მარტოობის სევდა

დრო გადის კადრები კი რჩება.. ყველაფერი წვიმიან საღამოს დაიწყო.. გარეთ საშინლად ციოდა.. გაყინულ თითებს ცხელი ჩაიც აღარ შველოდა.. ვიდექი ფანჯარასთან და ვუყურებდი გრძელ შარფში და თბილ პიჯაკში გახვეული ხალხი როგორ მიაბიჯებდა წვიმიან

ადამიანი სახელად ''არავინ''

სუნთქვა მიჭირს,ფილტვები კვამლით მევსება, ვცდილობ ჩავისუნთქო ჰაერი, წარმოვიდგენ როგორ იჭრება სუფთა ჰაერი ჩემს ფილტვებში მაგრამ მაინც ვიხრჩობი ვერ ვსუნთქავ არ გეგონთ რომ ასთმა მაქვს უბრალოდ ამ სამყაროში სუნთქვა მიჭირს, მიჭირს ეს ბინძური ჰაერი სუფთა

იცხოვრე თითოეული წამით..

ყველაფერი ძლიერი ავარიით დაიწყო.. ქუჩაში მოსიარულე გოგონას სწრაფად მომავალი ავტომობილი შეეჯახა.. მძღოლმა მომხდარი სასწრაფოდ გაიაზრა და გოგონა საავადმყოფოში გადაიყვანა.. უამრავი რთული ოპერაციის შემდეგ ის გადარჩა თუმცა აღმოჩნდა რომ სიარულს ვეღარ

გზა ბედნიერებისკენ

ბნელდება, მაგრამ შენ მაინც აგრძელებ გზას... თვალებს აქეთ-იქით აცეცებ, თითქოს რაღაცას ეძებ... დაიქუხა, ადამიანებმა ფეხს აუჩქარეს, ნამდვილად არ სურთ წვიმაში მოყოლა. შენ კი ისედაც სველი ხარ, ცრემლებით გალუმპული, ცოდვებით დასვრილი ქურთუკი გაცვია და

ნაღვლიანი ბედნიერება

ფეხებქვეშ გამხმარი ფოთლები ხრაშუნობენ. მე, ძლივს შემორჩენილი ნაღვლიანი ბედნიერებით დავცქერი მათ და არც კი ვცდილობ გვერდი ავუარო. უბრალოდ ვფიქრობ, რომ ეს ცხოვრების კანონია: ძლიერი ჩაგრავს სუსტს, სუსტი მასზე სუსტს და ა.შ.

საბედისწერო გასროლა...

ამბობენ როდესაც ,ვიღაცას კლავ, შენი მზერა იცვლება ,თვალში თითქოს უშიშრობის ნაპერწკალი გენთება,რადგან გგონია უარესი უკვე მოხდა ..მაგრამ ცდება ის ვინც ამას აღიარებს, ადამიანი ვერასდროს შეეგუება იმას ,თუ როგორ ხელყო სხვისი სიცოცხლე,თვით მკველელბსაც კი

შემოდგომისფერი

შემოდგომა დაუკითხავად შემოიპარა ჩემს სხეულში და სულის გათბობა გულიდან დაიწყო.. წვიმების სეზონი იწყება .. გარეთ სირბილთან და მასზე ფოქრთან ერთად.. ბუნება ადამიანს ჰგავს, რომელსაც ცხოვრების თავიდან დაწყება უნდა .. მანამდე კი ძველი ფურცლები უნდა

ბედისწერა

ამბობენ,ადამიანი როცა იბადება,მისი მომავალი უკვე დაწერილიაო.ვინ იცის,იქნებ მართალიცაა,მაგრამ უფლის ნებას წინ ვერავინ აღუდგება. მე შევხვდი ბედისწერას,ის დაღლილი,ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა ქუჩის ბოლოსკენ,იქ სამშობიარო სახლია,ორიოდე წუთის წინ იქ

აღარ ვართ ჩვენ...

ნისლით მოცულ ხავერდის ცაში სიყვარულით მთვრალი მთვარე დაბარბაცებს. აღარ ვართ ჩვენ, არის მხოლოდ ის და ვარ მხოლოდ მე... კვლავ გაწვიმდა და შეემატა ჩემს სახეზე თვალთაგან ჩამონადენ ცრემლებს წვიმის წვეთებიც. ისეთი შემართებით მეცემა, რომ უფალმა ერთ დროს

თვალებმა გაგცეს...

სუსხიანი ზამთარი კარზე აკაკუნებდა,ციდან თოვლიც და წვიმაც ერთად დიოდა.ყოველთვის მიყვარდა ნაღვლიანი ამინდი,არ ვიცი რატომ ალბათ ისიც მე მგავდა...დილით ადრე ავდექი დუტის ქურთუკი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი.ფილაქანს მივყვებოდი როცა ის უცნობი კაცი ვნახე,