თამაში ბედთან (სრულად)

მოკლედ ჩემო კარგებო ეს არის ისტორია სამი ადამიანისმეგობრობაზე და მათ სიყვარულზე,იმედია ისიამოვნებთ,ეს ისტორია იდო უკვე საიტზე უბრალოდ დავარედაქტირე და თავიდან ვტვირთავ,ველი შეფასებებს.

ძლიერი(თავი 6-9)

-აუ ქეთუს ოღონდ ეგ არ მაჭამო და შენს საყვარელ შოკოლადებს გიყიდი(ადრეა) გამომცდელი მზერით შეხედა -მოდი ბიჭო აქ და ნუ წუწუნებ(ქეთი) ანდრეას წვალების შანს ხელიდან გაუშვებდა? ანდრეა მივიდა და წინ დაუჯდა საწყალი სახით. -ჩვენც მოვედით(ნანკა, ელენე, ანი)

დაბრუნება (თავი9)

-კესო გთხოვ რა ნორმალურად დამელაპარაკე. ხელებს მკლავებზე მკიდებს და ცხვირ წინ მიდგება. -რას მთხოვ ხვდები?ერთი წინადადებით შეგეძლო ახსნა ამ ყველაფრის,შენ რა ქენი? მიღრიალე,დამნაშავე აქეთ მე გამომიყვანე,ადექი და წახვედი საფრანგეთში. ფიქრობ რომ შენ

თუ ვერ გადავრჩები...1

წვიმს...საშინელი ამინდია...გზაზე სადღაც 16-17 წლის გოგონა მირბის და ვიღაცას ეჯახება...ერთი თავით მაღალ სილუეტს ხედავს მაგრამ სახეს ვერ არჩევს,ბოდიშს იხდის და წამში ქრება ადგილიდან..

' გრავიტაცია ' (6)

- დღეს რა უცნაურად გამოიყურება? - გადაუჩურჩულა თებემ ნენეს და ალექსანდრეს კარგად დააკვირდა.მამაკაცს თმა გულმოდგინედ ჰქონდა გადავარცხნილი,შავი კოსტუმი და ნაცრისფერი პერანგი ჰარმონიულად ერწყმოდა ერთმანეთს,თუმცა ჰალსტუხი ზედმეტად მოეჭირა და გეგონებოდათ

ნუთუ შეგიყვარდი? (+16)

ტკივილი.. გულის არეში საშინელ ტკივილს ვგრძნობ.. ვიხედები.. სისხლის პატარა წვეთები იატაკის შუა გულს ავსებს.. თითს ვიბჯენ და ბღავილი მინდა.. შველა მინდა ვითხოვო.. მტკივაა.. მწარე ტკივილი მკლაკნავს და მაიძულებს ოთახის ნოხზე გავიშოტო.. გარეთ ცხელა..

მთადჩი

1_ლი აპრილი, 21:28 ვზივარ და ვფიქრობ რა შეიძლება დავწერო.რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს,ახლა ვერ ვფიქრობ ვერაფერზე და არ მაქვს არანაირი იდეა ,როგორ შეიძლება განვავითარო მოვლენები. უკვე, შამგლისფერებულია დაშეიძლება ითქვას,უფრო მეტიც. მთას ბინდი

უკუპროპორციული 1

-უნდა გამოვიცვალო! -მერე, რა! მაინც არ ვარსებობ. -წარბაწეულმა ნიშნისმოგებით მითხრა და კედელს ზურგით მიეყრდნო. ტუტუცი! -ეს ხრიკები არ გაგივა! -თითი ცხვირწინ დავუქნიე. ტუჩი ჩემდაუნებურად ჩამეტეხა კუთხეში. კარი კი მაინც მოვუხურე.

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 6)

ქორწილის დღეც დადგა. ელენე დილით 7 საათზე ააგდეს, სტილისტები იყვნენ მოსულები. ხუთი კაცი თავს ევლებოდა ელენეს. ერთმა სტილისტმა ყავა მოუტანა გამოსაფხიზლებლად, მაგრამ უკან ქოთქოთით მოსდევდა ქალბატონი მარინა (მოახლე)

ნიღაბი თავი 3

ვერ აგიღწერთ იმ ტკივილს რასაც იმ წამს გრძნობდა რენე. გული ნაეფლეთებად ექცა, ყველა ადამიანში მხოლოდ დიტოს ეძებდა, ყველგან მისი ხმა ესმოდა, მონატრება ყელში უჭერდა და ახრჩობდა. აღარ დაურეკია მას მერე. იმ ღამეს აეროპორტშიც მივიდა მაგრამ, წასული დახვდა.