მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მეშვიდე)

საოცრად ესიამოვნა ცხელი აბაზანა, გატრუნული იწვა და ფიქრობდა უცბად დატრიალებულ მოვლენებზე. მიუხედავად იმისა, რომ ლანას ერთფეროვანი ცხოვრება არასდროს ჰქონია და ყოველთვის ყველგან ახერხებდა თავის დამკვიდრებას, მაინც გრძნობდა, რომ ყველაფერი

შეცდომა თუ ბედისწერა (თავი 3)

ფეხზე წამოვხტი და დავლურის სოლოთი შევვარდი იოსთან და გაბისთან,თან ვყროყინებდი: -ქორწილია... გრიალიაა.. გრიალიი... ტრიალიიიიი იო ამყევიიი-თან დავლუსრს ვცეკვავდი და თან იოს ვეჯიკავებოდი რომ ფეხზე ამდგარიყო. და ახლა უკვე ორ ხმაში დავიწყეთ -ქორწილია

1998 #ტასასო

ანასტასიას გაეცინა. -ჰო, დაგირეკავ. და ის იყო, უნდა გატრიალებულიყო და წასულიყო, რომ ნიკუშამ მოატრიალა და მკლავებში მოიქცია: -მოიცა, მოიცა! რა დაგვავიწყდაო? შენ არ გიყვარვარ? ანასტასია გაწითლდა და თავი ჩახარა. -არა, არა, ქალბატონო! ეგ ვერ

"ყველა ფერი" თავი 1

ყველაფერი ძალიან უბრალოდ დაიწყო. ალბათ, ამიტომაც იყო ასეთი გამორჩეული. ერთდროულად არღსავსე ბედნიერებითაც და უბედურებითაც. პირვლად როდესაც მას შევხვდი რეპეტიციაზე მაგვიანდებოდა. და გამოხედვა რომელიც მე მაშინ დავიჭირე ჩეთვის გაცილბით მეტად ფასობს

შენამდე (6თავი)

-ფუ ამის-გაბრაზებული ვჩურჩულებ,როცა ფეხს ხალიჩაზე ვდებ და ლამის იატაკზე ვეცემი.ტანსაცმელს ვიხდი,ყველაფერს ვკეცავ,პატარა კომოდზე ვაწყობ და საბნის ქვეშ ვძვრები.ღიმილს ვერ ვიკავებ,როცა მიკას თბილ,ნაზ კანს მკერდით ვეხები.გოგონა ოდნავ ირხევა,როცა ხელებს

ყველაზე დიდი სიგიჟე (თავი 1)

ყველაფერი 2 წლის წინ დაიწყო, როცა ცხოვრებაში ახალი ფურცელი გადაშალა, ვნებათა სიმძაფრით გაჟღენთილი დაეწაფა ცხოვრების ახალ გამოწვევათ და იმედებით გაუღიმა დილას, დილას, რომელიც ჩვეულებრივი იყო და ვერავინ იფიქრებდა, რომ დარის მომდევნო 2 წლის თითოეული

უცხო ქალის ცრემლი 16-17 თავი

საქაღალდეებს ხელი დაავლო და სახლის შიდა კარიდან გავიდა გარაჟში.ისევ მალე დაბრუნდა უკან და ჩვეულებრივად გავიდა სახლიდან.გადაწყვიტა,უკვე დრო იყო ჭკუა ესწავლებინა ველური და უგულო,შეუბრალებელი ადამიანისათვის.გურამის ძალიან ბევრი ხალხი ყავდა გამწარებული

ბაბუაწვერა 8 (დასასრული)

-ასე რატომ მიყურებ? -მიყვარხარ,-მკლავებში მომიცქია და ღრმად ჩაისუნთქა -მერე ამას მიმალავდი?-ვიკითხე ოდნავი წყენით -სხვა გზა არ მქონდა ლილა

საწოლში მტერთან(ნაწილი 7)

მადამ-თეატრალური ჟესტით ხელი გამომიწოდა თან ეშმაკურად მიღიმოდა, გადასვლაში მომეხმარა.ხელი წელზე ძლიერად მომიჭირა და კარებისკენ წამიყვანა. სახლში შესვლისთანავე კარები მიკეტა და კედელს მიმაყუდა. თვალებში გამომცდელად ჩამხედა თითქოს უნდოდა ჩემს თვალებში

უცნობის თვალებისფერი ღამე (სრულად)

-არადა როგორ მიყვარდა ხოლმე ეგ სიმღერა და ეჭვი მეპარება, ასეთი ჩხავილის შემდეგ, კიდევ შევძლო ოდესმე მისი სერიოზული სახით მოსმენა. ზურგს უკან ნაცნობი, ხრინწიანი ბარიტონი მომესმა და სიმღერის ტექსტი კი არა, ჩემი სახელიც დამავიწყდა. ნელა შევბრუნდი