კლინიკურად მკვდარი /სრულად/

უბადრუკო არსებავ, მეცოდები. იმდენად მეცოდები, რომ ცინიკურ ჩაცინებას ისტერიული ცრემლთა დენა მოჰყვება და გულისგამაწვრილებელ ხარხარში იზრდება. ვინ ვარ მე, რომ ჩემმა აზრმა წარბი შეგიტოკა? ვინ ხარ შენ, რომ შენმა ნასროლმა სიტყვამ კანზე კაპილარები

გაზაფხულამდე

ქუჩას ოქროსფერი ფოთკების ფოთოლცვენა ამშვენებდა ბეღურა ხეზე იჯდა და ფანჯარას გაჰყურებდა ბიჭი კი ნელა უქცირდა მოფარფატე ფოთლებს

რა შეიცვალა?!

სარკეებს აღარ გავურბივარ. პირიქით ხშირად ვუყურებ ჩემს თავს ხან შიშველს ხან ჩაცმულს და მელამაზება კიდეც საკუთარი თავი. არ ვიცი როდის მოვახერხე საკუთარი თავის შეყვარება, მაგრამ ფაქტია მიყვარს.

აქ სიყვარულის სივრცე მთავრდება.

ვეძებ უსაზღვრო სიყვარულს, ვეძებ და ეს ძიება სუსარულოა ისევე როგორც ჩემი იმედგაცრუებები ამ გრძნობაში.. თავდავიწყება არა რეალური გახდა, სამყარო კი თითქოს ყოველი ადამიანისთვის რაღაცის მომტანი, ჩემთვის ცარიელია ისე

ცოდვის ფასი გადახდილია !

და იშვა ნათელი მათ გულებში , რომელიც უმალ წყვდიადად იქცა .....

უარყოფილი სინდისის ხმა

იქ, სადაც ყველა გაუჩინარებული ერთმანეთს ხვდება და საღებავებივით ურთიერთში იზილება, რომ ერთ მთლიანობად იქცნენ, კვლავ სიცარიელეში ზავდებიან - ამჯერად სამუდამო გაქრობისთვის, რადგან როგორც ზედიზედ დაყრილი ლეშები, ისე შენდებიან მაღალ ზვინებად!

სისხლისფერი თავისუფლება

და მაინც რა არის თავისუფლება?ვფიქრობ ხელიხელ საგოგმანებელი ცნება,რომელიც ჩვენში უნდა ჩავკეტოთ და არასდროს გავუშვათ ჩვენი გალიიდან…

მტკივნეული დანაკარგი.

პირველი მცდელობაა.. ავღწერ ჩემს ტკივილს,იმედია თქვენც გამიგებთ. მადლობა ყურადღებისთვის.

ოდეს მოკვდა აბელი

- მიწა იყო და მიწად ვაქციე მიწა იყო და მიწად ვაქციე მიწა იყო და მიწად ვაქციე გაჰყვიროდა კაენი და სისხლიან ხელებს ცოდვისფერი თვალებით დაჰყურებდა....

გასეირნება

რამდენიმე დღეა აღარ ვწერ. განმარტოების ერთ-ერთი და გარკვეულ წილად მთავარი მიზანი, სწორედ ეს იყო. მეპოვა სიტყვები ძიების გარეშე.