კატრინა მერლანის ილუზია I

ისევ სხვისგან მოსჯილ ილუზიაში გამოვიკეტე... მარტო დავრჩი, ჩემს ყველაზე დიდ შიშთან, მარტოდ დარჩენასთან ერთად, სულ მარტო დავრჩი...

წარსულის ლანდი

სანამ საბოლოოდ გავყვებოდი ჩემს მომავალ მეუღლეს მას დავურეკე და შეხვედრა ვთხოვე. ვუთხარი რომ მეორე დღეს ვთხოვდებოდი. ბედნიერება მისურვა. დავემშვიდობე და წამოვედი. წამოვედი და ყველაფერი იქ დავტოვე. ხაზი გადავუსვი ყველაფერს რაც მასთან მაკავშირებდა.

აწმყოსთან გამოტირება

მარტოდ მარტო ვიჯექი, ორსაწოლიან საწოლზე.ზეწარი არ ჰქონდა გადაფარებული, ზედ ცარიელი ლეიბი იდო. ლეიბზე კი შიშველი მე ვიჯექი. ვკრთოდი, ფანჯარა ღია იყო.მის მიღმა ქარბუქი, ოთახში შემოჰქონდა მტვრის ბუდე.ეს არაფერი, ჩუმად ვიყავი და ვითმენდი, არაფერს

"გაზაფხულის ყვავილი"

ოცნება, ეს ის არის, რასაც ვერ იტანს... სძულს არარეალური სამყარო.. სძულს ის, რაც არ იცის ნამდვილად მოხდება თუ უბრალოდ ილუზიის ნაყოფია... გოგონა, რომელიც საკუთარ თავს გაზაფხულის ყვავილს უწოდებს.

გამოგონილი მოგონება.

მე რომ მართლა მყოლოდა ასეთი ბაბუა, იქნებ, ახლა მართლაც ვყოფილიყავი ასეთი ძლიერი და მიზანმიმართული ადამიანი. ვინ იცის...არც არავინ,ალბათ.

ადამიანები

ადამიანები ოხ ეს ადამიანები… ისინი ვინც იმედებს გაძლევენ და შემდეგ რა.. არც არაფერი უბრალო მინასავით ამსხვრევენ მას..

უსასრულო მონატრება

ადამიანი ყოველთვის დაწერს იმაზე ვინც უსასრულოდ ენატრება, აგონდება და უყვარს.ვის სიკვდილსაც არ აღიარებს, ვისაც გარდაცვლილად არ თვლის და მაინც ყველაშემთხვევაში ცოცხალ არსებად ჰყავს წარმოდგენილი როგორც უწინ.

თუ სუნთქავ, ესეიგი ცოცხალი ხარ

ჰაერი? ჰაერი ეს..ისუნთქეთ ჟანგბადით, მაგრამ - არა!ჰაერით ისუნთქეთ!სჯობს, აზოტიც ისუნთქოც მისი შხამიანი ეფექტიც საჭიროა და ჟანგბადის სამკურნალოს და სასიცოცხლო ფუნქციაც. ისევე როგორც პრობლემაა აუცილებელი რომ მისი გადაჭრის

ძალიან საშიში ისტორია

არასდროს გიგრძვნია ვიღაც როგორ მოგყვება, პულსი რომ ეცემა და ხუთივე გრძნობის ორგანო იძაბება. სამყაროს აკვირდები, მაგრამ ჩუმად, შეუმჩნევლად, თითქოს არ გინდა, რომ მან იცოდეს რომ შენ იცი.

ღამის ფიქრები

მის წინ ჰორიზონტი უსასრულობაში მიდიოდა