.ხვალამდე. (3)

მოსიარულე გვამები,რომელთა გულიც დიდიხანია აღარ ფეთქავს,დაბრმავებული თვალებით დაიარებიან ფეხის თრევით და უკვე განადგურებულ სამყაროში სადაც ცოცხალ ადამიანს იშვიათად შეხვდებით,დამშეულები დაეძებენ.

ტაისია ამირეჯიბი (7 თავი)

-ყველაფერი შენი თვალების ბრალია!-ისე უთხრა თითქოს ტაისია უპასუხებდა და აუცილებლად თავს გაიმართლებდა,მაგრამ ტაისიას ეძინა,ეძინა რომ რეალობას გაქცეოდა,რეალობას რომელიც სულს უხუთავდა.

სულის"ეული"

- ისუნთქე! - ყურებში გულის გაბმული გუგუნი და დამაყრუებელი შხუილი მესმის. - ისუნთქე! - ფილტვები ისე მტკივდება, თითქოს ათასობით ძვალი გამჩროდა შიგ. - ისუნთქე! - გავრბივარ, რაც ძალა და ღონე შემომრჩა. ხელ-ფეხი ძლივს მემორჩილება.

'უსათაურო'

-ლილია დამშვიდდი, ნუ გეშინია, ვეტყვი რომ რაღაცას გიხსნიდი. _ ისევ გაიღიმა და ამჯერად მის თვალებში ნაპერწკლები დავინახე.

ორი მეფე და ერთი სპასალარი

-იქ გახდა უსაფრთხო არ იყო, არც საჭირო. რატომ გაიხადე? - რამოდენიმე საათიანი სიჩუმის მერე იკითხა მცველმა. -მაინტერესებდა სპასალარი რამდენი ხანი შეიკავებდა თავს. - ირინემ გაიცინა და ცხენი წინ გააჭენა.

.ხვალამდე.

იქ კი ისეთი რაღაც დამხვდა,რასაც ყველაზე ნაკლებად მოველოდი! ჩემს წინ ოთხ მოტოციკლზე მჯდარი პიროვნება იდგა,რომლებიც გარემოს ათვალიერებდნენ და თითქოს რაღაცას ეძებდნენ...ან იქნებ ვიღაცას? ნუთუ მე მეძებენ? -შიგნით ნახეთ.

ზღაპრები ძილის წინ 16_19

უცბად პატარა ბავშვივით თავი კალთაში ჩამიდო და თვალები დახუჭა. მოულოდნელობისგან შევკრთი. მასთან ასეთი სიახლოვე ჩემზე უცნაურად მოქმედებდა. იდაყვებში მოხრილი ხელები მაღლა მქონდა აწეული. ვერც ვეწინააღმდეგებოდი და ვერც შეხებას ვბედავდი. იგრძნო ჩემი

შურისძიების მსხვერპლი 33 თავი

შენს სურვილს მხოლოდ იმ შემთხვევაში შევასრულებ თუ ჩემს გვერდით დაიძინებ ამაღამ-გამომწვევი ტონით, ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა გაღიზიანებულმა ბიჭმა დაბნეულ გოგონას და ამღვრეული მზერით ჩააცქერდა მწვანე, ჩამუქებულ სფეროებში.

ტაისია ამირეჯიბი (6 თავი)

თვალები,რომ გაახილა ისევ ნაცნობ ოთახში აღმოჩნდა,უცებვე წამოდგა და მისაღებში გავიდა, სადაც დივანზე ჩაძინებული გაბრიელი დახვდა და ოდნავ ჩაეღიმა,უზომოდ მადლიერი იყო ამ ადმიანის,ის რომ არა არც იცის როგორი იქნებოდა ეს დღეები.გაბრიელთან ჩაიმუხლა და კარგად

.ხვალამდე.

დედა რატომ მომატყუე?განა შენ არ თქვი რომ სიკვდილის შემდეგ ადამიანები ცაში მიდიან? არა,ისინი არ წასულან იქ სადაც ტკივილს ვეღარ იგრძნობდნენ! ისინი დარჩნენ აქ და საკუთარი სამყარო ჯოჯოხეთად აქციეს,ხოლო ტკივილი ,რომელიც აღარ უნდა ეგრძნოთ,სხვის ყველაზე