ჩემი ბიჭი

4 წლის წინ ერთი ბიჭი გავიცანი....მხიარული, დიდი ბრიალა თვალებით....დრო და დრო ჩნდებოდა ჩემს ცხოვრებაში...თუმცა არც არასდროს წასულა,უბრალოდ ვერ ვამჩნევდი მანამდე ვერც მის ბრიალა თვალებს და ვერც მის მზერას ჩემდამი...მერე მითხრა,რომ ვუყვარდი და ჩემი

წვიმა

მარტის არეული საღამო იყო მოიღრუბლა ცოტაც წვიმამ დაიწყო წვეთა,მე კი ვიდექი ფანჯარასთან და ბაღში გახედვისას მხოლოდ იმ ბროწეულის ხეს ვხედავდი რომელიც ასე ლამაზად იყო გაყვავებული და ამინდთან ერთად თითქოს დაღონებულიყო კიდეც. ვიყურებოდი და ვხედავდი,როგორ

მონატრება

რა მალე გაიარა უშენოდ წლებმა... როგორ მინდა,რომ ჩემთან ერთად გაგეზიარებინა ის სიხარული რასაც მე განვიცდი ახლა...ისევე გაგხარებოდა მისი დაბადება,როგორც ჩვენი...ისევე გეთქვა მისთვისაც ჩიტო მოხვედი?მასაც მოფერებოდი შენი ბებერი ხელებით,როგორც მე,მე

მარტოხელა კაცი

ჯერ მამა დავკარგე, მერე ცოლ-შვილმა მიმატოვა, ყველაზე გვიან დედამ დამტოვა, დიდხანს იბრძოლა ჩემი გამოსწორებისთვის, მაგრამ ხომ გაგიგონიათ? " კუზიანს სამარე გაასწორებსო?" დარდსა და სიმარტოვეში დალია დედამ სული...

მე ვაფერადებ სამყაროს

მივუყვები ქუჩას და შავ-თეთრ სამყაროს ჩემს გონებაში ვაფერადებ. მივაბიჯებ გზააბნეული და ვხედავ უსიცოცხლო, გაყინულ სახეებს, თითქოს ხალხს დაავიწყდა რა არის: სიხარული, ბედნიერება, სიყვარული... მინდა ვიყვირო, ისე რომ ყველამ გაიგოს: "გაიღიმეთ ხალხო,

ცოდვილი

"მხოლოდ ერთი ოცნება ჰქონდა–დაწერილიყო მასზე წიგნი,რათა ფურცლებს შორის ეცხოვრა. რათა თითოეული ასოთი,სიტყვით და წინადადებით შეეგრძნოთ იგი და შეყვარებოდათ ისე,როგორც წიგნის პერსონაჟი. მშვენიერ ქმნილებას კი ასე არ უყვარდა.ღამ-ღამობით,თეთრ და გრილ

სანამ სიკვდილი არ დაგვაშორებს

მე დარწმუნებით გეტყოდი ,რომ ახლა სრულიად მარტო ვართ სამყაროს ორ სხვადასხვა კიდეზე და სულ რაღაც ერთი პატარა გადაბიჯება მის კიდეზე ,ერთი პატარა ხელის კვრა ან წაბორძიკება და მე შენთან ვიქნებოდი,თუმცა არაფერი ამის მსგავსი,სულ პატარა ნიავიც კი არ იყო იმ

ერთფეროვანი გრძელი დღეები

თეთრად გათენებული ღამეები...ერთფეროვანი გრძელი დღეები...ერთი და იგივე კითხვები და პასუხები -რატომ? -იმიტომ რომ მატკინეს,იმიტომ რომ დამცინეს,დმამცირეს,ზედ გადამიარეს,შუა გზაზე დამაგდეს მიმატოვეს უსუგულოდ.

მარტოობის სევდა

დრო გადის კადრები კი რჩება.. ყველაფერი წვიმიან საღამოს დაიწყო.. გარეთ საშინლად ციოდა.. გაყინულ თითებს ცხელი ჩაიც აღარ შველოდა.. ვიდექი ფანჯარასთან და ვუყურებდი გრძელ შარფში და თბილ პიჯაკში გახვეული ხალხი როგორ მიაბიჯებდა წვიმიან

ადამიანი სახელად ''არავინ''

სუნთქვა მიჭირს,ფილტვები კვამლით მევსება, ვცდილობ ჩავისუნთქო ჰაერი, წარმოვიდგენ როგორ იჭრება სუფთა ჰაერი ჩემს ფილტვებში მაგრამ მაინც ვიხრჩობი ვერ ვსუნთქავ არ გეგონთ რომ ასთმა მაქვს უბრალოდ ამ სამყაროში სუნთქვა მიჭირს, მიჭირს ეს ბინძური ჰაერი სუფთა