დამაბრუნე წარსულში

ბაქანზე იდგა და იქამდე გაჰყურებდა ჰორიზონტს,სანამ მატარებელი არ გაუჩინარდა მისი კვამლი კი ჰაერში გაიცრიცა. ახლა ისე ჰგავდნენ დღეები ერთმანეთს,როგორც არასდროს. დილით ფოსტალიონმა წერილი მოიტანა.

მე გამახსენდა ქალი, ქალი რომელსაც შევარქვი წამი.

სწორედ ეს ქალი შემხვდა იმ დილას ეკლესიაში, თან ახლდა დედა უკვე ხნიერი, თუ მეხსიერება არ მღალატობს ოთხმოც წელს იყო გადაბიჯებული. თვალებს ვხუჭავ და მახსენდება მისი ნაოჭ შეპარული სახე, მისი ჭაღარა.. და თვალები? საოცრად მშვიდი, ცოტა შეშინებული. მისი

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის

ცხოვრებისეულ სპექტაკლებს შორის ჩემმა ცხოვრებამ გამოანათა და უსასრულოდ ჩაკარგულ როლში ვცილობდი რაღაც სიმართლის პოვნას.... უიმედობით გადაღლილი ცხოვრების ლაბირინთში უგზოუკლოდ ჩაკარგული დავიარებოდი და თან ვფიქრობდი.. რაზე ან ვისზე? არვიცი ცხოვრებაზე,

ნახვამდის

გგონია სულ მემახსოვრები? გგონია სულ ვიტირებ? ვიცი რომ გგონია ვიცი რომ როცა არ უნდა მოხვიდე მე მიგიღებ მაგრამ მე იმდენად ძლიერი ვარ რომ შენს გარაშეც შემიძლია ცხოვრება და მე დღეს გეტყვი “ნახვამდის“ ცუდო წარსულო

სიყვარულო,ძალსა შენსა...

სამი წელი,სამი დაწყევლილი წელი გავიდა და მას ჩემთვის აღარ შემოუხედავს ისეთი თვალებით,როგორც მაშინ შემომხედა,პირველად რომ მითხრა მიყვარხარო.მაშინ ბედნიერი ვიყავი,ვგრძნობდი,რომ მეც მიყვარდა,მაგრამ გავუღიმე და გზა გავაგრძელე. ის იდგა გაუნძრევლად და

დაე, იქმნას ნათელი...

....ისინი კი ჩემი მარცხის ჟამს ხარობდნენ,და ერთად იკრიბებოდნენ ჩემს წინააღმდეგ სულმდაბალნი და არ ვიცი,რატომ; სულს მიგლეჯდნენ და არ მეშვებოდნენ.... სიბნელე აი რა არის ადამიანთა მოდგმის მთავარი გასაჭირი...

სულის ტკივილი

როდესმე სული გტკიებიათ?ისე რომ ყვირილი გდომებიათ მაგრამ არ შეგძლებიათ. როდესმე ისე გტკიებიათ სული რომ ყველანაირი ტკივილი გადაეფარა?ეს სულ სხვა ტკივილია,არცერთი ფიზიკური ტკივილი მას არ შეედრება,ახლოსაც კი არ მოვა საერთოდ.ეს არის ენით აუღწერელი

შავი ლამპიონები...

ახალი წელი, დგებოდა დედამიწაზე მოლოდინი ისადგურებდა,სურვილების და ოცნებების თავმოყრის წელად აღიქვამდა ხალხი...ყველგან შეიმჩნეოდა მოლოდინი:ბერეტიანი მოხუცის წითელ ტუჩებზეც და მათხოვრის თვალებში აკიაფებულ სხივებშიც, ყოველ

შეწყვეტილი გალობა...

....იმ დღეს სიკვდილს ჰგავდა ქალაქი. ოღონდ ჩონჩხისთავიან, ცელმომარჯვებულ მოჩვენებას კი არა , ბავშვობისას უცნაურ შიშთან ერთად აღქმულს. კუბოს ნელ-ნელა გაასვენებენ,იმ მზერით გააცილებენ, რომელზეც პასუხს აღარ ელიან. ორმოში ჩაუშვებენ. მიწას მიაყრიან და

სიურრეალიზმი

დამპალ შინდისფრად შეღებილი მიწა...ომის, დიდების, უსამართლობის აპოთეოზი.გახევებული ხეებია, გამხმარი ველი, წრფელი გული ნათქვამი ,,დამეხმარეთ"შიგნიდან მჭამელი გრძნობა, რომელიც ნელ-ნელა დაძვრება ჩვენს სხეულში და გულიდან იწყებს ნადიმს...