შენ ხარ მიზეზი

დამდეგ ახალ წელს გილოცავ, ნან. ყველაფერს საუკეთესოს გისურვებ ცხოვრებაში, მინდა რომ ეს წელი ოცნებების ახდენის, მიზნების მიღწევის იყო. შენი ბედნიერებისთვის მე აქ ვარ და სულ შენთან ვიქნები. 365 ახალი დღე, 365 ახალი შანსი გვაქვს.

უბრალოდ არ მჯერა

სიყვარული გატკენს,გატკენს იმდენად რომ მეორედ ამ გრძნობის განცდა აღარ მოგინდება. იმდენ იარას დატოვებს ეს ტკივილი შენს გონებასა და გულში , რომ მთელი სიცოცხლის განმავლობაში თავს შეგახსენებს. განა რა არის ასეთი ეს გრძნობა რომ ყველას უნდა გამოსცადოს

ნ ა კ ვ ა ლ ე ვ ი

წითლად შეღებილი ცის ქვეშ ,სადაც ჰაერის ტემპერატურა -15 გრადუსს უდრის და სადაც, გამაყრუებელი სიჩუმე გამეფებულა დიდი ქარიშხლის წინ, ვიღაცის ნაკვალევი გაშავებულ , დაყინულ და პრიალა თოვლზე ღრმა კვალს ტოვებს. ვიღაც მიაბიჯებს ,

უცხოს უცნობისაგან

სამყაროს შემიძლია თვალი გავუსწორო და პირისპირ ვუყურო.საკუთარი თავით ძალიან ვამაყობ რადგან ამის გაკეთება ადრე არ შემეძლო.ოდესღაც ეს შეუძლებელი მეგონა თუმცა ჩემა შესაძლებლობემა დამარწმუნა იმაში,რომ ყველაფერი შესაძლებელია.განსაკუთრებით კი ახალი წლის

თუ მჯეროდეს

გამარჯობა, მეგობარო შენ ვერც კი წარმოიდგენ რა ხდება ჩემს თავს. დარწმუნებული ვარ ძალიან გაინტერესებს რას ნიშნავს ამ ჩანაწერის სათაური, "თუ მჯეროდეს" ალბათ ფიქრობ ეს კარგის ნიშანია თუ ცუდისო ჰო? შენ ისეთი ჩემნაირი ხარ თუ კარგზეა საუბარი იმასაც

ღიმილის მეკვლე

ხალი წელი გათენდა იმ პატარა ქალაქში,რომლის მაცხოვრებლებიც ყოველთვის ტრადიციულად განწყობილები ხვდებოდნენ ამ დღეს და მათი ამაღლებული განწყობა საწინდარი იყო სწორედ ისეთი ახალი წლის,რომლის დადგომაც ყველასთვის ბედნიერების მომტანი იყო,მათი აზრით.ზამთრის

ჩანაწერი

შენ ხარ ადამიანი,რომელიც ჩემს ყველა წამშია.შეიძლება ფიზიკურად არა,მაგრამ შენი სულის ნაწილი ყოველთვის ჩემთანაა. თბილისიდან არც თუ ისე შორს არის პატარა დასახლება.თუ დასახლებაში მოხვედრისას ტყის სიღმეს შეუყვებით დაინახავთ პატარა სახლს,ხის სახლს სადაც

არეულობა

სიბნელის ლანდი მეუბნება რომ ჩემი ეშინია,ვაშინებ,ვჭამ სიძულვილით და სირცხვილი მახრჩობს.ის კი მიმეორებს და მიმეორებს რომ ჩემი ეშინია,თითქმის არასდროს ჩუმდება და თუ პატარა პაუზას აიღებს წინადადებებს შორის

თამილას

თავი ძლივს ავწიე ბალიშიდან. საწოლი თავისკენ დამექაჩა და ნახევრად წამომჯდარი დავუბრუნდი ისევ წამის წინანდელ პოზიციას, საბნის კუთხეები შემოვიკუჭე და ძილს მივეცი ისევ თავი

ქსელი

ისღა დამრჩენოდა, მოთმინებით დავლოდებოდი, პატარ-პატარა დეტალები როგორ გაერთიანდებოდნენ და ერთ მთლიანობად ქცეულნი რა აზრს დახატავდნენ.