ეძღვნება ყველას, ვისაც გულწრფელად უყვარს.

მახსოვს, როგორ ვამბობდი, რომ არ მინდოდა მოვლენების აჩქარება. მანამ, სანამ შენი წრფელი ტკივილით სავსე თვალები არ ვნახე. ვეჭვობ, რომ იმ მომენტში სიკვდილის შესაძლებლობა უფრო გიზიდავდა, ვიდრე სიყვარულის. მაგრამ მე მზად ვიყავი ამ უკანასკნელისთვის. როცა

ერთხელ ვერის პარკში

...ერთხელ ვერის პარკში, ჭადრაკის სასახლის უკან, ეკლესიიდან ამოსასვლელ გზასთან გოგონა ჩამომჯდარიყო... მწუხარე, გაფითრებული სახით, თვალები სადღაც გაშტერებოდა... დროდადრო მის წინ მდგარ ბიჭს ახედავდა წყლიანი თვალებით... ბიჭი კიდევ, თუმცა უკვე აღარც

მეშინია იმ დღის...

მეშინია იმ დღის,როცა შენს ცხოვრებაში გამოჩნდება ის ვისაც მთელ გულს მისცემ... მეშინია იმ დღის,როცა შენი ღიმილის მიზეზი ვიღაც სხვა იქნება და არა მე... მეშინია იმ დღის, როცა სულიერად ნაწილებად დავიშლები.

ტკივილი

ბედნიერი ვარ, ყველაფერს ვგეგმავ მიხარია რომ მალე დედა გავხდები ეს ისეთი საოცარი შეგრძნება როცა გებულობ, რომ შენში მეორე გული ყალიბდება. ყველაფერი დავგეგმე მიხარია სახელებიც კი მოვიფიქრე ვწევარ და ვფიქრობ გოგო თუ ბიჭი ნეტა რომელი იქნება უცებ აზრზე

ნუ ცხოვრობ შორს..

შეაფასეთ !ყველაფერი , რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა ყველაფერი ,რასაც ხედავ ტყუილია." საოცარია ხო? მე თავად გთხოვ მოუფრთხილდე მას...იმიტომ,რომ ვიცი ძნელია. მე ყველაზე კარგად მესმის მისი.

მიყვარხარ

რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე, რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად გადიხარ სახლიდან მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა, რომ

არა-საბედისწერო შეცდომას

ცივი ჰაერი, წვიმის სურნელი და თვალუწვდენელი ცის თაღისკენ მიპყრობილი სევდიანი მზერა. უზღვავია მისი სიძულვილი ქვემოთ გადაშლილი ნაცრისფერი ქალაქის მიმართ. რატომ? იმიტომ, რომ იქ სიყვარულის, ერთგულების და გულწრფელობის მუდმივი დეფიციტია. მისთვის სამყარო

ტკივილამდე

იცი ხანდახან როგორ მენატრები??? ტკივილამდე! იცი ხანდახან ტკივილამდე მინდა ჩაგეხუტო...იცი როგორ მიყვარხარ??? ტკივილამდე! იცი როგორ მიყვარხარ??? ტკივილამდე! ამბობენ სიყვარული ბრმაა და ეკლიან გზაზე დადისო. არ მეგონა თუ მართლი იყო.ჩემთვის ჩუმად

შენ არსად ხარ!

მე ლომონი ვარ, ყვითელი ფერის ლიმონი, რომელიც ყოველ დღე შენს ჩაის ამშვენებს. ხოლო ჭიქა კი ჩემი სხეული, რომელზეც შენი თითები დათარეშობენ და მითხარი გაქვს უფლება დაგვიანების?ცეკვას ვიწყებ, შენს არომატს ვგრძნობ სულ ერთადერთხელ ვიგრძენი შენი სიახლოვე და

დასაბამიდან უსასრულობამდე

-საქმეც მაგაშია აქ ჩვენ ორნი ვართ, მაგრამ როგორც ყოველთვის შენ არაფერი გესმის. შენ არასდროს გესმოდა ჩემი. ჩაკეტილი ხარ, მარტო , უემოციოდ და ნელ-ნელა კვდები.. სული გიკვდება.შენი თვალები სარკედ აქციე საკუთარ თავსაც ვერ ვხედავ მასში.. ატირდა, სიგარეტს