გიჟი და მასზე გიჟი

აეროპორტში ბიაბიჯებდა და მოუთმენლად ელოდებოდა იმ ორის გამოჩენას ესე რო ენატრებოდა, 3 წლი არუნახავს არავინ და ეხლა დადგა ის დღეც, შენობას თვალი მოავლო და დაინახა როგორ გარბოდა მისკენ ნინი და როგორ მიყვებოდა უკან კახა,

Серйозний -5

არც ერთი არ არღვევდა ოთახში გამეფებულ დუმილს. არც უნდოდათ იმ სიმშვიდისა და სიმყუდროვის დარღვევა. ისმენდნენ მისაღებიდან შემოსულ ჩურჩულს და უემოციოდ გაჰყურებდნენ ფანჯრიდან გამოჩენილ სივრცეს.

ანგელოზო V თავი

საავადმყოფოში გამომეღვიძა. თავს სუსტად ვგრძნობდი. წამოვიწიე მაგრამ დედა მოვიდა და ისევ დამაწვინა. -როგორ ხარ ანი?-მკითხა შეშინებული ხმით. -რა მოხდა?

დანაშაული და სასჯელი

დადგა დღეც როდესაც მია მშობლიურ მხარეს უბრუნდებოდა. რაც უფრო შორდებოდა თბილისს და სახლს უახლოვდებოდა გული უფრო უმძიმდებოდა. სუნთქვა გაუხშირდა, ხელები სულ მთლად გაუოფლიანდა და ნერვიულობა უკვე აშკარად ეტყობოდა.

სიგიჟემდე შეშლილები #1

ეს პარამეტერები სულ მოქმედებს ჩემზე, როცა ვასახელებ იცინის 90-60-90. მინდოდა ჩემი თავიც ასე გამომეცხადებინა სტუდიაში ნანუკა მოდელის პარამეტრებით, მაგრამ ვერ მივაღწიე ჯერ–ჯერობით , მინდა გაგაცნოთ ბევრისთვის ცნობილი საზღვარგარეთ

ბნელი ათინათი

მოდიოდა და ქარიც მოჰქონდა თან...რაღაც არაამქვეყნიური იასამნის სურნელება შემოჰქონდა...მისი თვალები...ოიჰ...მისი კუპრივით შავი, ბედნიერების სხივჩამდგარი თვალები...ტუჩები...მაისის ვარდივით წითელი, სისხლისფერი ტუჩები.

Серйозний -4

დილით გაღვიძებულს გვერდით მიწოლილი გიგი დახვდა, რომელიც საყვარლად უღიმოდა. პატარაობა გაახსენდა და სითბოთი სავსე თვალებით შეხედა მის პატარა ძამიკოს. ხუთი წლის იყო დედამ, რომ უთხრა მალე ძმა გეყოლებაო. ჯერ არ დაბადებულს ეფერებოდა მუცელში, მერე როცა

ღამის ქალი [ნაწილი მეორე] [5]

დაჩისთან დაძაბული, შეუმდგარი ურთიერთობის გაგრძლება უკვე აუტანელი ხდება. ყოველ დღე აცნობიერებს რომ ბავშვის მდგომარეობა უფრო და უფრო მძიმდენა. ელიკოს ნახვის სურვილი არ აქვს, ამაზე მე მგონი არც აბო დალაპარაკებია, მაგრამ ბიჭმა შესანიშნავად იცის რომ

სიყვარულის გზა (საცდელი თავი)

როგორი ცხოვრება მინდა, რომ მქონდეს? ეს მაშინ მივხვდი, როცა 19 წლის ასაკში ,,ველურ პირობებში" წავიკითხე, ამ ნაწარმოებმა სრული გადატრიალება მოახდინა ჩემში, მე ყველაზე ჩვეულებრივ გოგოსაც კი მომინდა , რომ რაღაც მსგავსი მომხდარიყო ჩემს ცხოვრებაში,ეს

ერთხელ (თავი მეექვსე)

სახლში, რომ ავედი ფეხებს ვეღარ ვგრძნობდი, გული გადარეულივით მიცემდა და ისეთი შეგრძნება მეუფლებოდა თითქოს უზარმაზარი საჰაერო ბუშტი ვიყავი, ემოციებისაგან ბოლომდე გაბერილი. იმდენად გატიკნული ათასნაირი გრძნობით, რომ ზუსტად ვიცოდი