვალები, შენი თაფლისფერი თვალები როგორ მიყურებდნენ სევდანად, ბრწყინვალედ, შესაშურად, ანცად, ბავშვურად და მამაკაცურად. დღესაც, როცა თვალებს ვხუჭავ მახსენდება შენი სახე- თეთრი, ნაზი, ისე მომწონდა შენი კანის ფერი, ო,

დაქალზე მეტი ხარ (ეძღვნება თეკლა ჟღენტს)

დაქალზე მეტი ხარ. არ ვიცი შენზე უკეთესი ვინ მყავს. რამდენი რამ გამოგვივლია ერთად, რამდენჯერ ვყოფილვართ ჭირშიც და ლხინშიც ერთად. შენზე ძვირფასი არავინაა ჩემთვის. ეს 8 წელი ყველანაირად დაგიახლოვდი, როგორც შეიძლებოდა. მიკვირს, ამდენი ხანი რომ უსმენ

მთვარეულები

ყველანი მთვარეულები ვართ. მოულოდნელად მოვდივართ და მოულოდნელად მივდივართ კიდეც. წასვლამდე კიდევ,დიდი სასაცილო რამე ხდება,ერთგვარი თამაში. ყველაზე მაგარი თამაშია საერთოდ,გეფიცებით. აი,დაჭერობანა,დამალობანა,გასწრობანა,ხომ ყველას გვითამაშია ბავშვობაში?

მე გადავრჩი!

მივიწევ... დიახ, წინ მივიწევ.. შუაგულ ტყეში სულ მარტოდ დავრჩენილვარ .. ცრემლები ნიკაპთან წყდება და დიდი მოლოდინით ეშვება ძირისაკენ.. ხან პერანგი მისველდებოდა.. დიახ, თეთრი პერანგი რომელიც ტანზე შემომგლეჯოდა.. საყელო გახეულიყო ხოლო თეთრი პერანგი

ბოლო მოგონება

შენზე მოგონებებს თავს ვუყრი, ვაგროვებ და ერთ უჯრაში შესანახად ვამზადებ. ახლა გამახსენდა ჩვენი მესამე ზამთარი, პირველ თებერვალს თოვლიან ბილიკზე, რომ მივაბიჯებდით ბაკურიანში და დღეებს ვითვლიდით ოთხ მაისამდე. ოთხ მაისს ოქროს დაბადების დღე გვქონდა,