უეშმაკოდ მოწყენილი ანგელოზები

სამოთხე მოსაწყენი იქნებოდა ეშმაკების გარეშე? დღე მოსაწყენი იქნებოდა ღამის გარეშე? სიცოცხლე მოსაწყენი იქნებოდა სიკვდილის გარეშე? სულ რომ ვცოცხლობდე, არაფერი მომდიოდეს, დრო მე მეკუთვნოდეს და არა მე დროს. რას ვიზავდი? ან შენ რას იზავდი? დედამიწა

გზად

ტბაზე სკოლასთან ციხეებისკენ ორ ლარად ამიყვანთ?ნაცნობ სახეს ვუყურებ, ჩასაჯდომად ვემზადები, ტაქსის კარს ვაღებ და მივეშურები ადგილისკენ სადაც ყოველთვის ზღვის- ფერი სიყვარულით მელიან. გზაზე ყოფნის დრო ერთადერთია,

სანამ შენ გეძინა

როგორ შეიძლება მიხვდე მგზავრობის დროს, მგზავრი შენზეა შეყვარებული თუ არა? ამ მოთხრობის ერთ პერსონაჟს, თავისი დამოკიდებულება და მოსაზრებები აქვს, რომელთა მიღმაც კიდევ რაღაცების დანახვაა საჭირო...

შოკოლადის ხალხი

ის დღეც ჩვეულებრივი იყო,მხოლოდ დაახლოებით საღამოს 10 საათამდე,სანამ არ მოიყვანეს გოგონა,რომელსაც კიბო ჰქონდა.ახლა, წლების შემდეგ რომ ვუფიქრდები, ვხვდები მასთნ ურთიერთობის 1 კვირა და 3 დღე არის ჩემი ონკოლოგიური კარიერის ყველაზე დიდი გამოცანა.

გამოღვიძება ღრმა ძილის წინ

წაიქცევი,დაეცემი და ბოლოს მაინც ადგები,რადგან ტკივილი აუცილებლად დაგაყენებს ფეხზე,არ მოგცემს საშუალებას მიწის სურნელი შეიგრძნო და მასზე იხოხო.სანამ ამას გააკეთებ იქამდე გრძელი ცხოვრების გზა გაქვს გასავლელი,ახლიდან სასწავლი სუნთქვა,სიარული და

ალბიონის ნისლი

შრიალის ხმა..იოდის სუნი..მკრთალი განათება..ნაზი შეხება..უჰაერობა, მოახლოებული ტკივილი, ოქროს შუალედი - იქ, სადღაც ზღვარზე. ერთი მოძრაობა, თვალებს ახელ - ხედავ, ამქვეყნიურ საოცრებას. ლამაზი და სველი, წაბლისფერი კულულებით.

ცამდე

რამდენი მშვენიერი ქალი ნატრობს ჩემს ცოლობას, ჩემს დანახვაზე რამდენი შესძახებს აღტაცებით: ო, ბედისწერავ, შემახვედრე ქმრად ეს კაცი, რომელიც გონიერი და ენაწყლიანია, რომლის ფეხის ხმა გულს მიჩქარებს და საუბარი თავბრუს მახვევს, რომელსაც უძვირფასესი სამოსი

პუტკუნას დღიურები

და თქვენ ყოფილხართ პუტკუნა?-აი ისეთი მსუქანსაც, რომ დაგიძახებს ზოგიერთი და გაივლის თითქოს ისარი არ ჩაგარჭო ღრმად გულში -ან ისეთი ძვალმსხვილს, რომ დაგიძახებს და ბედნიერია არ გაწყენინა, მაგრამ საერთოდ რატომ თქვა?

მეგობარი-ნინა

მეგობარი.მეგობარმა.მეგობარს....

გაიღიმე წვიმს

შვიდი სექტემბერი იდგა. ცა დედამიწას მოღუშული დაჰყურებდა - მალე იტირებდა.განაწყენებული იყო, ალბათ რაღაცაზე.მე კი, მიხაროდა, რომ მალე პატარა წვეთები, მოევლინებოდნენ ქვეყანას. კანში ვეღარ ვვეტეოდი. მსმენელად, სულ ის ყვავილის