ღამის ქალი [ნაწილი მეორე] [7]

დაბნეულმა კარი უფრო ფართოდ გააღო და ქალს სახლში შესვლის ნება მისცა. ვერ მიხვდა რას აკეთებდა, მაგრამ აბოს და დაჩის ხსენებისას ჩათვალა რომ ყველაფერი დეტალურად უნდა მოესმინა. თანაც ქალი არ გავდა არც ინტრიგანს და არც მოგზავნილს, აშკარად გულწრფელად

სიგიჟემდე შეშლილები #2

გამაგიჟა არა ის ხო იცი მე იქით ვაგიჟებ და ვკისკისებ ისე რომ მინდა შემომხედოს ,მინდა მზერით დავწვა და უბრალოდ იგრძნოს რომ მაგიჟებს მისი მიხვრა მოხვრა,განიერი მხრები ჩამოსხმულლი ტანი ,ხორბლისფერი კანი და ის შავი თვალები, რომელიც დაჭყეტილი აქ, ტუჩები,

თამამი თამაშები. ნაწილი 1

ადამიანი ამოუცნობი მანეკენია,რომელსაც მოქმედება,საუბარი,კვება და სუნთქვა შეუძლია.მის გონებაში მუდმივად ტრისლებს ახალი იდეები,გატაცებები და ტვინის ნახევარი მხარე ამ ყოველივეს ამუშავებს,ადამიანი კი ქმნის და შემდგომ რისთვის იყენებს ღმერთმა უწყის. ყველა

დანაშაული და სასჯელი

-სესილი როდის ჩამოხვედი? -ქალის მკლავებიდან ამოილაპარაკა დავითმა. -გუშინ ჩამოვედი. როგორ მოგეწონა ჩემი სიურპრიზი? -ნამდვილად არ გელოდი.

Серйозний -7

მთელი ღამე წვიმდა თბილისში. მხოლოდ დილით გამოიდარა და გამოანათა მზემ.  ფანჯრის რაფაზე იჯდა და ასე გაჰყურებდა მის წინ გადაშლილ ულამაზეს სურათს.. ყველაზე მეტად უყვარდა ნარინჯისფერ ბურთს ნაცრისფერ სამყაროში შერეულს, რომ უყურებდა. ღრუბლები ნელი სვლით

ტყუპები (თავი 2)

თვალები დავხუჭე და ხელი იქით გავწი საითაც ექიმი უნდა მდგარიყო, ვხვდებოდი თუ როგორ მოდიოდა ჩემსკენ ის კაცია მაგრამ თვალებს არაფრის დიდებით არ ვახელდი, ალბად არც გავახელდი საშინლად ნაცნობი სურნელი რომ არ მეგრძნო, როდესაც გავიაზრე ვის ეკუთვნოდე ეს

ჰანა (IV თავი)

-გათენდა თუ არა ლუსის საჩუქრის სატიდლად გავედი მას სამაჯური ვუყიდე რომელიც ძალიან მოსწონდა და სახლში დავბრუნდი.დრო ისე გავიდა ვერც გავიგე უკვე 6საათი ხდებიდა ამიტომ მომზადება დავიწყე.თმები დავისწორე, მუქი ფერის პომადა წავისვი, თავლებზე ლაინერი

პერსონაჟი #1

წიგნების რიგებში დავხეტიალობ, წიგნს ვეძებ. ისეთ წიგნს ფინჯანი ყავის ნაკვალევი რომ ექნება ზედ, სუნი კი სიძველით გაჟღენთილი. ფიქრები ჭრელაჭრულა, ხან ძლიერი, ხანაც სავსე, ჟღერადი და ჩუმი, ერთფეროვანი და ხანაც ფერადოვანი ფიქრები ფუტკრებივით მესევა

დაკარგული სიმშვიდე ( პირველი ნაწილის დასასრული )

"ნუ ხარ ასეთი მოსაწყენი, სხვა რამეზეც გვესაუბრე სტუდენტებს" ნოემ ბოდიში მოიხადა, როგორც იქნა დახედა ტელეფონს და პასუხიც დამიბრუნა "დავითის ასულო დიდი ხანია რაც დილანდელმა სირცხვილმა გადაგიარათ?"

შემთხვევითი მამა (სრულად)

იქაც ანალოგიური, ყველას გაოცებული სახეები გარდა ერთისა. აი ის გოგო მიღიმოდა ჩემს გვერდით რომ ზის და პირველ მოსვლაზეც წინ გადმომიხტა, მოიცა რა ქვია? ხო თეკლე... - არ არსებობსსს, ეხლა არ მითხრა რო ესაა შენი შვილიიი, ვაიმე რა ლამაზიიაააა - ხო ტეკლე,