დუმხარ

- როგორც ყოველთვის დუმხარ. ჰეჰ, არაუშავს... თითქოს მივეჩვიე. თუმცა მაინც გელი... -*ყრუ ფხუკუნი* -არ გინდა, არ თქვა არაფერი. თუმცა მგონი არც გესმის. ვერ გხედავ, უფერო ხარ, უსხეულო, სურნელიც კი არ გაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ არსებობ. მე შენ გგრძნობ.

მარიამს

რ ვეწევი მეთქი გითხარი და ბოლომდეც მივყევი ჩემს ნათქვამ სიტყვებს, მაგრამ ბოლო წუთებში გადავიფიქრე და როგორც მიხვდი - ისევ და ისევ შენს გამო. აივანზე გასულს, სიჩუმის ნიავმა რომ დაუბერა და ვენებგაყინულს, გული წარსულზე ფიქრმა რომ დამიმძიმა, აი სწორედ

მარიამ

არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავარ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავი და ცხოვრებაში ყველაფერს გავუძლებდ,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.საკმარისი გახდა,რომ რაღაც შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,რამაც ყველაფერი გაანადგურა და

უთუოდ დამიბრუნდები

იცი? რაც ჩვენ დავშორდით მას შემდეგ აღარ გამიღიმია, გულწრფელად,თორემ ისე დამაჯერებლად მოვირგე მომღიმარის იერი. ვთამაშობ...ვთამაშობ, და არც კი ვიცი გამომდის თუ არა. ამ უსაშველო და და

მეგობარი

ალბათ ათასობით ფურცელს გავიმეტებდი,დავღლიდი და დავამძიმებდი ამბის გადმოსაცემად..ტკივილნარევი ამბის... მანამ კი სადმე ჩამოვჯდებოდი რომელიმე ცარიელ სტრიქონზე სიმძიმის მოსახსნელად..გაუთავებლად შემიძლია ვისაუბრო იმ ტკივილის შესახებ რომელიც შიგნიდან

ნაცრისფრად წვიმს.

ვუყურებ ცას. მონაცსირფრო ღრუბლებს და ვხვდები რომ მალე გავრეკავ. მახსენდება იმ ადამიანებთან გატარებული დრო, რომლებიც ჩემთან აღარასდროს იქნებიან. უფროსწორად ჯერ არა.

,,მე"

არსებობს რაღაც ათვლის წერტილი,განუსაზღვრელობა,დასასრული..არსებობს გრძნობები,მოგონებები..არსებობს დასაწყისი,შესავალი,კვლავ დასასრული.

ცხოვრების ფრაზა

ყველაფერი ისე ლამაზად და უჩვეულოდ დაიწყო მეგონა,არასოდეს მიეცემოდა დავიწყებას.მაგრამ ბედისწერა ხშირად გვიცრუებს იმედებს და გაწბილებულები ვეღარ ვაცნობიერებთ სად ვუშვებთ შეცდომას...

ცარიელი

რაც უფრო დიდი დრო გადის,მით უფრო მეტად გიხარია საცვლებზე სისხლის ლაქების დანახვამას,რა თქმა უნდა,შენი შიშველი სხეული უფრო აინტერესებს ვიდრე სული,მაგრამ შენ მაინც არ წყვეტ საუბარს იმაზე რაც გაწუხებს. რაც უფრო დიდი დრო გადის,მით უფრო მეტად გიხარია

უშენობა

მაისის საღამოა, ლამაზი და ემოციებით დატვირთული,ქუჩაში ხალხი მოძრაობს. ჩემი ფანჯრიდან გავცქერი მომღიმარ წყვილებს და გული შეუცნობელი გრძნობით მევსება, მე? მე მარტო ვარ, არ მეგონა თუ ასე გადამივლიდა უშენობა, ალბათ, უნდა დამეკარგე რომ გამეგო ვინ