ყველაფერი ის,რაც ამქვეყნიურია.

საიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფსაიდან დავიწყო არ ვიცი,ერთ ხანს ვფიქრობდი დამეტოვებინა თუ არა ქვეყანა,დამესვენა თუ არა ამ ყველაფრისგან,ყოველდღიური და მტანჯველი ტკივილისგან,რომელიც არასოდეს მანებებს თავს,სულს მიხუთავს,მავიწყდება,რომ უნდა ვიარსებო

ნოემი

ფანჯრებ დაკეტილ ოთახში საწოლზე პირქვე დამხობილი გდია და საზიზგარ გულისამრევ შეგრძნბებთან ბრძოლისგან ძალაგამოცლილს თავბრუსხვევა არ ანებებს თავს.ნეტავ გუშინ მერამდენედ თქვა ,რომ ყველაფერი დაასრულა,არადა თავადაც იცის ვერასოდეს ვერაფერს დაასრულებს

ყველა თავისას მიიღებს

ყველას გადაგიხდით სამაგიეროს ჩემი დაკარგვისათვის...იმდენად ამაყი ვარ , თავადაც მიჭირს ამის წარმოდგენა .იმდენად ვაფასებ ჩემ თავს , რომ არავითარ შემთხვევაში არ შევაწუხებ ადამიანს , რომელიც თვითონ უნდა ცდილობდეს ჩემს „შეწუხებას“ . იმდენად ამპარტავანი

Dreams never go on...

გეფიცები, ვგრძნობ, რომ ნახევარი ვარ.აჩქარებული პულსი უფლებას არ მაძლევს არ მიყვარდე.მითხარი, რომ შენი პრინცესა ვარ, ან თუნდაც, შენი ციცქნა! დამიფიცე, თუნდაც ტყუილზე.სანამ დამემშვიდობები მაგრად ჩამეხუტე, თვალები დამიკოცნე და მითხარი, რომ... რომ

სიყვარულისთვის ბრძოლა არ უნდა წააგო !!

მას არასდროს აუხნია თუ რა ძლიერ უყვარდა , ერთხელაც არ წაცდენია სიტყვა მიყვარხარ , მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავდა რომ არ უყვარდა უყვარდა სიგიჯემდე ისე რომ სიტყვებს ზედემტადაც თვლიდა ამის ასაღწერად ვერ ხვდებოდა რომ გოგონას ეს სწყინდა არ იცოდა , არ იცოდა

მარიამს

არ ვეწევი მეთქი გითხარი და ბოლომდეც მივყევი ჩემს ნათქვამ სიტყვებს, მაგრამ ბოლო წუთებში გადავიფიქრე და როგორც მიხვდი - ისევ და ისევ შენს გამო. აივანზე გასულს, სიჩუმის ნიავმა რომ დაუბერა და ვენებგაყინულს, გული წარსულზე ფიქრმა რომ დამიმძიმა, აი სწორედ

არაამქვეყნიური სიყვარული

არ ვიცი რატომ როგორ რისთვის რანაირად მაგრამ ვიცი რომ მიყვარს ძალიაან... მიყვარს არაამქვეყნიურად... მიყვარს გადაუყვარებლად...მიყვარს მისი თაფლისფერი თვალები თვალები რომლებიც ერთდროულად სიხარულით და სევდით არის აღსავსე...ყოველ დღე ყოველ სააათში ყოველ

ერთი დღით ხომ მაინც ვიყავი შენი ცოლი

ერთი ჩვეულებრივი დღე გათენდა დღესაც, მაგრამ გაღვიძებისთანავე ორივემ გავიფიქრეთ: „დღეს ყველაფერი მთავრდება!“ ... თუმცა დღეს მე ერთი დღით მაინც ვიყავი შენი ცოლი... უბრალოდ მეღიმება, ბათუმის ქუჩებში დავდიოდით, არა, უფროსწორად მე მივრბოდი,როგორც

ჰიპური ბოდვები

ვფიქრობ,მხოლოდ კაიფში მეგიძლია სრული თავისუფლების შეგრძნება.სხვა განზომილებაში გადასვლა.არარეალურ სამყაროში.მე მაშინ ვკაიფობ,როდესაც ვწერ. (თუმცა არც ზე ვიტყოდი უარს).მაშინ ვკაიფობ,როდესაც Placebo-ს ვუსმენ,ამაზე დიდი ექსტაზი არ

არა-ჩვეულებრივი ადამიანები

„გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი…“ დიახ, ეს ტერენტია, მეოცე საუკუნის დასაწყისიდან… და მე, ოცდამეერთე საუკუნის ადამიანს, სატრფო მიკითხავს… ჩვენ ვსეირნობთ გაზაფხულის მშვიდ საღამოს და ვსაუბრობთ ამ სტრიქონების ავტორზე.