ჟორჟი

ჟორჟი ჟორჟი ლამაზია, მხრებში გამართული სუსტი ფიგურა ჟორჟი ლამაზი ... მე ელა ვარ და მეც ლამაზი მეც და ჟორჟიც ლამაზები ვიყავით ჟორჟის მამა მოვიდა და მითხრა

მე და შენ ჩვენ - არა

შენს გარეშე ყველა რომ ლაპარაკობდა ესეც კი მკლავდა სულ ნახევარი საათი მაგდენიც არა მაგრამ საკმარისი იყო ჩემთვის... მე და შენ ჩვენ არა არა კი არა უბრალოდ ვერა

"წვეთუხვი დღე"

ჯერ თვალებიც კი არ გამიხელია და დედას მიერ ჩეულებისამებრ ოდნავ შემოღებული ფანჯრიდან წვიმის სურნელი მელამუშება. ისევ წვიმს და ისევ გაცრეცილია ხედები.

ანგელოზი

_ მაპატიე _ ეუბნება ბიჭი, ორივე ხელს მაგრად ხვევს და ტუჩებში კოცნის. გოგონა გრძნობს მას. ვერ ტირის. არ შეუძლია. _ არ წახვიდე _ ბოლოჯერ ეუბნება. ისე, თითქოს შეეძლოს რამის შეცვლა. _ თვალები დახუჭე. ასე უფრო ბევრის დანახვა შეგიძლია _ ამბობს ბიჭი.

თუ გიყვარს იბრძოლე!

და ახლაც წვიმს... წვიმს და თითქოს ამინდიც მასთან ერთად ტირის. ნელ-ნელა აუჩქარებლად თვალს სწყდება ცრემლები და ბალიშს ასველებს. აღარ იცის რით უშველოს საკუთარ თავს... თავს წევს და ფანჯარაში იხედება... ხედავს წყვილს, რომელიც ხელჩაკიდებული მიდის...

Insanity

მე ვდგები და სამზარეულოში გავდივარ. წყალი მალე ადუღდება, მე კი შენს ფინჯანს ვერ ვპოულობ. ლურჯი იყო, დიდი და ფორთოხლისფერი სფერო ეხატა, როგორც ზაფხულის ცას ეხატება-ხოლმე ჩამავალი მზე. დამშვიდობებასავით ლამაზი და სევდიანია დაისი. ყოველთვის და

წლების შემდეგ...

- ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდათ ხომ არ იცით ? - არა .. - მაპატიეთ ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდა ხომ არ იცით ? - არა არვიცი . - უკაცრავად ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდათ ხომ არ იცით ? - ნამდვილად არ ვიცი .. - ნუთუ არაავინაა

დაბრუნება..

მოხვედი.. აი აცივდა და ისევ მოხვედი.. საბნად შენი თითები დამაფარე ...რომ არ მეტირა....გელოდებოდი..ბეღურებს წერილები გამოვატანე.. შენამდე არ მოვიდა ალბათ..აი მოხვედი.. ჩამოშლილ დალალებში შენს ნაზ თითებს ათამაშებ და იღიმები.. მე შენი ღიმილი მიყვარს..

Only..

ნუთუ შენც გამწირე სამუდამო ტკივილისთვის. ქარო შენც?რატომ აღარ იძვრი რატომ არ მელმუნები სახეზე? დედამიწაზე მარტო დამტოვეთ? არაუშავს იქნებ როგორმე მიწამ მაინც მიმიღოს.ცივო მიწავ გაემზადე ამაღამ ერთად ვიქნებით

ქრონიკული სიკვდილი

- საფეთქლებზე მაწვება, სისხლძარღვებს მიხეთქავს. ვეღარ ვუძლებ! - რას ვერ უძლებ? - ფანჯარაში უკანაკსნელად აბოლებს და ჩემკენ ტრიალდება. - ვერაფერს. - მაინც რას? - კანში ვეღარ ვეტევი, ასე მგონია, უნდა დავხეთქო ყველაფერი. გესმის ეს რა არის? - არ მესმის,