ბედნიერება წვრილმანებშია (ყავა).

ალბათ, ყველას გეცნობათ სიტუაცია, როდესაც სხედხართ მყუდრო კაფეში ცხელი, არომატული ყავით სავსე ჭიქის თანხლებით. ფანჯრიდან თვალს ადევნებთ, როგორ ეხეთქებიან ფიფქები მიწას; მთელი ქალაქი გამოცოცხლებულია. თქვენ კი მშვიდად ტკბებით სითბოთი და არავინ არ

შენი ჩახუტება ოცნებად მექცა

ძაან კრიტიკულები ნუ იქნებით :(( მეძახი შენსკენ არ ვბრუნდები,ცდილობ დამეწიო მაგრამ ვერ მეწევი მივრბივარ ვცდილობ თავი დაგაღწიო მაგრამ ვერ მეწევი. როგორ მეძახი როგორ ვვარდები მიწაზე როგორ მოდიხარ და შენს თბილ ხელებს ჩემს სახეზე დაატარებ დენდარტყმულივით

მოსაღამოვდა

მოსაღამოვდა,და როგორც ყოველ საღამოს დღესაც მოკვდა ქალაქი.გარდაიცვალა ყველა სულიერი და ცარიელ ქუჩებში მხოლოდ ვარსკვლავები დაიპარებიან.სიშავემ დაფარა კედლები და აღმართა საზღვრები ცასთან.უკვე ყელში ბურთივით მაქვს გაჭედილი ყველა ემოცია და სიძულვილი ამ

ეძღვნება ყველას, ვისაც გულწრფელად უყვარს.

მახსოვს, როგორ ვამბობდი, რომ არ მინდოდა მოვლენების აჩქარება. მანამ, სანამ შენი წრფელი ტკივილით სავსე თვალები არ ვნახე. ვეჭვობ, რომ იმ მომენტში სიკვდილის შესაძლებლობა უფრო გიზიდავდა, ვიდრე სიყვარულის. მაგრამ მე მზად ვიყავი ამ უკანასკნელისთვის. როცა

ერთხელ ვერის პარკში

...ერთხელ ვერის პარკში, ჭადრაკის სასახლის უკან, ეკლესიიდან ამოსასვლელ გზასთან გოგონა ჩამომჯდარიყო... მწუხარე, გაფითრებული სახით, თვალები სადღაც გაშტერებოდა... დროდადრო მის წინ მდგარ ბიჭს ახედავდა წყლიანი თვალებით... ბიჭი კიდევ, თუმცა უკვე აღარც

მეშინია იმ დღის...

მეშინია იმ დღის,როცა შენს ცხოვრებაში გამოჩნდება ის ვისაც მთელ გულს მისცემ... მეშინია იმ დღის,როცა შენი ღიმილის მიზეზი ვიღაც სხვა იქნება და არა მე... მეშინია იმ დღის, როცა სულიერად ნაწილებად დავიშლები.

ტკივილი

ბედნიერი ვარ, ყველაფერს ვგეგმავ მიხარია რომ მალე დედა გავხდები ეს ისეთი საოცარი შეგრძნება როცა გებულობ, რომ შენში მეორე გული ყალიბდება. ყველაფერი დავგეგმე მიხარია სახელებიც კი მოვიფიქრე ვწევარ და ვფიქრობ გოგო თუ ბიჭი ნეტა რომელი იქნება უცებ აზრზე

ნუ ცხოვრობ შორს..

შეაფასეთ !ყველაფერი , რასაც ხედავ შენი წარმოსახვაა ყველაფერი ,რასაც ხედავ ტყუილია." საოცარია ხო? მე თავად გთხოვ მოუფრთხილდე მას...იმიტომ,რომ ვიცი ძნელია. მე ყველაზე კარგად მესმის მისი.

მიყვარხარ

რომ ვიცოდე, რომ დღეს უკანასკნელად გხედავ მძინარეს, მაგრად ჩაგიკრავდი გულში და შევევედრებოდი უფალს, რომ შენი სულის დამცველად მოვევლინე, რომ ვიცოდე, რომ უკანასკნელად გადიხარ სახლიდან მოგეხვეოდი, გაკოცებდი და მოგაბრუნებდი რომ კიდევ ერთხელ მეკოცნა, რომ

არა-საბედისწერო შეცდომას

ცივი ჰაერი, წვიმის სურნელი და თვალუწვდენელი ცის თაღისკენ მიპყრობილი სევდიანი მზერა. უზღვავია მისი სიძულვილი ქვემოთ გადაშლილი ნაცრისფერი ქალაქის მიმართ. რატომ? იმიტომ, რომ იქ სიყვარულის, ერთგულების და გულწრფელობის მუდმივი დეფიციტია. მისთვის სამყარო