ფითილი #2

არ ვიცი სიზმარში ვარ თუ ცხადში, კლდესთან ვდგავარ. ეს კლდე არცისე მაღალია, თუმცა ბოლო არ აქვს. ვცდილობ ნაბიჯი გადავდგა, მაგრამ არ შემიძლია, თითქოს რაღაც ძალა ქვემოთ მექაჩება. საიდანღაც ჩემი შვილის ხმა მესმის, თავსაც ვერ ვატრიალებ. ყველაფერი იმდენად

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (7 თავი)

ის თავის ოთახისკენ წავიდა,მე ცოტა ხანი ისევ ისე ვიჯექი და წარსულს ვიხსენებდი,ავდექი და ჩემი ოთახისაკენ წასვლას ვაპირებდი,როდესაც უკან მოვბრუნდი და დაუფიქრებლად გავაღე მერის ოთახის კარი.ისეთი ლამაზი იყო,ანგელოზივით ეძინა... მე კი ვიცოდი რომ ის მალე

ბერლინური დღიურები

იმდენად აღფრთოვანებული ვიყავი ჩემი ვოიაჟით ბერლინში, აღტაცებისგან არც კი დამეძინა თვითმფრინავში, თანაც გვერდით ხანში შესული ქალი მეჯდა, რომელიც ძალიან უცნაურ ხმებს გამოსცემდა ძილის დროს. მიუხედავად იმისა, რომ ერთ ადგილზე ჯდომით,

მარიონეტი (ოცდამეერთე თავი)

სულ ორად ორი სიტყვა: - ნატო მოკლეს! სულ ერთი საღამო და ძირფესვიანად შეცვლილი ცხოვრება. მიმღებში დასვენებული ცხედარი და ნინას გულისწამღები კივილი. ყურებზე ხელაფარებული ნინო. ერთბაშად ჩაშავებული, გაუცხოებული სამყარო. თავის ქიცინით მოსიარულე

როგორ შევუყვარდი მაფიოზს...თავი 13

-ერთი კვირით. სასტუმროში გავჩერდები. მალე ადგილს გავყიდი და ჩამოვალ სულ. მე ისევ მის კალთაში მოვთავსდი. კისირზე ნაზად მკოცნიდა. მის სუნთქვას მხარზე ვგრძნობდი. უცნაური განცდა იყო. ხმა არცერთს აღარ ამოგვიღია. მე გატრუნული ვიწექი ის კი ნაზად მკოცნიდა.

არაფერი,უბრალოდ ყველაფერი (6 თავი)

მულტფილმის ბოლოს უკვე ღრმად მეძინა. ალექსმა იფიქრა არ გავაღვიძებო და უბრალოდ პლედი დამაფარა,რომ გამეღვიძა,ჩემს საწოლში გადავინაცვლე. ორი საათი ან მეტი ვწრიალებდი და არ მასვენებდა იმაზე ფიქრი, რომ ახლა მას გვერდით ოთახში ეძინა. ბოლოს ვეღარ მოვითმინე

აკრძალული ხილი 18 +

ღონე მიხდილი ძლივსღა ვახერხებ ფეხზე წამოდგომას,დაწკეპლილ ფეხის გულებს ცივ ბეტონზე ვადგამ და ტკივილისგან კვნესა მცდება ბაგეებიდან. საქონელივით მექაჩებიან წინ,კოჭლობით მივდევ მეც და ძალიან მალე იმედდამსხვრეული ერთიანად ვეშვები,ვგრძნობ როგორ მეცლება

გრძნობების მორევში 3

ისევ თეთრი კედლები, ისევ წამლების მწარე სუნი, ისევ ეს ოთხი კედელი , მედდების და ექიმების ფაციფუცი, უბრალოდ დამღლელია,დამქანცველია, წუთები საუკუნესავით იწელება წუთები რომლებიც ჯოჯოხეთურად მტანჯველია, მიჯაჭვული ვარ საწოლს და ვხვდები რომ ადგომა არ

გოგონა ქუჩის ბოლოდან(თავი 11)

_აჰჰ..._ამომხდა უცებ, როცა მისი ტუჩები ჩემს მუცელს შეეხოო, შემდეგ ისევ ჩემით ამოუვა კოცნა კოცნით ბოლოს შეყოვნდა და თვალებში შემომხედა _მიყვარხარ_მითხრა და მაშინვე ტკივილი ვიგრძენი და მთვარეს ავხედე რომელის სინათლეც ოთახში შემოჭრილიყო და რომანტიულ

ისინი (ბოლო ნაწილი)

ისინი ურალოდ არარეალური არსებები არიან, ზღარული სიყვარლით და ბედნიერებით. ისინი ის ადამიანები არიან რომელთა არსებობაც სამყაროს სულ ოდნავ შეცვლიდა და მაინც მათთვის "ყველა გზა მარიამთან მიდის" ვინ იცის კიდევ რამდენით გაიზრდება მათი რაოდენობა, ალბათ