მენატრები

მომენატრე... რა დრო გავიდა - არა?! ახლა ფანჯარასთან ვზივარ, მთვარე და ლამპის შუქი მინათებს ღამეს, მაგრამ იცი, ჩემთან როდის დაღამდა?!

დედამიწის შემდეგ

ადამიანი ,რომელსაც უყვარდა და დაიღუპა, რომელიც უყვარდათ, გრძნობები რომლებიც დარჩაა... ადამიანები სიცოცხლეს ვაგრძელებთ , რახდება იქ?! იქნებ იქაც გველოდებიან?! იქნებ იქითაც გრძელდება, რაღაც ახალი?!

მასწავლებლობა

ყველა პროფესიას აქვს თავისი სირთულე,მათ შორის პედაგოგობასაც. რამხელა პასუხისმგებლობა აკისრიათ მასწავლებლებს ყოველდღიურად... ჩემს თვალში,ყველა მასწავლებელი გმირია! ყველაზე დიდი გმირი არის ის, ვინც უსმენს საკუთარი გულის ხმას და მიყვება მიზანს

ერთი ბიჭია რა...

ერთი ბიჭია რა, ლამაზი თვალები და საოცრად თბილი ღიმილი აქვს...

ბოლო დაგვიანება...

თუმცა მე ისევ შუა გზაზე მივდივარ... ისევ ქუჩაში მიმავალ ხალხს ვაკვირდები... გაურკვეველი მიზეზით მათ მე ვეცოდები, მე კი ისინი... მაგრამ მიხარია, რადგან იცით ერთადერთი რაში გამიმართლა? ჩემი დაავადება სიკვდილით განიკურნება, მათი კი სულს სამუდამოდ თან

კატრინა მერლანის ილუზია I

ისევ სხვისგან მოსჯილ ილუზიაში გამოვიკეტე... მარტო დავრჩი, ჩემს ყველაზე დიდ შიშთან, მარტოდ დარჩენასთან ერთად, სულ მარტო დავრჩი...

წარსულის ლანდი

სანამ საბოლოოდ გავყვებოდი ჩემს მომავალ მეუღლეს მას დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე. ვუთხარი რომ მეორე დღეს ვთხოვდებოდი. ბედნიერება მისურვა. დავემშვიდობე და წამოვედი. წამოვედი და ყველაფერი იქ დავტოვე. ხაზი გადავუსვი ყველაფერს რაც მასთან მაკავშირებდა.

აწმყოსთან გამოტირება

მარტოდ მარტო ვიჯექი, ორსაწოლიან საწოლზე.ზეწარი არ ჰქონდა გადაფარებული, ზედ ცარიელი ლეიბი იდო. ლეიბზე კი შიშველი მე ვიჯექი. ვკრთოდი, ფანჯარა ღია იყო.მის მიღმა ქარბუქი, ოთახში შემოჰქონდა მტვრის ბუდე.ეს არაფერი, ჩუმად ვიყავი და ვითმენდი, არაფერს

"გაზაფხულის ყვავილი"

ოცნება, ეს ის არის, რასაც ვერ იტანს... სძულს არარეალური სამყარო.. სძულს ის, რაც არ იცის ნამდვილად მოხდება თუ უბრალოდ ილუზიის ნაყოფია... გოგონა, რომელიც საკუთარ თავს გაზაფხულის ყვავილს უწოდებს.

გამოგონილი მოგონება.

მე რომ მართლა მყოლოდა ასეთი ბაბუა, იქნებ, ახლა მართლაც ვყოფილიყავი ასეთი ძლიერი და მიზანმიმართული ადამიანი. ვინ იცის...არც არავინ,ალბათ.