იცხოვრე თითოეული წამით..
ყველაფერი ძლიერი ავარიით დაიწყო.. ქუჩაში მოსიარულე გოგონას სწრაფად მომავალი ავტომობილი შეეჯახა.. მძღოლმა მომხდარი სასწრაფოდ გაიაზრა და გოგონა საავადმყოფოში გადაიყვანა.. უამრავი რთული ოპერაციის შემდეგ ის გადარჩა თუმცა აღმოჩნდა რომ სიარულს ვეღარგზა ბედნიერებისკენ
ბნელდება, მაგრამ შენ მაინც აგრძელებ გზას... თვალებს აქეთ-იქით აცეცებ, თითქოს რაღაცას ეძებ... დაიქუხა, ადამიანებმა ფეხს აუჩქარეს, ნამდვილად არ სურთ წვიმაში მოყოლა. შენ კი ისედაც სველი ხარ, ცრემლებით გალუმპული, ცოდვებით დასვრილი ქურთუკი გაცვია დანაღვლიანი ბედნიერება
ფეხებქვეშ გამხმარი ფოთლები ხრაშუნობენ. მე, ძლივს შემორჩენილი ნაღვლიანი ბედნიერებით დავცქერი მათ და არც კი ვცდილობ გვერდი ავუარო. უბრალოდ ვფიქრობ, რომ ეს ცხოვრების კანონია: ძლიერი ჩაგრავს სუსტს, სუსტი მასზე სუსტს და ა.შ.საბედისწერო გასროლა...
ამბობენ როდესაც ,ვიღაცას კლავ, შენი მზერა იცვლება ,თვალში თითქოს უშიშრობის ნაპერწკალი გენთება,რადგან გგონია უარესი უკვე მოხდა ..მაგრამ ცდება ის ვინც ამას აღიარებს, ადამიანი ვერასდროს შეეგუება იმას ,თუ როგორ ხელყო სხვისი სიცოცხლე,თვით მკველელბსაც კიშემოდგომისფერი
შემოდგომა დაუკითხავად შემოიპარა ჩემს სხეულში და სულის გათბობა გულიდან დაიწყო.. წვიმების სეზონი იწყება .. გარეთ სირბილთან და მასზე ფოქრთან ერთად.. ბუნება ადამიანს ჰგავს, რომელსაც ცხოვრების თავიდან დაწყება უნდა .. მანამდე კი ძველი ფურცლები უნდაბედისწერა
ამბობენ,ადამიანი როცა იბადება,მისი მომავალი უკვე დაწერილიაო.ვინ იცის,იქნებ მართალიცაა,მაგრამ უფლის ნებას წინ ვერავინ აღუდგება. მე შევხვდი ბედისწერას,ის დაღლილი,ნელი ნაბიჯებით მიიწევდა ქუჩის ბოლოსკენ,იქ სამშობიარო სახლია,ორიოდე წუთის წინ იქაღარ ვართ ჩვენ...
ნისლით მოცულ ხავერდის ცაში სიყვარულით მთვრალი მთვარე დაბარბაცებს. აღარ ვართ ჩვენ, არის მხოლოდ ის და ვარ მხოლოდ მე... კვლავ გაწვიმდა და შეემატა ჩემს სახეზე თვალთაგან ჩამონადენ ცრემლებს წვიმის წვეთებიც. ისეთი შემართებით მეცემა, რომ უფალმა ერთ დროსთვალებმა გაგცეს...
სუსხიანი ზამთარი კარზე აკაკუნებდა,ციდან თოვლიც და წვიმაც ერთად დიოდა.ყოველთვის მიყვარდა ნაღვლიანი ამინდი,არ ვიცი რატომ ალბათ ისიც მე მგავდა...დილით ადრე ავდექი დუტის ქურთუკი მოვიცვი და სასეირნოდ გავედი.ფილაქანს მივყვებოდი როცა ის უცნობი კაცი ვნახე,მისია
ერთი, ორი, სამი... – ღრმად ვსუნთქავ. ერთი, ორი, სამი... – სუნთქვას ვაყოლებ ფეხს. სამი, ოთხი, ხუთი... – თვალებს ვატრიალებ. ერთი, ორი, სამი... – იგივე მეორდება. ბოლოს, მოდის. სახეზე ეტყობა კარგი ამბები ვერაა. ამაში გამიმართლა – ადამიანების გაშიფრვაწერილი მამას
მე მძულხარ და კიდევ უფრო მძულს საკუთარი თავი მხოლოდ იმიტომ, რომ ასე გგავარ... გამარჯობა ძვირფასო დღიურო. მე ნატა ვარ 10 წლის. შენი თავი დედამ მაჩუქა, მე კი მინდა ჩემი ფიქრები გაჩუქო.დღეს მე იუბილარი ვარ, მაგრამ მაინც მაკლია სიხალისე. ჩემს სიხალისესტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ქალის და მამაკაცის ურთიერთობაში უპირველესი არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.