იქნებ მივუსწრო...

იქნებ მივუსწრო, იქნებ მივუსწრო... მონოტონურად იმეორებს გონება, სხვა აზრები სადღაც გადაკარგულან. სიჩქარეს ვუმატებ... ჩაწეული მინიდან შემომავალი ზამთრის სიცივე ცრემლებს სახეზე მაყინავს, სახეს მწვავს, მაგრამ ვეღარ აღვიქვამ.მთავარია მივუსწრო და ისევ

გრძნობების ტრაექტორია

შემდეგ დრო გავიდა,ქარი ამოვარდა და გრძნობები აიმღვრა. უკვე ნაცნობი გახდა რომ არამარტო გვირილების ფურცლები,ზოგჯერ გულიც კი იგლიჯებოდა პიროვნების სხეულიდან. ამ რეალობამ დამაკარგვინა ოცნების აღქმის უნარი და მაქცია რეალისტის მოსაბეზრებელ მონუმენტად.

ქაღალდი

მოლბერტზე ვარ ჩამომჯდარი და ვგრძნობ,როგორ მეფერება ქვედა ტუჩზე ფუნჯით,რომელიც ღვინისფერ,მეწამულ ან ღია ვარდისფერ საღებავშია ამოვლებული. ძველებურად ვოცნებობ,ამ უგემური საღებავის ნაცვლად ის სურნელოვანი ტუჩსაცხი მესვას,მის ქალბატონს რომ ამშვენებს

ნაპირად რეალობის

სენტიმენტების მშვიდი სიკვდილი...ჯერ მისი თვალების მზერას ვერ ვუძელბ, მერე კი ვუყურებ მისი ტუჩების ხაზებს, რომელიც ერთი არ არსებული ადგილის რუქას ჰგავს. ახლა კი მივიწევ ნელა საკოცნელად და გულის ძლიერი ბიძგები გაჩერებას მაიძულებს.

ის

გოგო: -რატომ? მე ხომ მიყვარდი? რა დაგიშავე? ცუდი რა გავაკეთე? არ ვიცი წაიკითხავ თუ არა, მაგრამ უნდა მოგწერო. მიყვარხარ!!! ბოლოჯერ გესმის ეს სიტყვები ჩემგან. შენც ხომ ეს გინდა? უბრალოდ მიჭირს სიყვარული მაინც იქნება, თუნდაც იმიტომ, რომ პირველია,

ისევ მტოვებ

ლამაზი იყო შენთან გატარებული ბოლო 7 დღე, ჩამოხვედი და წამიერად შეცვალე ჩემი ცხოვრება. გამამხიარულე ამაფორიაქე. დღეს ბოლომდეც ვერ დავრჩი შენთან რადგან ვიცი ხვალ უნდა დამემშვიდობო.

ნუ ტირი, თუ მართლა გიყვარვარ!

-სიკვდილი არა არის რა! - მე მხოლოდ გაღმა მხარეს გავედი! - მე ისევ მე ვარ, შენ ისევ შენ ხარ! - რაც ვიყავით ერთმანეთისთვის, ისევ ვართ საუკუნოდ! - ისევ ისე მომმართე, როგორც ყოველთვის მოგიმართავს! - ისევ ისე მესაუბრე, როგორც ყოველთვის გისაუბრია!

გამოსამშვიდობებელი წერილი

მე დღემდე მახსოვს შენი გრძელი , ლამაზად თლილი თითები, რომლებიც ნაზად მოძრაობდნენ ჩემს წელზე , ჟრუანტელისმომგვრელად . მე ის კოცნაც მახსოვს , რომელიც გამომშვიდობების წინ არ მქონია შენთან , მისი თითოეული დეტალი მახსოვს და ვიცი , რომ ეს მე ყველაზე

ქარის მოტანილი წერილების დღე

დღეს 22 სექტემბერია, ქარის მოტანილი წერილების დღე. მოუთმენლად ველოდი ამ დღის დადგომას იმ იმედით, რომ ვინმეს წერილს ვიპოვიდი. ვიპოვე კიდეც, თანაც ერთი კი არა, ერთდროულად ორი. თეთრ კონვერტში ორი გაკეცილი ფურცელი იდო. ერთი, როგორც მივხვდი

მარადმწვანე

-თექვსმეტის,-ვპასუხობ მცირე ყოყმანის შემდეგ და განზე ვიხედები.იქვე,მონგრეულ კედელზე წითელი ფერის უსწორმასწორო წარწერას ვამჩნევ. მექანიკურად ვძაბავ თვალებს და ხმამაღლა ვკითხულობ: -არ შემიძლია!-რა თქვი?-ქართული სიტყვების გაგონებისას