ერთი წამი

დილა თენდება ერთ წამში. ცის ლამაზად გაბრწყინებას ყოველთვის არასასიამოვნოდ ერთვის ენით აუღწერელი, უმიზეზოდ გამოწვეული მწუხარება, მძიმე სულიერი დეპრესია და ფსიქიატრის გამოწერილი აბები. მზე თითქმისდა უჩინარია, რადგან ჩემს თავს ზემოთ, არა ცა, არამედ

ჩემო ალექს!

მე ყოველთვის ვიცი რას გრძნობ, რა გინდა და რას ფიქრობ. ახლა კი გეტყვი რომ ეს.. ეს ყველაფერი დაუსახლებელ პლანეტაზე სიცოცხლის დაბადებას ჰგავს ალექს.. და ამის შემდეგ როგორ უნდა შემეძლოს რომ უბრალოდ არ გიგრძნო.. შენ ისეთი ხარ.. აი ისეთი იდეალს რომ

ფიქრები, ფიქრები, ფიქრები...

მე ის შემიყვარდა. ჰო, მართალი ხართ ცოტა არ იყოს მეც მეუცხოება ასეთი დასაწყისი, მაგრამ მართლა შემიყვარდა და უეცრად, სრულიად უჩვეულოდ. თქვენ რომ გაურკვევლობაში არ აღმოჩნდეთ ჯობია, რომ ყველაფერი თავიდან დავიწყო, როგორც ხდება ხოლმე. მე ვარ ელისაბედი 16

-ჩემი სვანი ბიჭი!

წარბშეკრული ვუყურებ გრძელ ეზოს, ფანჯრიდან. ჯიუტად არ ვინძრევი ადგილიდან, არადა მცივა. ცოტახანში, ეზოს ჭიშკარი იღება და ჩემი გული, ორმაგად ცემს. ჩემ ბიჭს, ხელში ყვავილები უჭრავს, იღიმის და მობუზული მოაბიჯებს , ქვაფენილზე. "სად იშოვა ყვავილები."

ტკივილამდე მენატრები!!!!

არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავი და ცხოვრებაში ყველაფერს გავუძლებდი,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.საკმარისი გახდა,რომ რაღაც შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,რამაც ყველაფერი გაანადგურა და მეც ასე დავსუსტდი.დავკარგე ბრძოლის და ყველაფრის

სიკვდილის უსასრულობა

„ჩვენ“ ადამიანები ვიცავთ ყველასგან და ყველაფრისგან მათ, ვინც ჩვენთვის რაიმეს წარმოადგენს, მაგალითად საყვარელ ადამიანებს. მამაკაცები ცხოვრების ბრილიანტ მონაპოვრებს და შვილებს. ალბათ არაფერია შვილის ჩახუტებაზე, მის მოფერებაზე, კოცნაზე და რჩევის

ბედისწერის ძალა(თავი 4)

ოქტომბერიც საოცრად სწრაფად გაილია და ქარიანი ნოემბერი დადგა.წვიმის დაწყება მეჯავრებოდა, რადგან თუ დაიწყებდა რამდენიმე დღე აღარ გამოიდარებდა ხოლმე, გადაბმულად წვიმდა და ყოველდღე მოღუშულ ცას მივჩერებოდით.სკოლაში წასვლა ჩემდა გასაკვირად არ მეზარებოდა

ნეტავ, ჩემი ჩრდილი მიმიყვანს გზის ბოლომდე?!

მისი შემხედვარე კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ ადამიანები ქმნიან ისტორიას და არა ისტორია ადამიანებს. ძნელია იცეკვო ისე სრულყოფილად, რომ ჩრდილების ცეკვას აჯობო, მაგრამ მთავარია იპოვო სიმსუბუქე და შენი სულის ჩრდილი თვითონ მიგიყვანს გზის

ჩვენ.

ნოემბრის ათი იყო.ისევ ხუთშაბათი, ისევ წვიმიანი დღე. თითქოს არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ ახლა ჩვენ აღარ არის, ახლა მე ვარ...მე, კედებისა და ჯინსების ნაცვლად, ქუსლების ბაკუნით და კაბის ფღიალით-მივუახლოვდი მანქანას.ციოდა, მაგრამ მე არ მციოდა.

ელენეს

შენი ღიმილი მიყვარს როცა შეგიძლია გამიღიმო და ყველა ტკივილი დამავიწყო როცა შეგიძლია უბრალოდ კარგ ხასიათზე დამაყენო