მე - შენ

გელოდებოდი... ისე გიცდიდი, როგორც დედა ომში წასულ შვილს. მენატრებოდი... ისე გნატრობდი, თითქოს სუნთქვისათვის ჰაერი მაკლდა.

გაუძელი

დილის ექვსი საათია, ვიღვიძებ, ლოგინიდან ვდგები, ხალათს ვიცვამ და აივანზე გავდივარ. ჩვევად მაქვს მძინარე ქალაქს გადავხედო და მანამდე ვუსმინო მის ჰარმონიულ ნოტებს, სანამ სიმყუდროვეს არ დამირღვევენ უცნაური არსებები. ადამიანები. როგორ მომაბეზრეს თავი.

ისტორია

გაზაფხულის მეორე თვეც დადგა,მხოლოდ ერთი რამ შეცვალა გაზაფხულის მოსვლამ,დილით ჩიტების ჭიკჭიკი მაღვიძებს,ტყეში მარტო სეირნობისას გზად მათი ჰანგები დამყვებიან და ჩემთან ერთად საუბრობენ შენზე,მაგრამ როგორ ისინი ხომ არ გიცნობენ

საუბარი მზესთან

ტალღებიც თითქოს მტრის სიახლოვეს გრძნობენო წვიმის წვეთებთან შერწყმით გადაფარავენ ფსკერზე დაშვებულ სიმშვიდეს და მხოლოდ მზის ღიმილებს ეგებებიან ღამის ცაზე, ადამიანის გულში შეპარული იმედის მსგავსად.

ბუნების შემოძახილი-მე გავიღვიძე

ბუნების შემოძახილი ~მე,გავიღვიძე~ თითქოს ჯერ ამ წუთას გაზაფხულდა და სამომავლოდ უხვად მოვა გაზაფხულის სურნელება...

სიბნელის ნაპერწკალი

იქ, სადაც აღარავინ აღარასდროს მივა. იქ, საიდანაც ყველაფერი შემზარავად მოჩანს. იქ, სადღაც ქვემოთ გოგო ცხოვრობს.

შეცდომა

გავაღებ ჭერში შეკიდულ კარს და ისე გავიფანტები, ისე დავინთქები, თითქოს არასოდეს მიარსებია უწინ... გავიფიქრები მთვარიანი ცის კამარაზე და იქნებ ვარსკვლავმა მომცეს ფორმა თავისი, მხრებზე რომ მოვიხურო...

ეშმაკის მცდელობა

ყველაფრიდან გამაძევეთ, მტრად მაღიარეთ, გამაგდეთ და კიდევ მე ვარ დამნაშავე?! ვინმეს გესმოდათ თუ როგორ ვყვიროდი?  ვინმეს გესმოდათ დახმარებას, როგორ ვითხოვდი? ზევიდან ქვები დამალაგეთ, დამამახინჯეთ, გამაბოროტეთ, მონსტად მაქციეთ.

დამესიზმრე

დილის ექვსი საათია და ისევ დამესიზმრე. ჩემამდე მანძილი ელვის სისწრაფით გადმოკვეთე და ჩამეხუტე. არ წახვიდეო" მთხოვდი და ხელს არ მიშვებდი. ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ, სხვისი ცრემლები ასე ძალიან მეტკინებოდა

თეთრპერანგა

გაყინულ ტალღებში მოთამაშე ერთადერთი თეთრპერანგიანი... გაწეწილ თმას ქარი აქეთ-იქით დაუნდობლად მიარხ-მოარხევს და ჰაერში ფანტავს მწარე ტკივილით გაჟღენთილ ცივ სურნელებას...