მამასთან დაბრუნება

ბავშობაში მამას იას ვეძახდი, მაგრამ სინამდვილეში ის სრულებითაც არ ჰგავდა ყვავილს. გრძელი ულვაში, შავი თმა და კეხიანი ცხვირი ჰქონდა. როგორც ამბობდნენ კეთილი გული და ვაჟკაცური თვისებებით გამოირჩეოდა, მაგრამ ღვინის სმა უყვარდა და ხშირად ეჩხუბობდა

ყველა ბედნიერი ვერ იქნება..

არ შემიძლია ამ გრძნობის შესახებ არ დავწერო.ის სულ სხვანაირია ყველასგან განსხვავებული.ძალიან ბევრი ბიჭი მომწონებია მაგრამ ეს... ეს სულ სუფთაა როგორც ჩიტის ბუმბული..ის ჩემს გულში უცებ შემოვიდა და გულმაც კარგად მიიღო.მისი დანახვისას გული ჩქარა იწყებს

სიმარტოვე

თვალებს აცეცებ, ნატკენ გულს ყურადღებას არ აქცევ კანკალით ყლაპავ ნერწყვს...სუნთქავ,წამებს ითვლი ,რაღაცეები გეჩვენება და ბოლოს მაინც ხვდები რომ მარტო ხარ...არცერთ კარს არ აღებ,გეშინია და სიბრაზე გახჩობს...

მე შენში ვიკარგები...

შემიყვარდი... იცი როდის?!..აი, მაშინ სულ პირველად რომ მოგკარი თვალი... არ გჯერა?!..არც მე მჯერა... რას ვიფიქრებდი, რომ რამდენიმე წამიანი ჩაფიქრება რაღაც ახლის დასაწყისი იქნებოდა... მე ხომ არ ვიცოდი, არ მჯეროდა ამ გრძნობის....მერე, ნელ-ნელა, ისე რომ

ის რაც მინდოდა მეთქვა..!

იცი?!გუშინ ჩემთვის ძალიან საყვარელ ადამიანს საჩუქარი ვერ გავუკეთე.მინდოდა დედაჩემისთვის რაიმე ისეთი მეჩუქნა,რაც ძალიან დიდ სიხარულს გამოიწვევდა,მაგრამ ხელი შემოიშალა გარემოებებმა.და დღეს ხშირად დავფიქრდი უკვე:შენი დაბადებისდღე რომ ყოფილიყო ხო

ადამიანის ხელის გულზე ვარსკვლავები არ ირეკლება.

ბათინკები არასდროს მცმია.მთაში ვაპირებდით წასვლას და ფეხსაცმელებს ვეძებდით მთისთვის და მეგობარმა იშოვა სადღაც,ძალიან ძველი, მაღალყელიანი,მძიმე,მაგრად დაღრეცილი,შავი ბათინკები,მე კიდევ მქონდა,რაღაცნაირად თბილი და რბილი,სულ სულ ახალი,ბათინკის მსგავსი

ფურცლებზე დაწერილი სიტყვები

ლითონის მონსტრში ჩამჯდარმა მვიარო სამყარო მეტი არაფერი მინდა ალბათ ამიტომაცაა რომ თუ თქვენ თვითმფრინავით მგაზვრობთ ერთ მარტოსულად მდგარ ლითონის სკამზე ფანჯარასთან მჯდომ ქალს დაინახავთ . ქალი ოცდააათი წლისაა .არც ლამაზი და არც უშნო

დიალოგი შენთან (ადრე და 50 წლის შემდეგ)

-მიყვარხარ...-რა?-მიყვარხარ თქო.-ხუმრობ ალბათ.-ღმერთო,როგორ შემიძლია ახლა ვხუმრობდე.-არა,ვერ გეყვარები.-რატომ?-მე ხომ შეყვარებული მყავს. -მერე რა,მაინც მიყვარხარ.-ნუ სულელობ.-სიყვარული სისულელე ნამდვილად არ არის.-სიყვარული კი არა, შენ ხარ

ჩრდილები

შემოდგომის ბოლო დღეს, ცივი სუსხიანი ქარი ართობს არემარეს. ირგვლივ სამარისებულ სიჩუმეს ბოროტად დაუსადგურებია. სასაფლაოზე მარტოს, თითქოს და გესმის იქ მწოლიარე გვამების ენა, თითქოს და გესმის, როგორ ყვებიან თავიანთ ამბავს უხმოდ…

და მაინც,როგორ ავუხსნა იქაც ვსუნთქავთქო?

არც ერთ ღერს არ ვპატიობ,სიგარეტივით მწვავს მისი ყოველი შეხება.ის ფიქრობს რომ ვერაფერს განვიცდი,საერთოდ.როგორ ავუხსნა ის რასაც გვრძნობ?როგორ ვუთხრა შენს კოცნს,შენს შეხებას დედამიწის იქეთ გავყავართქო..და მაინც,როგორ ავუხსნა იქაც,პლანეტებს შორისაც