გიჟური ვალენტინობის საჩუქარი (სრულად)

-ვიცი, რომ სხვა რამ გინდოდა, მაგრამ ვერ შევწვდი-ოთახიდან გადის და მარტოს მტოვებს. ჰო,მე „აიფონ 6“ მინდოდა. დიმიტრის უნდა ეჩუქნა, მაგრამ დამშორდა. მხოლოდ ტელეფონის გამოც კი მინდა აქ იყოს-მაგრამ თავმოყვარეობას ვერ გადავაბიჯებ და ვერ დავურეკავ

ჩემი ნინა! (1,2)

აბაზანიდან გამოვედი და სწრაფად მოვწესრიგდი,დღეს ჩემი პირველი დღეა სამსახურში და არ მინდა დავაგვიანო,თანაც ეს სამუშაო ძალიან მჭირდება. სწრაფად მოვწესრიგდი და სამსახურში წავედი,ჩემი სმენა უკვე სულმოუთქმენლად მელოდა,სუპერმარკეტის კარები რომ შევაღე და

გაბედე და იყავი ბედნიერი (I)

სირბილისაგან გულაჩქარებული,გათოშილი,აკანკალებული,დაუცველი ხელებით აბრახუნებს გაყინულ ხის კარზე,როგორაც შესწევს ძალა,თუმცა სუსტი და უძლური აღნაგობა ხელს არ უწყობს,რომ შინაგანად მაინც იყოს ძლიერი.მის სხეულში შეჭრილი შიში თვალებს უღრღნის და შიგნიდან

იცხოვრე წესების გარეშე . ნაწილი 5

ათრთოლებულ სხეულზე ცივი ოფლი მასხამს,დემეტრეს მხურვალე სხეული ჩემსას ერთვის და ერთიანად მადნობს. ხელებს ლოგინის ყავისფერ ხავერდოვან გადასაფარებელს ვუჭერ მთელი ძალით,ნერწყვს გაჭირვებით ვყლაპავ და ვაანალიზებ რომ გონებაშ

ცხელი სურნელი (დასასრული)

-დამცინით? მართლა გაჩერდა -ამ სახლში ჭკვიანი ხალხ ვცხოვრობთ ჩემო ტაისა , ვიცით ვინ არის უფროსი -და ვის ემორჩილება უფროსი მესხი -მაინც ვის -ვისი სურნელიც აქვს, ცხელი სურნელი

Dirty reailiton (3)

-დააგვიანე.- მივუახლოვდი თუ არა, გავიგე მისი ბოხი ხმა. ერთ ადგილას ვიყავი გაშეშებული და ვერ ვინძრეოდი. ჰარი ჩემკენ წამოვიდა და მომიახლოვდა. თვალებს ჩემს სხეულზე ატარებდა და ახლა ნამდვილად დავრწმუნდი იმაში, რომ ეს კაბა არ უნდა ჩამეცვა.

გოგონა მზის ჩრდილში (თავი პირველი, მეორე)

- ქალბატონო მარიეტა,- მიმართა ერთმა ქალბატონმა რომელიც ხელში ვერ აჩერებდა პატარა ჩანთას და ნერვიულად ათამაშებდა,- ამდენ ხანს სად არიან? ხომ არ გადაიფიქრა პატარძალმა?-თვითონვე ჩაეცინა თავის ხუმრობაზე. მამიდა მარიეტას უკვე ეტყობოდა ნერვიულობა.

1999 #პარიზი

არასდროს უმოქმედია ისე სწრაფად, როგორც ეს მაშინ მოახერხა. გონზე მოსული, ტელეფონს დასწვდა და პირველივე რეისით თბილისისკენ აიღო გეზი. მირბოდა პარიზის ქუჩებში და სულ არ აქცევდა ყურადღებას ლამაზ შენობებსა და ქუჩებს. მირბოდა და არ აქცევდა ყურადღებას

პაემანის დღიურები: ლოდინი, წუწუნი და ფეისბუქის მეგობრების სახე

ექვსი ნომერი ჩემკენ მოდიოდა, მოდიოდა რა, სამ ნაბიჯში ჩემთან გაჩნდა. ხბოს მზერით ავხედე. მე მას მხოლოდ მხრებამდე ვწვდებოდი. - რა? - მხოლოდ ეს ვკითხე და გული ყელში მომაწვა. - არაფერი, - მიპასუხა ღიმილით. გაკოცებ ახლა და სახლში რომ ახვალ, დაგირეკავ,

არასოდეს გამიშვა V

რამდენ ნაბიჯსაც გადმოდგამდა ჩემკენ,მე იმდენივეს ვდგამდი უკან,რამაც კიდევ უფო შეიყვანა აზარტში..გული გამალებით მიცემდა,იმის მიუხედავად რომ მასზე საშინლად ვიყავი ნაწყენი,მაინც მინდოდა შემხებოდა და ძველებურად შემოეხედა ჩემთვის..