ადამიანის ხელის გულზე ვარსკვლავები არ ირეკლება.

ბათინკები არასდროს მცმია.მთაში ვაპირებდით წასვლას და ფეხსაცმელებს ვეძებდით მთისთვის და მეგობარმა იშოვა სადღაც,ძალიან ძველი, მაღალყელიანი,მძიმე,მაგრად დაღრეცილი,შავი ბათინკები,მე კიდევ მქონდა,რაღაცნაირად თბილი და რბილი,სულ სულ ახალი,ბათინკის მსგავსი

ფურცლებზე დაწერილი სიტყვები

ლითონის მონსტრში ჩამჯდარმა მვიარო სამყარო მეტი არაფერი მინდა ალბათ ამიტომაცაა რომ თუ თქვენ თვითმფრინავით მგაზვრობთ ერთ მარტოსულად მდგარ ლითონის სკამზე ფანჯარასთან მჯდომ ქალს დაინახავთ . ქალი ოცდააათი წლისაა .არც ლამაზი და არც უშნო

დიალოგი შენთან (ადრე და 50 წლის შემდეგ)

-მიყვარხარ...-რა?-მიყვარხარ თქო.-ხუმრობ ალბათ.-ღმერთო,როგორ შემიძლია ახლა ვხუმრობდე.-არა,ვერ გეყვარები.-რატომ?-მე ხომ შეყვარებული მყავს. -მერე რა,მაინც მიყვარხარ.-ნუ სულელობ.-სიყვარული სისულელე ნამდვილად არ არის.-სიყვარული კი არა, შენ ხარ

ჩრდილები

შემოდგომის ბოლო დღეს, ცივი სუსხიანი ქარი ართობს არემარეს. ირგვლივ სამარისებულ სიჩუმეს ბოროტად დაუსადგურებია. სასაფლაოზე მარტოს, თითქოს და გესმის იქ მწოლიარე გვამების ენა, თითქოს და გესმის, როგორ ყვებიან თავიანთ ამბავს უხმოდ…

და მაინც,როგორ ავუხსნა იქაც ვსუნთქავთქო?

არც ერთ ღერს არ ვპატიობ,სიგარეტივით მწვავს მისი ყოველი შეხება.ის ფიქრობს რომ ვერაფერს განვიცდი,საერთოდ.როგორ ავუხსნა ის რასაც გვრძნობ?როგორ ვუთხრა შენს კოცნს,შენს შეხებას დედამიწის იქეთ გავყავართქო..და მაინც,როგორ ავუხსნა იქაც,პლანეტებს შორისაც

ლიანდაგების ქალაქიდან

შენგან აღმოსავლეთით, მოშორებით, სადღაც შორს პატარა ქალაქში, სადაც არაფერია ღირსშესანიშნავი, ტაძრების გარდა, მე ვიმყოფები და ჩემგან დასავლეთით, ზღვისპირა ქალაქს ყოველ დილით ვესალმები ლიანდაგების ქალაქიდან.. კილომეტრები მეუბნებიან, რომ მანძილი

„ცხოვრება მშვენიერია“

არავინ იცის, რომ მეც მაქვს გული, გული, რომელსაც ამდენი რამის გადატანა მოუხდა, ჯერ კიდევ მცირე ასაკში. გული, რომელიც ნაწილებად დაგლიჯეს, შემდეგ კი ღორებს მიუგდეს საჯიჯგნად.მჯერა, ჯერ კიდევ მჯერა ნამდვილი სიყვარულის, რომელიც მუდამ ცოცხლობს

შენს გამო

გაზაფხულის სუსხიანი საღამო იყო... ვერცხლისფერი მთვარე მედიდურად დაჰყურებდა ქალაქს...მეგონა ვერავინ ამჩნევდა პატარა ბურთულას და თანაგრძნობით ვუმზერდი მას. წვიმის წვეთები მანქანის მინებს ეხეთქებოდნენ,შემოსვლას ლამობდნენ მაგრამ უღონოდ ეცემოდნენ.საოცარი

დაავადება

გავცივდი. ალბათ, ორპირი სევდის ბრალია ისევ. მოგონებები შემეყარა და ამ ჯერზე არც ცრემლებმა უშველა და არც ლიმნიანმა ჩაიმ. კაცმა რომ თქვას, მიჩვეული კი ვარ, მაგრამ, ცოტა არ იყოს, მომბეზრდა. ერთი და იგივე სიმპტომები, ერთი და იგივე მკურნალობა... რაღაც

მწვანე ჩაი

მიშელმა იცის, რომ მიყვარს. მე კი ვიცი, რომ მიშელს ვუყვარვარ. უკვე წლებია, ასეა, მაგრამ ყველაფერი ასეთი მარტივი სულაც არ არის. მიშელი მხატვარია, მე - დიპლომატი. მისი ტანსაცმელი მუდმივად საღებავითაა მოთხვრილი, ჩემი - იდეალურად დარეცხილ-დაუთოებული.