არეული დღეები

იქნებ ისევ გაწვიმდება დღეს, ისე რომ ლამის შენობები დაინგრეს და მე გავალ გარეთ, გავალ „სულერთიას“ გამომეტყველებით და გამახსენდება ყველა, აბსოლიტურად ყველა ვისთანაც ოდნავი შეხება მაინც მქონია, ისევ ამერევა სამი დრო, წარსული, აწმყო და მომავალი, ისევ

ყველას შენსავით არ გაუმართლა !

უცებ სახლი შეზანზარდა. მიას დანა ჰაერში გაუშეშდა. წამით სუნთქვაც კი შეწყვიტა. ვერ გაიაზრა რა ხდებოდა მის თავს. უცებ ფანჯრებმაც გამოსცეს საშინელი ზანზარის ხმა, მიას დანა ხელიდან გაუვარდა.დანა ხმაურით დავარდა იატაკზე...მალევე ფანჯრები შემოგლიჯა

ჰოოომმ

ვერ დაგავალდებულებთ, შემოდით და წაიკითხეთთქო, ეს უბრალოდ ჩემი პირადი გრძნობებია რომელიც არ მასვენებს და შიგნიდან მანადგურებს. გამოსავალს წერაში ვხედავ, მართალია ლამაზად არ გამომდის მარა მაინც. ეს საიტი კი იძლევა საშუალებას რომ დაწერო შენს შესახებ

და მაინც როცა გიყვარს შეუძლებელი არაფერია..!

ყურში ჩაესმოდა ზღვის ტალღების ხმა, ზღვიდან წამოსული ნაზი სიო ელამუნებოდა მის ნაზ სახეს, იჯდა თეთრ ქვიშაში და გაჰყურებდა ჰორიზონტს, ყველაფერს ნათლად შეიგრძნობდა, უნდოდა ებრძოლა და დაემარცხებია ეს ტკივილი, მხოლოდ მისთვის, იმ ერთადერთისთვის, რომელიც

ფერისცვალება

ის მოვიდა! მოვიდა და თან საოცარი საკუთარი არომატი მოიტანა, რომელმაც წარმოუდგენელი სისწრაფით მოიცვა მთელი სამყარო.ეს ის არომატია, რომელიც გვიქმნის შეგრძნებას, რომ უბრალოდ საარსებოდ აუცილებელ ჟანგბადს კი არა , სიტკბოთი შეზავებულ თვით სიცოცხლეს

მენატრები.....

რა კარგია ბუნებაში სეირნობა... ლამაზი ყვავილები, ნიავი რომელიც თმებს გიჩეჩავს და სასიამოვნოდ გეხება მთელს სხეულზე, თითქოს გეფერება... თან მუსიკის მოსმენას არაფერი სჯობს... უსმენ ამ სიმღერას და უამრავი კარგი და სასიამოვნო მოგონება იღვიძებს შენს

უკვალოდ ჩაიარა...

იყო და არა იყო რა... არა, ეს დასაწყისი ამ ისტორიას ნამდვილად არ უხდება, ზღაპრები მხოლოდ happy end_ებით მთავრდება.. ეს კი უბრალოდ ის რეალობაა, რომელიც, სამწუხაროდ, ამ ცხოვრებაში ხშირად ხდება.. ერთი ჩვეულებრივი საღამო იყო.. გოგონამ ხარბად ჩაისუნთქა

ქცევის კულტურა

ჩემზე ცუდად მოქმედებს ყოველივე ის რაც ჩვენს გარშემო ხდება. ქცევის კულტურა, აღზრდა, თავაზიანობა, ზრდილობა, პატივისცემა - აი რას ეხება ჩემი ჩანახატი. ესენი ის ადამიანური ღირსებებია, რომელიც ყველას უნდა გააჩნდეს. დღეს კი ეს ყველაფერი გვაკლია. არ ვიცი

თურმე

თურმე ადამიანი ყველაფერს ეგუება, ამაში პრველად მაშინ დავრწმუნდი როდესაც ჩემს პატარას პირველად ქონდა სიცხე, მაშინ მეგონა რომ იქ დასრულდა ჩემი ცხოვრება. თუმცა, გადავიტანე. ყველა, ყველაფერს ეგეუბეა, უბრალოდ ყველა სიტუაციას თავისი დრო აქვს. ყველაფერს

მე,წითელი მარლბორო და შენი მონატრება

ისე მტკივა,როგორც უშვილო დედას. ისე მტკივა,როგორც ჯვარცმულ იესოს. ისე მტკივა,ისე მტკივა... არ ვიცი,როდემდე გავძლებ. არ ვიცი,ალბათ მანამდე,სანამ ღმერთს არ მოესურვება დაასრულოს. ვიბრძოლო? სასაცილოა