one step closer (1)

-ყოველი ადამიანი, რომელიც ჩვენს ცხოვრებაში მოდის, არის მასწავლებელი! ვიღაცა გვასწავლის ვიყოთ ძლიერი, ვიღაცა გვასწავლის ვიყოთ ბრძენი, ვიღაცა მიტევებას გვასწავლის, ვიღაცა - ვიყოთ ბედნიერნი და გვიხაროდეს ყოველი დღე. ვიღაცა საერთოდ არაფერს გვასწავლის და

სულს მოგცემ(9)

ისე დადგა პრიმეტრი რომ ეკონტროლებინა და მოთმინებით დაელოდა კატერინას გამოჩენას ,ბოლოს და ბოლოს პირველად უნდა ენახა ალექსანდრეს ყველასთვის ცნობილი და ზეპოპულარული საცოლე,რომლის ხასიათიც ვერა და ვერ დაადგინა . ყველა სხვადასხვა რამეს ამბობდა მასზე და

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი24)

ისე შევყევი სმას, ერთი ბოთლი რომ გამოვცალე, მეორე ავიღე, შუაღმე იყო, მაგრამ თითქოს შუადღე იყო წამით არ მოვდუნებულვარ, სამი ბოთლის მერე, ლუდი მაგიდასთან აღარ იდო, წამოვდექი და მთელმა სახლმა შეზანზარდა, ყურადღება არ მივაქციე, ფეხები მერეოდა მაგრამ

ნდობის ფასი (თავი VI)

-ის იმსახურებს, დედა, გესმის?! იმსახურებს სრულფასოვან ოჯახს! მე კი მისთვის არაფრის გაკეთება არ შემიძლია..-სიგარეტი ჩავაქრე და უღონოდ ჩამოვუშვი ხელები. უკვე მერამდენედ ამღერებულ ტელეფონს ხმა გამოვურთე და სახე ხელებში ჩავრგე. მისი სითბო ვიგრძენი,

დაიჯერე, სასწაულები არსებობს (თავი 2)

შეშინებული ცხენი უკანა ფეხებზე დადგა და თან ცოტა უკან დაიხია. პრინცის სიცოცხლეს საფრთხე შეექმნა. ხელი კარგად რომ არ მოეკიდა მიწიდან ვერ ააფხეკდნენ მაგრამ ხომ იცით რაც გიწერია იმას ვერ აცდები. ვერონა მოულოდნელობისგან შეხტა და დაბალი და განიერი

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მეთერთმეტე თავი)

-შვილო, ემილია-განაგრძობდა ძახილს მაგრამ ხმა ვეღარ მიაწვდინა შვილს ემილია დაბრუნდა სამსახურში და ფიქრში გართული აივანზე ყავას შეექცეოდა, როდესაც ნაცნობი ხმა მოესმა. -რას აკეთებ აქ? -ვერ ხედავ ყავას ვსვამ -მაშინ ასე გკითხავ რაზე ფიქრობ?-მომხიბვლელად

როცა თვალებში ჩაგხედე (4 თავი)

- ემაა! რაგაცინებს?- დაიყვირა ნიკამ,- ვერხედავ კინაღამ დაიხრჩო. - ჩუმად ბიჭო ნუ უყვირი, - შემომხედა გაწუწულმა და ფერდაკარგულმა დემემ. - ბიჭო კინაღამ დაიხრჩვე. - აუ, დემე , მაპატიე რაა, მეგონა ხუმრობდი...

ცის ცრემლები

ერთხელ წვიმდა, წვიმდა გადაუღებლივ,თითქოს არავის უნდოდა გაჰკვირვებოდა მაგრამ კარგად თუ დაუკვირდებოდით შევამჩნევდით, რომ ცა ტიროდა,თითქოს რაღაცას დასტიროდა დედამიწა. ქუჩაში არავინ იყო,თითქოს ყველა თანაუგრძნობდა და ცდილობდა გარეთ ყოფნით

ჩემიდან შენამდე (ნაწილი 3)

მაგრამ მჩხვლეტავმა ტკივილმა მიმახვედრა რომ ფუჭი იყო ჩემი იმედი, რომ მოლოდინს ვერ გამიმართლებდა ჩემი შავთვალება. ჩემი.. ჩამეცინა! სიმწრით.

ფერები ?! ...14...

ალექს- ისეთი ხმით ვთქვი მეც რომ ვერ ვიცანი -იზი...შენ... რატომ არ მითხარი...-საყვედურნარევი ხმით მითხრა და სავარძელში ჩაჯდა. -რა ხდება... რამე სერიოზულია? მე... ისევ ოპერაცია?- ჩამწყდარი ხმით ძლივს გადავაბი სიტყვები, ჩემი გულის ხმას ყურებში ვისმენდი