და შენ, შენ მაინც იღიმი!

ჩვევაში გადასულ დამყოლ ხასიათს გიქებენ ნაცნობის დაბადების დღეში შეკრებილი მეგობრები: გიკვირს, გული გიტოკდება, წამით ფიქრდები, თავს უქნევ მადლობის ნიშნად და ისევ იღიმი. ურეკავ გარეთ გავიდეთო და გთანხმდებიან. გესიკვდილებოდა სახლში დარჩენა და

მოგონებების სტუმრობა

დიდხანს ვფიქრობდი ღირდა თუ არა ყველაფრის გახსენება და ამაზე ფიქრი, თუმცა ვერ დავუშვებდი, რომ ყოველთვის წარსულის გახსენების შიში მქონოდა. დღეს, სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე ყველაფერი კიდევ ერთხელ წარმომედგინა ჩემს თვალწინ და მოგონებებს დავბრუნებოდი.

Memories Stay,People Don`t.

თუმცა, ყველაფერს, რასაც აქვს დასაწყისი, აქვს დასასრულიც. თვით მოგონებებსაც, რომლებიც ოდესმე, სადმე უჯრაში ჩაიკეტებიან და ვეღარასოდეს შევძლებთ მის გაღებას..

გახსოვდეს სიცოცხლე!...

მე, ცხრამეტი წლის ბერიკაცს, ამ დილას, რატომღაც დაუდგრომელი სურვილი მიჩნდება დავბერდე ისე, როგორც ყველა. მინდა გავიდეს წლები, მომშორდეს ეს არარსებული გულის დაავადება, საძაგელი ალტერ ეგო და ნაკლებად სახარბიელო ფსიქიკური მდგომარეობა. ნეტავი ჩემგან

***

გოგოების დიდი ყურადღების მიუხედავად სერიოზულად არასდროს არავინ მომწონებია, ალბათ ზუსტად იმიტომ რომ დიდ ყურადღებას მაქცევდნენ.მ დიდ ყურადღებას მაქცევდნენ. შეიძლება დამპალი ვიყავი , მაგრამ არც ისე, პატარებთან და უკვე გულნატკენებთან ურთიერთობას არ

ჩემო ვერ ვსწავლობ უშენოდ ცხოვრებას

28აგვისტოს 3 წელი გახდება რაც შენ აღარ ხარ და მე ისევ შენით ვცხოვრობ,ჩვენი ტკბილი მოგონებებით.... საფულე შენ რომ მაჩუქე დამეხა,მაგრამ ახალს არ ვყიდულობ,ჩანთებიც სულ გადაიქუცა მაგრამ ხშირად მაინც ვხმარობ,ყვავილები დაჭკნა,მაგრამ ისევ ჩემს

ნათლია

და თუ ოდესმე მკითხავენ ვისით ამაყობო მე ვეტყვი რომ შენით ვამაყობ იცი ყველაზე მეტად რა მწყინს? არავის ახსოვხარ საკუთარ დედას აღარ ახსოვხარ.

დაივიწყე და გაყევი.

ის წავიდა, მე - დავრჩი. პრინციპებმა დამღუპა! ახლა მივხვდი...

მარიან...

ისტორია მოგვითხრობს მეთხუტმეტე საუკუნეშ მცხოვრებ იმედგადაწურულ გოგოზე,რომელიც უიმედოდ დახეტიალებ პარიზის ქუჩებში და უცბად როგორ შეცვლის მის სიცოცხლეს ზამთარი,ტყე და გავეშებული ვამპირი <3

პარანოია -1-

- თვალები გავახილე, პატარა ოთახში ფანჯრიდან მთვარის შუქი იჭრებოდა... ვხედავდი ჩემს ოთას, თუმცა ვერ ვხვდებოდი...ვერ ვხვდებოდი სად ვიყავი ან რას ვაკეთებდი. თითქოს ჩემს თვალწინ იყო რაღაც არაამქვეყნიური.... რაღაც რაც ჩემი გონებისთვის მიუღებელია.