უკიდეგანო სივრცე

-და მაინც ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ გიყვარს? (ნია) -არვიცი, ალბათ კი. (ლუსი) -ალბათ? ამდენი რაღაცის შემდეგ? (ნია) -ის სხვანაირია ნია. სულ სხვანაირი (ლუსი) -და მაინც როგორი? (ნია) -სხვანაირი. (ლუსი)

თვითრეალიზაცია

როცა აღმოაჩენ სად ხარ,მთავარია არ შეგეშინდეს.„თავიდან ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ორივეს გვეგონა რომ ძალიან გაგვიმართლა, რადგან ერთმანეთს შევხვდით… ვფიქრობდით რომ ორივემ ვიპოვეთ ის რასაც ვეძებდით, თუმცა გულის სიღრმეში ვგრძნობდით, რომ ეს ტყუილი იყო,

გონებრივი პრობლემის საწყისები

გირჩევთ წაიკითხოთ..ადამიანის გონება თითოეულ გაგონილ, მოსმენილ და წაკითხულ ინფორმაციას ინახავს, რომლის გამოყენება და გახსენება თითოეულს შეუძლია, თუმცა ჩვენი აზრი იმდენად გადაღლილია უმნიშვნელო მოვლენებით, რაც ყოველდღიურ ცხოვრებას თავს დევს, თითქმის

* * * *

რა და მე შენ მიყვარხარ... არ მინდა ჩემი სიტყვები ბანალური იყოს, მაგრამ მინდა, რომ ჩემს ყოველ სიტყვაში სიყვარული იგრძნო, მინდა გიყურო, მინდა შენს დაუსრულებელ ღიმილში ჩემი გრძნოდა დაიკარგოს, მინდა

მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი !

ჰეი... მენატრები . ყველანაირი ახსნის და მიზეზის გარეშე გწერ წერილს , რომლის ადრესატადაც აღგიქვამ , მაგრამ ვიცი, რომ არასდროს წაიკითხავ . ჰო , საშინლად ენატრებათ ჩემს ტუჩებს შენი კოცნა . დღემდე და ჯერ კიდევ .

დუმხარ

- როგორც ყოველთვის დუმხარ. ჰეჰ, არაუშავს... თითქოს მივეჩვიე. თუმცა მაინც გელი... -*ყრუ ფხუკუნი* -არ გინდა, არ თქვა არაფერი. თუმცა მგონი არც გესმის. ვერ გხედავ, უფერო ხარ, უსხეულო, სურნელიც კი არ გაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ არსებობ. მე შენ გგრძნობ.

მარიამს

რ ვეწევი მეთქი გითხარი და ბოლომდეც მივყევი ჩემს ნათქვამ სიტყვებს, მაგრამ ბოლო წუთებში გადავიფიქრე და როგორც მიხვდი - ისევ და ისევ შენს გამო. აივანზე გასულს, სიჩუმის ნიავმა რომ დაუბერა და ვენებგაყინულს, გული წარსულზე ფიქრმა რომ დამიმძიმა, აი სწორედ

მარიამ

არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავარ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავი და ცხოვრებაში ყველაფერს გავუძლებდ,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.საკმარისი გახდა,რომ რაღაც შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,რამაც ყველაფერი გაანადგურა და

უთუოდ დამიბრუნდები

იცი? რაც ჩვენ დავშორდით მას შემდეგ აღარ გამიღიმია, გულწრფელად,თორემ ისე დამაჯერებლად მოვირგე მომღიმარის იერი. ვთამაშობ...ვთამაშობ, და არც კი ვიცი გამომდის თუ არა. ამ უსაშველო და და

მეგობარი

ალბათ ათასობით ფურცელს გავიმეტებდი,დავღლიდი და დავამძიმებდი ამბის გადმოსაცემად..ტკივილნარევი ამბის... მანამ კი სადმე ჩამოვჯდებოდი რომელიმე ცარიელ სტრიქონზე სიმძიმის მოსახსნელად..გაუთავებლად შემიძლია ვისაუბრო იმ ტკივილის შესახებ რომელიც შიგნიდან