Insanity

მე ვდგები და სამზარეულოში გავდივარ. წყალი მალე ადუღდება, მე კი შენს ფინჯანს ვერ ვპოულობ. ლურჯი იყო, დიდი და ფორთოხლისფერი სფერო ეხატა, როგორც ზაფხულის ცას ეხატება-ხოლმე ჩამავალი მზე. დამშვიდობებასავით ლამაზი და სევდიანია დაისი. ყოველთვის და

წლების შემდეგ...

- ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდათ ხომ არ იცით ? - არა .. - მაპატიეთ ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდა ხომ არ იცით ? - არა არვიცი . - უკაცრავად ქუჩის კუთხეში ქალს გული რატომ წაუვიდათ ხომ არ იცით ? - ნამდვილად არ ვიცი .. - ნუთუ არაავინაა

დაბრუნება..

მოხვედი.. აი აცივდა და ისევ მოხვედი.. საბნად შენი თითები დამაფარე ...რომ არ მეტირა....გელოდებოდი..ბეღურებს წერილები გამოვატანე.. შენამდე არ მოვიდა ალბათ..აი მოხვედი.. ჩამოშლილ დალალებში შენს ნაზ თითებს ათამაშებ და იღიმები.. მე შენი ღიმილი მიყვარს..

Only..

ნუთუ შენც გამწირე სამუდამო ტკივილისთვის. ქარო შენც?რატომ აღარ იძვრი რატომ არ მელმუნები სახეზე? დედამიწაზე მარტო დამტოვეთ? არაუშავს იქნებ როგორმე მიწამ მაინც მიმიღოს.ცივო მიწავ გაემზადე ამაღამ ერთად ვიქნებით

ქრონიკული სიკვდილი

- საფეთქლებზე მაწვება, სისხლძარღვებს მიხეთქავს. ვეღარ ვუძლებ! - რას ვერ უძლებ? - ფანჯარაში უკანაკსნელად აბოლებს და ჩემკენ ტრიალდება. - ვერაფერს. - მაინც რას? - კანში ვეღარ ვეტევი, ასე მგონია, უნდა დავხეთქო ყველაფერი. გესმის ეს რა არის? - არ მესმის,

მარადიული მოგონებები

მოგონებები ჩვენი ცხოვრების უმთავრესი ნაწილია მისით ვარსებობთ ჩვენ ადამიანები ის ერთადერთი რამაა რაც ჩვენ ტკივილნარევ ცხოვრებას ახალისებს ის ბედნიერი წუთები რომლებიც განგიცდია მთელი ცხოვრების მანძილზე გაგათბობს თუნდაც ეს ერთი წუთი იყოს ის მთელი

მენატრები !

როდესაც შენს გულში ტკივილი შემოიჭრება რომელთან გამკლავებასაც ვეღარ შეძლებ მაშინ მიხვდები,რომ ცხოვრებამ იმდენი რამ დაგიშავა რომ უბრალოდ სუსტდები და ბრძოლისსურვილიც ნელ-ნელა გიქრება.

Take a photo with me.. please

რამდენიმე დღეა რაც ჩემი ოთახი ჩემს სამყაროდ გადაიქცა. კარადის უკანა თაროზე ფოტოალბომის ადგილიც გაქრა. ახლა უკვე ჩემს საწოლზეა გაშლილი და სათითაოდ ვათვალიერებ 2014 წლის 23 მარტიდან მოყოლებულ 2016 წლის 17 მაისამდე გდაღებულ ჩვენს ფოტოებს. თითოეულს

ფიქრი, ოცნება და რეალობა...

მხოლოდ ერთი წუთით დახუჭა თვალები და ამ ერთი წუთის მანძილზე იმდენი რამ გაიხსენა... ფიქრები ოცნებებში აერია. ოცნებები - რეალობაში. რეალობა - ფიქრებში და ასე განუწყვეტლივ. ნელა ჩამოუვარდა ჯერ ერთი ცრემლი, შემდეგ - მეორე და ასე ნელ-ნელა იწყეს ცრემლებმა

ოცნება სიზმარში..

მეძინა. ზოგადად თუ მესიზმრება რამე, ან ბანალური ან ძალიან ფენტეზია. ეს სიზმარი კი სასწაული იყო. ზუსტად არვიცი სად ვიყავი, დიდი ვაგონივით იყო, სადაც მე, ჩემი მეგობარი, ჩემი 'ოცნება' და კიდევ მისი ძმაკაცები იყვნენ. მიმართულება საით იყო არც ეგ