გრძნობის მონატრება

იცით,რა ფერი აქვს მონატრებას? იცით,რა ახლავს მარტოსულობას? რა არის,''გრძნობის მონატრება''?

ნუ იქნები ქორბუდა ირემი !

ბავშვობიდან ყურადღების ცენტრში ხარ , არადა თითქოს არაფრით გამორჩეული ხარ სხვებისგან ! თავიდან მოგწონს , ნელ ნელა იზრდები და ამჩნევ რომ ეს ყურადღებ აღარ მოგწონს , მეტიც ღიზიანდები ამით ! გადიან წლები .... სწავლობ , იზრდები, ვითარდები.....და აი შენ

ყოვლისშემძლე თვალები

ვუყურებდი და ვფიქრობდი,ისეთი რა გავაკეთე, რომ ეს ადამიანი დავიმსახურე მეთქი,მისი თვალები ჩემსას ხვდებოდა.ეს ხომ ერთადერთი რამაა,სადაც ადამიანის შინაგანი აზრები და ფიქრები ჩანს.მისი ფიქრები კუნძულებს ჰგავდა,სადაც მუდამ ნოტიო ჰავაა,სულ წვიმს და მხოლოდ

ტკივილი-დასაწყისი *სრულად*

ქალმა თვალი გააყოლა სიბნელეში შემოსულ სინათლის სხივს და მონატრებული შვილის სახე რომ დაინახა ჩამქრალი ნაპერწკალი თვალებში კვლავ აუკიაფდა. სიცოცხლე დასრულდა. თუ ახლა დაიწყო?!

მწარე ცრემლები

ცრემლები სამყაროს იტევენ.მხოლოდ, იმიტომ შეგვიძლია ხშირად სიმშვიდე. რომ ტირილი ვიცით.გადამწყვეტ მომენტში,სიამაყით რომ გამოეცლები ადამიანებს,უცებ გული ნებდება და ჟონავენ,მლაშე წვეთები.მათზე მწარე არაფერია როცა უძლური ხარ ყველაფრის მიმართ.

უმადური ხარ შენ ,ადამიანო !

ალბათ ბევრჯერ გაქვთ ნანახი , როგორ ჩადის ან ამოდის მზე . მზე რომელიც ამოსვლისთანავე ისვრის პირველივე სხის დედამიწაზე და იმ პირველ სხივს მრავალი სხვა ამაღელვებელი სხივი მოჰყვება , რომლებიც გვჩუქნიან უამრავ სითბოს და ამ სითბოთი გვაბედნიერებენ ! მზე

და ისევ ვფიქრობ...

"ფიქრებში დასვრილს. გზა-კვალ აბნეულს,შენ მელანდები მთელი ცხოვრება.. მე კი არვიცი რამემართება! ფიქრები თავზე მეფანტებიან..მაგრამ მაინც ვცდი შენსკენ წამოსვლას.. შენს ნახვადა ღირს მთელი ცხოვრება.."

ბრძოლა სადაც წესები არ არსებობს

ადამიანს მთელი სიცოცხლის მანძილზე ბრძოლა უწევს.იბრძვის სიყვარულისთვის,კეთილდღეობისთვის,სამართლიანობისთვის...გრძნობა რომელიც ნამდვილია ეს სიყვარულია!

კლინიკურად მკვდარი /სრულად/

უბადრუკო არსებავ, მეცოდები. იმდენად მეცოდები, რომ ცინიკურ ჩაცინებას ისტერიული ცრემლთა დენა მოჰყვება და გულისგამაწვრილებელ ხარხარში იზრდება. ვინ ვარ მე, რომ ჩემმა აზრმა წარბი შეგიტოკა? ვინ ხარ შენ, რომ შენმა ნასროლმა სიტყვამ კანზე კაპილარები

გაზაფხულამდე

ქუჩას ოქროსფერი ფოთკების ფოთოლცვენა ამშვენებდა ბეღურა ხეზე იჯდა და ფანჯარას გაჰყურებდა ბიჭი კი ნელა უქცირდა მოფარფატე ფოთლებს