Páiñ makes ťhĕ people ĉhañgĕ..

გამეღიმა. ბოლოს როდის გავიღიმე, ეგეც არ მახსოვს. შენ იყავი ჩემი ღიმილი, მაგრამ წამართვი. აი, ასე...ადექი და გაუფრთხილებლად წამგლიჯე.

სიყვარულის ზღვის ფსკერი

სიყვარულის ზღვის ფსკერიდან მოვდივარ.სიყვარულის საუდომლოებების შესახებ ცნობები მომაქვს.იიქ ფსკერზე,ვიჯექი და საუკუნე გავატარე.მართალია ჯერ საუკუნის არა ვარ მარა.დრო ფარდობითია ! მარტოობაში დრო სხვაგვარად გადის.იწელება,გონების წამება ხდება.შესაბამისად

ფსიქოზი?????

მე რომ ავდგები, გავხედავ დროს და ვიფიქრებ,- “ მორჩა”, მაშინ თუ გახსნის ვინმე ჩემს ნაწერს, მიხვდება,მოკვდა. მწარე კანკალი რომ გამაღვიძებს, მე ვიტყვი მაშინ, იქნება დრო და გულს მოინელებს მაისის ხავსი. ღამე რომ დგება, რომ გავხედავ, სიცოცხლე ეტრფის, მე

უკანასკნელი წერილი შენ "ათენავ" - შეხვედრამდე

დრო მჭირდება დ რ ო ო.ყველაფერს სჭირდება დრო. გიპოვნი,აუცილებლად მოგაკითხავ,აუცილებლად ! როგორც გითხარი : საკუთარი თავი უნდა განვკურნო სიყვარულო- ჩვენი სიყვარულისთვის.ამისთვის კი ყველა წელს დავთმობ.ყველას !!! იმ მარადიული წამის მოსაპოვებლად,რომელიც

არ იყავი

სად იყავი მე რომ მეშინოდა? სად იყავი მე რომ მას ვკარგავდი? სად იყავი მე რომ სული ცაში გავუშვი?

ათენას...

მანამდე ჩვეულებისთანახმად... - მზაად ხარ ძვირფასო ? უსასრულო სიყვარულის გზაზე,ყოველგვარი შიშისა და კრთობის გარეშე გამომყვე ?-ათენნავ... სიყვარულო, გამომყვებიი დაუსრულებელი ბრუნვის,სითბოსა და სიხარულის გზაზე ? იხეტიალებ ჩემთან,უკან

ჩიტები (სრულად)

ასოციაციები, რომლებიც გემთან დაკავშირებით მიჩნდება, ყოველთვის მიკარგავდა ხოლმე მოსვენებას. ვფიქრობ აღელვებულ ზღვაზე, მის თავს ზემოთ ჩამოქცეულ ცაზე, შტორმზე და ქარიშხალზე, უსასრულო რწევასა და ტორტმანზე, წყლის მლაშე გემოზე, ზღვის დაუსაზღვრელობაზე,

წერილი ათენას

ჯანდაბა-ჯანდაბა ჯანდაბ ა ! რა დაგემართა.მაინც რაა ? თუ კი რომელიმე „სამომავლოდ გასაციებელი“ პლანეტის ორბიტაზე ნებით თუ უნებლიეთ ბრუნავ... მისმინე ! მ ი ს მ ი ნ ე !!! შეწყვიტე !

(Mi/E)Rror

არც დღე იყო, არც ღამე. სქელ, სევდისფერ ნისლს შეესუდრა ირგვლივ ყველაფერი, მატერიალურიც და არამატერიალურიც.. თუმცა გარშემო არაფერი იყო დამამძიმებელი, მაინც ისე ვგრძნობდი თავს, თითქოს სხეულის თითოეულ სანტიმეტრზე მილიონობით ცოდვა მაწვებოდა.

საძულველი ზამთარი (სრულად)

აი, ჩამოთოვა. თეთრად მოვიდა დედამიწაზე სიკვდილის მძიმე საფარი. მამაჩემსაც ზუსტად ასე კეთილშობილურად, თბილი საბანივით ეხურა თოვლის დიდი გროვა და მაშინაც მხოლოდ მე ვღრიალებდი. იმიტომ, რომ გული მიგრძნობდა, კარგი არაფერი უნდა მომხდარიყო ჩემს თავს.