ბედის წერა ....#2

როგორც იქნა დაუწია სიცხემ . დიდი ვაის ვაგლახით ისევ დივანზე დავაწვინე, ჭრილობიდან სისხლი სდიოდა , ნაკმენი ადგილები საშინლად გამოიყურებოდა . ისე უხერხულად იწვა ჩემს წინ ტრუსების ამარა დაახლოვებით მტრა ოთხმოცი ბიჭი , წაოზრდილი შავი ყორანივით თმით

ჭირვეული 12 (დასასრული)

ტონიო ხედავდა როგორ უახლოვდებოდა შავ საცურაო კოსტიუმში გამოწყობილი ბამბასავით თეთრი გოგონა. გოგონა მომაჯადოვებლად უღიმოდა ქერა თმას ზურგს უკან იწევდა და სათვალეს ცხვირზე ისწორებდა -კარგი წყალია?

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (9 თავი)

მე და ემილი უნივერსიტეტში ერთად მივდივართ. დღეს ჩემი კაპიტნობის პირველი დღეა. არ მინდა ამის აღიარება მაგრამ ვერ შევძლებ იმ გუნდის კაპიტნობას რომლის ყოფილი კაპიტანიც სანდროა. და რომელშიც ჯერ კიდევ თამაშობს სანდრო. ემილის ამ ყველაფერს ვუყვები და ის

მაგრძნობინე თავი ბედნიერად (თავი2)

მგონი მთელი სემესტრის განმავლობაში პირველად ავდექი ასე ადრე, რადგან ბევრი დრო მქონდა არ ვჩქარობდი. გარეთ ციოდა თუმცა მე სულ არ ვგრძნობდი სიცივეს ,ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი ლამაზი საშუალო სიგრძის ტყავის ქვედაბოლო ჩამეცვა. ზოგადად მიყვარს იმის ჩაცმა რაც

Never miss a chance to dance(V თავი)

მეორე დღეს ჩემი ოთახის კარის ხმამ გამაღვიძა.ცალი ქუთუთო მძიმედ ავწიე და დავინახე მაქსიმე ერთი დიდი და ძალიან ლამაზი გვირილით ხელში. მაშინვე გამოვფხიზლდი და თავი წამოვწიე. -როგორ ხარ?−მეკითხება სევდიანი,ხრინწიანი ხმით.ისეთი ხმა ჰქონდა თითქოს იტირაო

შავთვალება მონსტრი(თავი 3)

მშიშარაც ყოფილხარ-ირონიულად ჩაილაპარაკა და ხელები გადააჯვარედინა.ანასტასია ერთ ადგილს მიეყინა,მაშინვე მიხვდა ვინ იყო მის უკან მდგომი პიროვნება,მაგრამ შიში წამითაც არ განელებია. -დამსდევ?-პირველი რაც თავში მოუვიდა ის წამოროშა,რის გამოც გონებაში

უცხო ქალის ცრემლი 13 თავი

-მეც ვიყავი შენი ასაკის და მეც გამოვცადე ამ ბედნიერი გრძნობის ნექტარი შვილო,ამიტომ ადვილად ვარჩევ შეყვარებულ ადამიანებს.სიყვარული გულში იბადება,თვალებში იკითხება,დროში კვდება და გულში იმარხება.ხოდა გაუფრთხილდი ამ საოცრად ნაზ გრძნობას.

პირველად რომ დაგინახე...(14)

წამოვდექი და ოთახში გავედი. შემდეგ ტანსაცმელი ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი. ლიანა ქვევით არ დამხვდა, ალბათ ლევანმა დაითხოვა. ნამცხვარი გამოვიღე, შემდეგ კარადიდან (სადაც ლევანი მალავს სასმელს) გამოვიღე ვისკი, ჩავასხი ჭიქაში და უცებ გადავკარი. რა თქმა

სიზმარში 1 ნაწილი

მე ვარ სალო ლებანიძე, 20 წლის. დავიბადე თბილისში და აქვე გავიზარდე. მშობლები მარი კაპანაძე და გიორგი ლებანიძე, მაშინ დაშორდნენ პატარა რომ ვიყავი და მე დედაჩემმა წამიყვანა. არ ვიცი მამაჩემმა ჩემთვის რატომ არ იბრძოლა, მაგრამ ჩვენთან ხომ ასეა,

წარსული,აწმყო,მომავალი.(დასასრული)

გზაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია,ვიჯექით ტაქსში ორივე ხელიხელ ჩაკიდებულები,მე თავი სემის მხარზე მედო.ერთი სული მქონდა,როდის მივიდოდით სახლში. -მოვედით სიხარულო. - მითხრა და გამიღიმა.მეც შვებისგან ამოვისუნთქე და უცებ ავირბინე კიბეებზე.კარები გავაღე და