ჰიპური ბოდვები

ვფიქრობ,მხოლოდ კაიფში მეგიძლია სრული თავისუფლების შეგრძნება.სხვა განზომილებაში გადასვლა.არარეალურ სამყაროში.მე მაშინ ვკაიფობ,როდესაც ვწერ. (თუმცა არც ზე ვიტყოდი უარს).მაშინ ვკაიფობ,როდესაც Placebo-ს ვუსმენ,ამაზე დიდი ექსტაზი არ

არა-ჩვეულებრივი ადამიანები

„გაზაფხულის საღამოა მშვიდი, ხიდან ხეზე გადაფრინდა ჩიტი…“ დიახ, ეს ტერენტია, მეოცე საუკუნის დასაწყისიდან… და მე, ოცდამეერთე საუკუნის ადამიანს, სატრფო მიკითხავს… ჩვენ ვსეირნობთ გაზაფხულის მშვიდ საღამოს და ვსაუბრობთ ამ სტრიქონების ავტორზე.

ობიექტური ბრაზი

და ისინიც ელოდებიან კიდევ ერთ გამოცხადებას, რათა აღავლინონ მორიგი ღვთის სახელით ჩადენილი მკვლელობა და დაბრუნდნენ გამოქვაბულში, სადაც მათი ცეცხლთაყვანისმცემელი წინაპრები დაიწვნენ იმ თავისუფლების შიშით, რომლისგანაც სულ ცოტა ხნის წინ გვიხსნა

ჩანახატი,რომელიც ყველამ უნდა წაიკითხოს!

ჩვენს ახალგაზრდობას ვიხსენებდი წუხელ .. იცი როგორ მომენატრა?! არაფერი,რომ არ გვადარდებდა ამ ქვეყნიერებაზე.ერთმანეთი გვყავდა და გაუთავებლად ერთმანეთის სიყვარულში გაგვყავდა დრო.წვიმაში სირბილიც მახსოვს,შემცივნული ,რომ მეხუტებოდი ხოლმე და სულს

წერილი ფრონტიდან

ძვირფასო დიდი ხანის მანძილზე ვერ ვახერხებდი შენთვის წერილის მოწერას.იმდენი უბედურება დაატყდა ჩვენს ფრონტს,რომ ამის აღწერა შეუძლებელია.მაშინ როდესაც სანგრებში ვიწექით,მოულოდნელად დაგვარტყეს ზურგიდან. ძალიან ბევრი ბიჭი დაგვეხოცა,ძალიან ბევრი. გუშინ

სიყვარულით “ქალი”

მეც ვიღვიძებ. შენ ჯერ კიდევ გძინავს. მე ამ მომენტით ვსარგებლობ და შუბლზე ჩუმად გკოცნი, შემდეგ კი ფეხაკრეფით სამზარეულოში ვიპარები. ლანგარზე ვაწყობ სენდვიჩებს, ცხელ ყავას და ხილს – ჩემთვის და შენთვის და ისევ ქურდივით ვიპარები საწოლ ოთახში. შენ უკვე

ოცნების ქალაქი

ნებისმიერი ადამიანი თავის წარმოსახვაში ყოველლთვის "ხატავს" იმას რისი ასრულებაც სინამდვილეში უნდა, ოცნებობს ამა თუ იმ ნივთზე ან თუნდაც თავის კეთილდღეობაზე... დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ყოველი მეორე სახლიდან ბავშვის ან ქალის კივილის ხმა გამოდის

ფსიქოლოგი და მწვანეთვალება გოგონა

როდესაც ღია ფერის, სივრცული ოთახისკენ შემიღეს კარი მეც არ დავაყოვნე, ზღურბლს გადავაბიჯე, ნელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი გაჭრილი, ფუტურო ბურთის ფორმის სკამს და კომფორტულად მოვთავსდი....

დახურდავებული ბედნიერება

ნამდვილი მამაკაცი ვარ და სახლში ვერ დამაბამო,მეუბნებოდა და მიდიოდა.ამას არც კი მიმალავდა.ვითმინე ვითმინე და ვეღარ მოვითმინე.ვეღარ მოვითმინე,რომ ჩემს ზეწარში შემოწვებოდა ხოლმე და სხვა ქალის სუნსაც კი არ იცილებდა,რომელსაც მთელი სხეული მძაფრად მოეცვა.

დამწუხრებული

თითქოს ყველაფერი სხვანაირად უნდა ყოფილიყო, მაგრამ სულ სხვა ხდება...იმაზე მეტად გულდაწყვეტილი ვარ ცხოვრებაზე ვიდრე ეს შეიძლლება ვინმეს წარმოედგინოს... ვიც,რომ ამის უფლება არ მაქვს მაგრამ სხვაგვარად არ შემიძლია...16 წლის ვარ და სკოლაშიც კარგად