ალბიონის ნისლი

შრიალის ხმა..იოდის სუნი..მკრთალი განათება..ნაზი შეხება..უჰაერობა, მოახლოებული ტკივილი, ოქროს შუალედი - იქ, სადღაც ზღვარზე. ერთი მოძრაობა, თვალებს ახელ - ხედავ, ამქვეყნიურ საოცრებას. ლამაზი და სველი, წაბლისფერი კულულებით.

ცამდე

რამდენი მშვენიერი ქალი ნატრობს ჩემს ცოლობას, ჩემს დანახვაზე რამდენი შესძახებს აღტაცებით: ო, ბედისწერავ, შემახვედრე ქმრად ეს კაცი, რომელიც გონიერი და ენაწყლიანია, რომლის ფეხის ხმა გულს მიჩქარებს და საუბარი თავბრუს მახვევს, რომელსაც უძვირფასესი სამოსი

პუტკუნას დღიურები

და თქვენ ყოფილხართ პუტკუნა?-აი ისეთი მსუქანსაც, რომ დაგიძახებს ზოგიერთი და გაივლის თითქოს ისარი არ ჩაგარჭო ღრმად გულში -ან ისეთი ძვალმსხვილს, რომ დაგიძახებს და ბედნიერია არ გაწყენინა, მაგრამ საერთოდ რატომ თქვა?

მეგობარი-ნინა

მეგობარი.მეგობარმა.მეგობარს....

გაიღიმე წვიმს

შვიდი სექტემბერი იდგა. ცა დედამიწას მოღუშული დაჰყურებდა - მალე იტირებდა.განაწყენებული იყო, ალბათ რაღაცაზე.მე კი, მიხაროდა, რომ მალე პატარა წვეთები, მოევლინებოდნენ ქვეყანას. კანში ვეღარ ვვეტეოდი. მსმენელად, სულ ის ყვავილის

აუყვავებელი სული

ზოგჯერაც კი მგონია,რომ ჩემშია ის ყველა თვისება თავმოყრილი რასაც შეცდომა ჰქვია და მე არ ვარ,ამ ცხოვრებისთვის შესაფერისი...ზედმეტი ვარ,დიახ ზედმეტად მიმაჩნია თავი... მძიმე ტვირთი ვარ ამაოების,მე არ უნდა ვარსებობდე მიწის ზემოთ...მოხდა შეცდომა,ის 

ერთი' ფერია

,,იმედისაგან და ოცნებისაგან გაძარცული დღეები მიეწყო ერთმანეთს... მინდა მოგწერო, თუმცა ვერ გწერ. არ ვიცი რა დარჩა სათქმელი ჩვენს შორის. თითები მეწვის ისე მინდა უბრალოდ მოგწერო, რომ რაც შენ წახვედი ყოველი დღე იქცა ერთ' ფერად...

დედა

ძლიერი წვიმის ხმამ გამომაღვიძა და კუთხეში მდგარ სიკვდილს თვალი თვალში გავუყარე. -მოხვედი?-ვითომდა ამოვილაპარაკე და საბნის კიდე გავასწორე, რომ არ შემომძვრალიყო ჩემთან, გასათბობად.

მწარე შოკოლადი

მე მათი ერთიანობა მჭირდება, ერთსული რაზმი მჭირდება, მყისვე, დაუყონებლივ უნდა აღვადგინო ჯაჭვი. არ ვიცი როგორ ვახერხებ, სიცოცხლის ბოლო ნათებასაც დაეკარგა ძალა და მბჟუტავი გახდა - ყველა წრესთან ქსელი გავუშვი და რაც ძალა და ღონე მაქვს ერთ წერტილში

ძილბურანში მყოფი არსება

წვიმა ირგვლივ ყველასა და ყველაფერს ასველებს, მეორე მხრივ კი აფხიზლებს როგორც ძილბურანში გახვეულ ბუნებას,ისევე გაზარმაცებულ ადამიანს რომელიც დეპრესიაშია ჩავარდნილი.არ სურს გამოფხიზლება ვერა და ვერაფერი აძლევს სიცოცოცხლის ხალისს.ამ დროს კი ზეცა რთავს