ოდეს მოკვდა აბელი

- მიწა იყო და მიწად ვაქციე მიწა იყო და მიწად ვაქციე მიწა იყო და მიწად ვაქციე გაჰყვიროდა კაენი და სისხლიან ხელებს ცოდვისფერი თვალებით დაჰყურებდა....

გასეირნება

რამდენიმე დღეა აღარ ვწერ. განმარტოების ერთ-ერთი და გარკვეულ წილად მთავარი მიზანი, სწორედ ეს იყო. მეპოვა სიტყვები ძიების გარეშე.

გადავრჩებით?!

არა მარტო ფიზიკური,თითქოს სულიერიც არის ,ადამიანების შიში დაგვჩემდა ,არ მომეკარო მე სიცოცხლე მწყურია და ასე ვშორდებით მათ,ერთ დროს სამყაროს მამოძრავებელ ძალას...

უმადური

მაგიდიდან ნასუფრალი აიღო, სახლის პარმაღთან მცქმუტავ ძაღლს მიუტანა,იქვე კართან დაგდებულ ჯამში ჩაუსხა, ფეხით მიუჩოჩა და დაუჯაჯღანა: ჭამეო!

გაიღიმე ! შენ ღიმილი გიხდება ...

მთავარია სუნთქავ ! როგორ ხარ , ვის რაში აინტერესებს !როცა უიმედოდ ხარ , მარტოობაში ლპები , არა ფიზიკურ მარტოობაში , სულიერ მაროტოობაზე ვსაუბრობ... ფიზიკუტად გარს იმდენი გახვევია და დაგტრიალებსს ...

მეტი იცხოვრე ....

არც კი მახსოვს წერა როდის ან რატომ დავიწყე.... სულ ვწერ , რაც თავი მახსოვს , ვწერ და ამით ვთავისუფლდები.... ვიცლები დაგროვილი ემოციებისა თუ სათქმელისგან ! სხვას ვის ? ვის ვანდობ , გავუზიარებ და ვინ გამიგბს ასე ძალიან კარგად ? როგორც სუფთა, ერთი

სასიცოცხლო თერაპია

სიცილი, ერთგვარი თერაპია რომელიც ადამიანზე კარგ, დადებით გავლენას ახდენს.ამისგარდა ალბათ ისიც გეცოდინებათ, რომ ვინც ბევრს იცინის უფრო დოდხანს ცოცხლობსო.ეთანხმებით ამ მოსაზრებას?თქვენი აზრით ეს მითია თუ რეალობა? მე, მხოლოდ იმის მწამს და მჯერავს, რომ

ლიმნიანი ჩაი

შენ რომ იცოდე, წყალიც არ მიყვარს. ხშირად მხოლოდ არაყში ჩაწურული ლიმონი შემიღებავს ჩაის მუქი ფერით და ის დამილევია. ახლა არც წყალი მაქვს და არც არაყი, ლიმონზე ხომ უკვე მოგიყევი?

ცხოვრების აზრი..

ოჯახი ძვირფასი განძია... ამას ყოველ წამს უნდა ვგრძნობდეთ.. ჩვენ ყველანი გავდივართ ჩვენთვის განკუთვნილ წამებს ჩვენ ვიწყებთ და ვამთავრებთ ჩვენთვის განკუთვნილ გზას. ეხლა ის დროა როცა ჩვენ ცოცხალი გვქვია.. ვიყავით სანატრელი ბავშვები და ჩვენ გავჩნდით..

კასკადი

47იანი, დატენილი ნაგავი, შელაკული თმით დაფარულ შუბლზე რომ გებჯინება, რისი ბრალია? ვგრძნობ როგორ ტრიალებს ჰაერში ჩემ მიერ გამსკდარი ნეხვის ბურთულა და იცი?! ცხოვრება თავზე მემხობა. სიკვდილისთვის გაზაფხულის უღიმღამო დღის არჩევა არც ისე რომანტიკულია.