სიბნელის ნაპერწკალი

იქ, სადაც აღარავინ აღარასდროს მივა. იქ, საიდანაც ყველაფერი შემზარავად მოჩანს. იქ, სადღაც ქვემოთ გოგო ცხოვრობს.

შეცდომა

გავაღებ ჭერში შეკიდულ კარს და ისე გავიფანტები, ისე დავინთქები, თითქოს არასოდეს მიარსებია უწინ... გავიფიქრები მთვარიანი ცის კამარაზე და იქნებ ვარსკვლავმა მომცეს ფორმა თავისი, მხრებზე რომ მოვიხურო...

ეშმაკის მცდელობა

ყველაფრიდან გამაძევეთ, მტრად მაღიარეთ, გამაგდეთ და კიდევ მე ვარ დამნაშავე?! ვინმეს გესმოდათ თუ როგორ ვყვიროდი?  ვინმეს გესმოდათ დახმარებას, როგორ ვითხოვდი? ზევიდან ქვები დამალაგეთ, დამამახინჯეთ, გამაბოროტეთ, მონსტად მაქციეთ.

დამესიზმრე

დილის ექვსი საათია და ისევ დამესიზმრე. ჩემამდე მანძილი ელვის სისწრაფით გადმოკვეთე და ჩამეხუტე. არ წახვიდეო" მთხოვდი და ხელს არ მიშვებდი. ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ, სხვისი ცრემლები ასე ძალიან მეტკინებოდა

თეთრპერანგა

გაყინულ ტალღებში მოთამაშე ერთადერთი თეთრპერანგიანი... გაწეწილ თმას ქარი აქეთ-იქით დაუნდობლად მიარხ-მოარხევს და ჰაერში ფანტავს მწარე ტკივილით გაჟღენთილ ცივ სურნელებას...

ტკივილთან ბრძოლა

თუ ირგვლივ ყველაფერი გაღიზიანებს გძულს და გეზიზღება ადექი და სარკეში ჩაიხედე. დააკვირდი მასში გამოსახულ ანარეკლს და კითხე: იმსახურებს? არა! არავინ იმსახურებს შენს ასეთ მდგომარეობას.

ჰ'არი /სრულად/

"- გავფრინდეთ, რა! - სად? - ძალიან, ძალიან შორს, ჰარი! ამ დაწყევლილი სამყაროსგან რაც შეიძლება შორს!"

მე,დიდი ფანჯარა და ვერ დამდგარი გაზაფხული.

მცირე ტექსტი სამეგობროს უკარგესი ადამიანის ტკივილზე...

მე არ ვარ მარტოსული, უბრალოდ ასე მეგონა...

ისევ მინდება, სადღაც ბნელ კუთხეში ვეგდო იატაკზე, მიყუჩული, მთვარის შუქით განათებულ გარემოს გადავხედო და ამით ჩემი სული გათავისუფლდება, აივსება დამშრალი, აყვავდება, ატმის ყვავილივით გაიფურჩქნება და ვიგრძნობ იმ ნირვანას რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი

Stay Strong and Never Give up! იყავი ძლიერი და არასდროს დანებდე

ნელი ნაბიჯებით ვუბრუნდებით ჩვენს ყოველდღიურობას და ძველ რუტინას ვუბრუნდებით ასე,რომ ყველაფერი უკეთესობისკენ მიდის და გჯეროდეთ მოვა დღე როცა ჩვენს სახეზე ისევ გამოჩნდება ღიმილი და ამას პირბადე ვეღარ დამალავს !