შემოდგომის გოგონა

გოგონა სახელად მერიეტი შემოდგომის ხასიათით :)შემოდგომის მიწურულს, ცივ, გაყინულ დღეს მაშინ როცა ხესაც კი აღარ შერჩენია ფოთოლი და სუსხიან უგულო სამთრის პირასაა ბუნება, დაიბადა ის. გოგონა დიდი შავი თმითა და წამწამებით. უჩვეულო რამ არის, მაგრამ ამინდი

წერილი უცხოს

იყო რაღაც ფერადი,ცოტათი გამჭირვალე და საინტერესო. კიდევ შენ იყავი, ისეთი ბედნირი და ლაღი როგორც არასდროს ყოფილა ვინმე სხვა ან რომც ყოფილიყო ვერ შევამჩნევდი,რადგან მე შენ გხედავდი,მხოლოდ შენ. ბნელ ოთახშიც კი შემეძლო შენი ღიმილის შეგრძნება, შენი

დამიბრუნდი

როგორ წვიმს.ცუდის მომასწავლებლად წვიმს .ფანჯარა დავხურე და წვიმაში შენი სახე დავინახე . არამარტო შენი ის , ვიღაც სხვაც იყო.... გიღიმოდა ? გიღიმოდა! კი ის ღიმილი შემზიზღდა . ჟალუზი ჩამოვწიე , იქბე ჩავიკეცე და ის დღე დავწყევლე , როდესაც პირველად

ვარსკვლავები

ადამიანები ყოველთვის დავბორიალობთ წარსულის და მომავლის ფიქრებში. უსასრულოდ გავრბივართ დღევანდელობისგან...ველური სულები იმალებიან მშვიდ ადამიანებში... ცრემლები ისტერიულ სიცილში...სიმართლე თვალებში..ყველა რაღაცას ან ვიღაცას ემალება,გაურბის.. ბევრი

მარტოობის სუნი

მივდიოდი ასე თავისუფლად,მხოლოდ მარტოობის სუნი დამდევდა თან. ვუყურებდი გარშემომყოფთა ხელებს მაგრამ არცერთი მაგინებდა იმას მე რომ მიყვარდა.

მე - წამოვედი ის - დარჩა

მე - წამოვედი ის - დარჩა მითხრა მეგობრები ვიყოთო არ შემეძლო რა ვქნა. მოგონებები მაინც გაგვაჩნდეს მაგით ვიცხოვრებდი მახსოვხარ

შენი წასვლაც სიყვარულია

და თუ ოდესმე წახვალ იცოდე რომ შენი წასვლაც სიყვარული იქნება. მინდა ტკივილის გარდა რაღაც არსებობდეს მინდა ვიგრძნო მინდა მესმოდეს მინდა დამაჯერონ

ტყუილს მიღმა

ვცხოვრობთ სიყვარულის ილუზიით და არ გვესმის,რომ ადამიანებს სიყვარული არ შევიძლია.ტყუილში ტყუილში ვცხოვრობთ და გვგონია,ბედნიერები ვართ,არადა ბედნიერება ჩვენთვის უცხოზე უცხო ხილია..

ღია წერილი ღმერთს

გამარჯობა, ღმერთო. წერილს პირველად გწერ. ხშირად გვისაუბრია შიზოფრენიის დახმარებით, მაგრამ წერილობით, არასოდეს. ხოდა საუბარს წერა იმიტომ ვამბჯობინე, რომ შენ აღარ არსებობ, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად მინდა გითხრა, რომ დედამიწელებს კიდევ გვაქვს

სიკვდილის მორცხვი ფერები

ისევ ველოდები. ამ წყვდიადში ნიავი ქრის და ფარდას არხევს. მესმის წყლის ხმაური, მომაკვდავ გულის ხმაურს, რომ შეერთებია. ღმერთო... ნუთუ ამ მინავლებულ ფეთქვას კიდევ ხმაურს ვუწოდებ? მცხელა...ეს ალბათ მომაკვდავის სიცხეა...