სამოთხე - ეს შენ ხარ!

ვდგავარ ქვიშაში, შენს სახებას დავყურებ ოდნავ ზევიდან, ცრემლებს სახიდან გწმენდ და თვალებზე გკოცნი, შენი ცრემლების გემოს ვგრძნობ ტუჩებზე და ეს იმ სიყვარულის და სიტკბოს ფერია, რაც მუდამ მატკბობს ჩემო ფერია. შემდეგ გეხუტები, გულში გიკრავ, გეფერები და

ტკივილის ,,პიკი,,

საბოლოოდ დგება ის წამი,როდესაც აცნობიერებ რომ რეალურად შენს გვერდით არავინაა,არავინ გყავს რომ გული გადაუშალო და შენი ტკივილი გაანდო..ბევრი ცდილობს შენს ,,დახმარებას,, შენც მოთმინებით უსმენ და ხვდები რომ ისინი შენ გაკრიტიკებენ,რაც უფრო გტანჯავს და

ის, რაც ყველაზე ძალიან მიყვარს (ანუ მე და ღამე)

ჩემი ვერცხლისფერი, მარტოსული და იდუმალი მთვარე! მთვარე, როგორც ღამის მშვენება და მარგალიტი! მთვარე, როგორც ჩემი მეგობარი! ჩემი მთვარე...

უჰაერობა

არის ერთი გოგონა რომელსაც თავისუფლება საშინლად სწყური და მოზღვავებულ თავისუფლებას თავისივე სხეულსში კლავს რადგან არ ეძლევა მისი გამოვლენის საშუალება და წლებია მიწაზე მყოფ თევზს წააგავს მისი უბედურებით და მისი ყოველდღიური მომაბეზრებელი და დამღლელი

მამა-შვილი

ცხოვრობდა ერთი მამა-შვილი, რომელთაც არაფერი აკლდათ. მის შვილს ყველაფერი ჰქონდა, რასაც მოისურვებდა, რადგან მას ბევრი არც სჭირდებოდა, მხოლოდ მამის სიყვარული უნდოდა. მამასაც ყველაზე მეტად უყვარდა საკუთარი ვაჟი, მისთვის სიკვდილსაც კი დასთმობდა და

იქნებ მივუსწრო...

იქნებ მივუსწრო, იქნებ მივუსწრო... მონოტონურად იმეორებს გონება, სხვა აზრები სადღაც გადაკარგულან. სიჩქარეს ვუმატებ... ჩაწეული მინიდან შემომავალი ზამთრის სიცივე ცრემლებს სახეზე მაყინავს, სახეს მწვავს, მაგრამ ვეღარ აღვიქვამ.მთავარია მივუსწრო და ისევ

გრძნობების ტრაექტორია

შემდეგ დრო გავიდა,ქარი ამოვარდა და გრძნობები აიმღვრა. უკვე ნაცნობი გახდა რომ არამარტო გვირილების ფურცლები,ზოგჯერ გულიც კი იგლიჯებოდა პიროვნების სხეულიდან. ამ რეალობამ დამაკარგვინა ოცნების აღქმის უნარი და მაქცია რეალისტის მოსაბეზრებელ მონუმენტად.

ქაღალდი

მოლბერტზე ვარ ჩამომჯდარი და ვგრძნობ,როგორ მეფერება ქვედა ტუჩზე ფუნჯით,რომელიც ღვინისფერ,მეწამულ ან ღია ვარდისფერ საღებავშია ამოვლებული. ძველებურად ვოცნებობ,ამ უგემური საღებავის ნაცვლად ის სურნელოვანი ტუჩსაცხი მესვას,მის ქალბატონს რომ ამშვენებს

ნაპირად რეალობის

სენტიმენტების მშვიდი სიკვდილი...ჯერ მისი თვალების მზერას ვერ ვუძელბ, მერე კი ვუყურებ მისი ტუჩების ხაზებს, რომელიც ერთი არ არსებული ადგილის რუქას ჰგავს. ახლა კი მივიწევ ნელა საკოცნელად და გულის ძლიერი ბიძგები გაჩერებას მაიძულებს.

ის

გოგო: -რატომ? მე ხომ მიყვარდი? რა დაგიშავე? ცუდი რა გავაკეთე? არ ვიცი წაიკითხავ თუ არა, მაგრამ უნდა მოგწერო. მიყვარხარ!!! ბოლოჯერ გესმის ეს სიტყვები ჩემგან. შენც ხომ ეს გინდა? უბრალოდ მიჭირს სიყვარული მაინც იქნება, თუნდაც იმიტომ, რომ პირველია,