ეგოისტია ადამიანი

უპირობოდ არავის არაფერი გვაკავშირებს... ეგოისტია ადამიანი ..სხვისი სიყვარულითაც კი საკუთარ თავზე ზრუნავს... იდეებს პროცესად განვსაზღვრავთ, ერთმანეთს წიგნებივით ვანაწილებთ თაროებზე...

ლურჯი ალუბლები

თბილისი,მომენტალურად წითლად იღებება,ლურჯებში ჩაცმული გოგონა, ნელი ნაბიჯებით მიდის და გარემოს ათვალიერებს,გრძნობს წითელ წვეთებს,რომლებიც დამნშავის ტკივილთან ასოცირდება.მარჯვნივ ბიჭს ამჩნევს,აჩქარებული ნაბიჯებით,მგონი ეშინია,რადგან თვალები

მოხუცები

გაზაფხულის ჩვეულებრივი, ოდნავ გრილი ღამე, ქუჩის მოხუცი მუსკიოსი ოსტატურად ანაცვლებდა თითებს, ედიტ პიაფის ფოტო გაჩრილ აკორდეონის კლავიშებზე და “Sous Le ciel De paris”-ის ნაზი მელოდიით, რომანტიულ ელფერს სძენდა გარემოს.

და იქნებ..

და როცა შეძრწუნებულს ჭაობის ზემოთ მხოლოდ დასახმარებლად გაწვდილი უფორმო და უშნო ხელებიღა დამრჩა, გეძახდი უხმოდ და თან ყველაზე ხმამაღლ

სისხლად გამშრალი მიწა

დავწერთ ისტორიას და მომავალს ვაცნობებთ იმ ქვეყნის შესახებ არასდროს რომ დანებებულა,დაცემული რომ წამომდგარა და დროშა ხელში აუღია. ადამიანი ბრძოლის დროს საქართველოს ჰიმნს რომ მღეროდა და გულით ოჯახის ფოტოს ატარებდა. ქვეყანა რომელიც ბოლომდე იბრძოდა და

არარაობა/არაფერი

სამწუხაროა, რომ ჩემი ცხოვრება მე არ მეკუთვის. სინამდვილეში ჩვენს თავს ჩვენვე ვუქმნით დაბრკოლებებსა და პრობლემებს. საერთო ჯამში ჩვენი ბედნიერებაც და უბედურებაც დიდ წილად ჩვენი ბრალია და ამ ბრალს ჩვენ ვაკონტროლებთ.

ალცჰაიმერი თუ გამოსავალი?!

ქუჩის კუთხეში გზაჯვარედინთან, განსხვავებული არქიტექტურის შენობა დგას. წლებია ამ ფეშენებელურ შენობაში ყვავილების მაღაზია მუშაობს, რომელსაც "ყვავილები ჰოლანდიიდან" ქვია.

თუ წახვალ...

რა არის სიყვარული?! და შეიძლება გყვარებოდა?! არა! არ არსებობს მიყვარდა! ეს არის ერთ -ადერთი სიტყვა რომელსაც წარსულ დროში ვერ იტყვი! ამ სიტყვას მხოლოდ ორი ფორმა ამშვენებს მიყვარს-მეყვარება! ის ვინც მას მესამე დროს დაურთავს ანუ არც იცის ამ სიტყვის

ზღურბლთან

ადრე უყვარდა ადგომა. დილაობით სახლს სწრაფად მიალაგებდა (სახლი რაა, ერთი ფიცრული ოდა ქონდა) , ყველაფერს დახეხავდა, ისედაც წლობით ხეხვისგან გადაფხეკილს,

ქარიშხალია

დილა ზარით დაიწყო... ყურმილის დაკიდებას კი ცრემლების ნიაღვარი მოჰყვა..