წამის მეასედი (თავი 8)

თვალები გავახილე და პირველი რაც ვიგრძენი,უცხო გარემო იყო, თვალი სიბნელეს შევაჩვიე და სავარძელში მჯდომი მაღალი სილუეტი დავლანდე რომელსაც თავი ჩაეხარა და ხელებს ეყრდნობოდა,თითქოს ჩემი გსმოფხიზლება

მარადიულო მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 7)

გამითიშა, ავნერვიულდი "ჩვენი" სახლის გაგონებაზე.დიდი ხნის წინ შევიძინეთ, დიდი გაჭირვებით მოვახერხეთ ყიდვა, მაგრამ სანამ რემონტს დავიწყებდით მანამდე წავიდა ის ამერიკაში, ამიტომ დარჩა მარტო კედლები,

შენთან...

რამდენიმე დღე გიორგიმ სახლში გაატარა. უმეტესად ნინიკოს ოთახში იყო და მასზე ფიქრობდა. ყველაფერს ჯერ კიდევ მისი სუნი შერჩენოდა.ხან ელენეს ეთამაშებოდა.გული უკვდებოდა როცა ბავშვი ეკითხებოდა

უ'საზღვროდ /3/

ერთ მაგიდასთან იჯდა წყვილი სხვა ყველა ტავისუფალი იყო. იმ ადგილისკენ დაიძრა სადაც ყველაზე მყუდროდ მოკალათდდებოდა , ზურგჩანთა მოიშორა წიგნი და რვეული ამოიღო ,ბუმბულიანი კალმისტარიც არ დავიწყნია . შეკვეთა მისცა ოფიციანტს და წერას შეუდგა. ყურსასმენებიც

ჩემი ,,ტირანი" (თავი 12)

დილით ადრე გამეღვიძა,ვერ მოვისვენე ,დილიდან აფორიაქებული ვიყავი..სწრაფად ავდექი და ქვევით ჩავედი,როგორც ყოველ დილას ,დღესაც გაემზადებინათ ჩემთვის და ბარბარესთვის მაგიდა ,მაგრამ დღეს მარტო საუზმობა

მომავალი ბედნიერება {11 თავი} *დასასრული*

ეს რა გამიკეთა, ამას ვიმსახურებდი ალექსისგან?. უკვე მერამდენედ მივდივარ მისგან, მაგრამ ბოლოს ისევ მე, ისევ მე გავრბივარ შესარიგებლად, მიუხრდავად იმისა რომ, თვითონ მეუბნება ურთიერთობაზე უარს და ხაზს უსვმს ჩვენს ერთდ ყოფნას. არაა!! ეს უკვე მეტისმეტია,

ორი მოწმე (სრულად)

-ლილია, დემეტრე და ნია ამ დილით ერთად მოკლეს მანქანაში_გაისმა დემნას დაძაბული ხმა და დაჩიმ თითქოს ზურგზე იგრძნო გოგონას კაკლის ხელა თვალების მზერა. (2) -რა საშინელებაა, ვწუხვარ_ თავი ჩახარა ლილიამ. -შენ თქვი რომ ნია მიმტანი იყოო, ახლა ამბობ საცხობში

My life for me, my heart for you

გზაზე გადადიოდნენ როდესაც ერთ-ერთს მანქანა დაეჯახა ჰაერშ აისროლა და ძირს ისეთი სისწრაფიტ დაეცა ყველას ეგონა მოკვდაო, მაგრამ თავი აწია და ისტერიული ტირილი აუტყდა, წითელი ტოიოტადან ორი შენიღბული მამაკაცი გადმოვიდა პატარა გოგონა მანქანაში ჩატენეს და

"ერთხელ აეროპორტში" თავი 3

ამ დღეს ნაწილ-ნაწილ ვიშლები და რამოდენიმე დღე ვუნდები სულის ნატეხების შეწებებას, ნიღბის მორგებას და "ბედნიერი" ლენას დაბრუნებას. უკვე მღვიძავს თუმცა, თვალებს ჯიუტად არ ვახელ. არ შემიძლია ჩემს ოთახში მჯდომარე დედის ცრემლით გაჟღენთილი თვალების ყურება.

ჩემი მწვანეთვალება(თავი3)

დილით ადრე გამეღვიძა,ახლა თენდებოდა.აივანზე გავედი რომელიც ჩემთვის და კოსტასთვის საერთო ყოფილა.სავარძელში ჩასძინებოდა.ისეთი მშვიდი იყო და ისეთი საყვარელი რომ ჩახუტება მომინდა მაგრამ მე ხო სხვებს არ ვგავარ.დილით ადრე გამეღვიძა,ახლა თენდებოდა.აივანზე