შოკოლადის ქილა

-უკაცრავად. ბოდიშს ვუხდი გამვლელს, რომლესაც როგორღაც მხარი გავკარი. ისევ ვაგრძელებ ჩაფიქრებული გზას და გონებაში ვავლებ თვალს საყიდელი პროდუქტების სიას. ვფიქრობ საკმარისი თანხა მაქვს, თუმცა მინდა ბავშვებსაც წავუღო რაღაცეები.

მატარებელი

გვირაბში სრული სიჩუმე სუფევს. თითქოს შესანიშნავი ადგილია იმისთვის, რომ საკუთარი შემოქმედება შექმნა, დაფიქრდე ამქვეყნიურ ცხოვრებაზე, ყველანაირი აზრი გაივლო თავში - გენიალური, სულელური, სიკეთით სავსე, ბოროტებით დასვრილი, სასიყვარულო, სიძულვილით

სიბნელე, რომელიც სინათლედ გარდაიქმნება

სიბნელის არასდროს არ უნდა შეგეშინდეს და თუ მაინც გულს არ ესიამოვნება უკუნითი მაშინ სცადე და აანთე სინათლე.ეძიე ის კუთხე კუნჭულში,ყველგან შეიძლება იყოს.

"მარხილი"

ფიცრულ შენობას კლიტე მოხსნა და თავით მანიშნა შიგნით შესვლა. ირგვლივ თვალი მოვატარე და ხის საჭრელ დაზგაზე შევაჩერე მზერა.

შობამოპარული

რაც თავი მახსოვს სულ მპარავდნენ შობას. ბავშვობაში ეს ჩემი მეგობარი და მეზობელი თინა იყო, ზუსტად 31 დეკემბრის 9 საათზე მოურიდებლად რომ შემოალაჯებდა სასტუმრო ოთახში ე.წ. ზალაში, დიდი კრძალვითა

აპოკალიფსი

- თუ ეს სამყაროს დასარულია, სადღა წავლენ ის სულები, რომლებიც დანაშაულის გამოსასყიდად მოევლინნენ ამ ქვეყანას? - არა, ეს ვერ იქნება სამყაროს დასასრული, რადგან ჩვენ, ყოველდღე ვკლავთ ჩვენში რაღაც ახალს ან რაღაც ძველს. ვკლავთ ბუნებრივად, რადგან ისეთები

,,ინატრე და აგიხდება-ახალი წლის სასწაული,,

ახლაც დეკემბერი დადგა, ხუთი წელი გავიდა იმ დეკემბრიდან როცა ბოლოს გნახე,წახვედი და ფიფქებიც გაგყვა,მე რომ ძალიან მიყვარდა. წესით აღარ უნდა მწამდეს ახალი წლის სასწაულის,მაგრამ მწამს.წუთები დარჩა ახალ წლამდე, უკვე ახალი წელია,მიუხედავად შენი წასვლისა

ზღვარზე

ბოლო დროს განსაკუთრებით ეტყობოდა, რომ მასში რაღაც შეიცვალა, გამოხედვაც სხვანაირი გაუხდა და მიხრა-მოხრაც. თითქოს სიტყვებმაც აზრი დაკარგეს მისთვის, თითოეულ სიტყვას კაუჭს მოვდებდი და ძალდაძალ ამოვაძვრენდი ხოლმე მისი პირიდან. ხო, კბილებსაც თითქმის აღარ

7 ჯადოსნობა

17 დეკემბერია, უნივერსიტეტიდან ვბრუნდები და ვფიქრობ, რომ დღეს ის დღეა როცა ნაძვისხე უნდა დავდგათ. ჩვენთან ასეა მიღებული, ბარბარობის დღესასწაულზე ნაძვისხეს ვდგამთ და ამ დღის მეკვლე ითვლება ახალი წლის მეკვლედ. სახლში მივედი, დედას ლობიანები დაეცხო,

ყვითელი ავტობუსი (სრულად)

ოხ, როგორ შემცივდა. საყელოს ბოლოებს ყელისაკენ ვქაჩავ და მზერა შენობებს შორის ჩაპრესილი ნისლისკენ გადამაქვს. ვიღაცის ფანჯრიდან შუქი მოსჩანს. ეგოისტურად მსიამოვნებს, რომ მარტო მე არ ვარ წასასვლელი სადღაც, ასე დილით და სახელოებს გაცრეცილი თითებისკენ