ნიღაბი (ნაწილი1)

_ დილის შვიდი საათია ვცდილობ მოვირგო ბედნიერება. ძალიან ძნელია გაუსაძლისია ტკივილით სავსე თვალები ბედნიერებით ბრწყინვალე თვალებად გადააქციო.

ბოლო სუნთქვამდე

არაფრის მთქმელი მზერის თავიდან აცილების ვცდილობ, თუმცა უკვე შევეჩვიე, რომ არ გამომდის, საკუთარ ანარეკლს თვალს ვერ ავარიდებ, სახეზე ნაკვალევი ისევ მაქვს, თითოეული შეხების, თითოეული ტკენის ანარეკლი, რომელიც ადამიანების ამაო მცდელობის შედეგად დამრჩა,

***

შუა ზამთრში რა უნდა იებს?! ასეთ უმწეოს! ასეთ ნაზ ყვავილს! მაცდურად მიცქერს, საფლავებს შორის, მისი სინაზით, ხასხასა ფოთლით. ამ სიცივეში, ამ ქარიშხალში, რამ მოიყვანა?! რისთვის მოვიდა?!

ცა’მეტი

მარტი იქნება, მარტის 13 და იწვიმებს ისე, როგორც მარტს ჩვევია.

დღე,რომელმაც შეცვალა სამყარო.

მისი ხმა და მზერა ერთმანეთის შერწყმის შემდეგ რაღაც უდიდეს აწყობდა მთლიან სხეულში,თუმცა ისეთს,რომ ვერავინ იგრძნობდა ამ ყველაფერს მის გარდა.ყველაზე საშინელი ადამიანი იყო,ვინც კი ოდესმე მინახავს,თუმცა ყველაზე დიდი და კარგი გრძნობა მაკავშირებდა,რაც კი

ჩვენი ამბავი (დასასრული)

სამყარომ პირველად შეიგრძნო ეს სურნელი. ჩემი თვალები უსახელო ყვავილივით ბრწყინავს... პოეტს მიწოდებ, მაგრამ მხოლოდ შენთვის ვწერ. თუ გინდა ლექსად არ წაიკითხო, იმიტომ რომ ყოველ წელს თავიდან დაგიწერ ხოლმე... როდესაც აცივდება, როდესაც ჩიტები სამხრეთისკენ

უთქმელი გრძნობები I

შენში შემოჭრილი სიყვარული სულს გიფორიაქებს, გულს გივსებს და ბედნიერებით გავსებს.

ურთიერთობის დასასრული

პირველ რიგში მოგესალმებით. როგორც წესი, ამ ტიპის "ნაწარმოები" ჩემს შემოქმედებაში ბევრი არაა. არ ვიცი ვინ ადევნებდით ან ადევნებთ თვალს ჩემს ლექსებს, მაგრამ უკვე საკმაოდ დიდი ხანია აღარ დამიწერია ადამიანზე, რომელსაც ჩემ ლექსებში ვაღმერთებდი და

მე ეს არ მითხოვია...

რატომ? მე ხო ეს არ მითხოვია! მე დედამიწა არ მითხოვია! მე სიცოცხლე არ მითხოვია! მე ხომ საერთოდ არაფერი არ მითხოვია!

ოცნება, ოცნებად დარჩა...

და განა ღირს ასეთი ცხოვრება, სადაც ოცნება ოცნებად რჩება?! გული ნაწილებად მეშლება, როდესაც იმას მაკადრებენ, რისი კადრებას, ხელის გაწმენდაც ასე უბრალოდ არ შეიძლებოდა, თუმცა რა მიკვირს... ბოროტი ადამიანის გზა ყოველთვის ხსნილია.