1 ნაბიჯიი ბედნიერებიდან უბედურამდე

ცხოვრება მეტისმეტად ხანმოკლეა იმისათვის,რომ დახარჯო დრო უსარგებლო საქმისათვის.... მამაჩემს შედარებით განსხვავებული აზრი გააჩნდა ამ თემასთან დაკავშირებით,ამბობდა სანამ ცოცხალი ხარ ის უნდა გააკეთო რაც გინდაო. ერთი მხრივ ვეთანხმები,მეორე მხრივ კი არა..

მაგრძნობინე თავი ბედნიერად (თავი5)

რავიცი რას აღარ. აი მაგალითად ყველაზე მეტად გუგაში მისი წითელი ლოყები და დიდი ტუჩები მომწონს, ასევე მისი მანერები,ზრდილობა, ქცევები, არ ვიცი რა,აი ყველაფერი მომწონს ამ ბიჭში მისი უხამსი ხუმრობებიც კი. -აუ ტას გუშინდელიდან მეც სრულიად შემეცვალა

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეჩვიდმეტე თავი)

- ჩემო რომეო, ცუდადაა შენი საქმე! - სიცილით დაჰკრა ხელი იკამ რეანიმობილს მიჩერებულ თორნიკეს. - შეიძლება, შეიძლება! - ოდნავ შესამჩნევად გაეცინა ვაჟს. - რადგან შეიძლებაო ახსენე, მაშინ მოქმედების დროც დამდგარა, როგორც ერთმა ნიჭიერმა კაცმა გვითხრა:

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეხუთე თავი)

ამერიკაში ცხოვრობს. ეგ და დემე ბავშვობიდან ერთად მოდიან, მე და მათემ ცოტა მოგვიანებით გავიცანით, შენ და ნუცა რო ჩვენს სამეგობროს შემოუერთდით ეგ უკვე წასული იყო, ახლახან ჩამოვიდა და აქ ჩვენთან ერთად იქნება. თვალებგაფართოებულმა გავხედე, იმის

შენამდე (4თავი)

უნდა წავიდე...-ხმა ებზარება.ახლაღა ვამჩნევ,რომ აღარ ტირის.სახეზე იმადგაცრუება ეტყობა მაგრამ ვერ ვხდები რის გამო.-მადლობა.ისევ.-წამით ტუჩს იკვნეტს,იატაკს აშტერდება.მხოლოდ მაშინ მოვდივარ აზრზე,როცა კარს უკან უჩინარდება და ასე უპასუხოდ,გაოგნებულს

You so fucking special. '1

აქ მომიწერე ხელი. თქვა და ბლანკზე თითი დაადო ადგილს სადაც ხელი უნდა მომეწერა. პასტს რამოდენიმე მოძრაობით რაღაც უცნაურობა მივჯღაპნე ფურცელზე რომლსაც ხელის მოწერას ნამდვილად ვერ დავარქმევდი. ქალმა გაიღიმა და ნება დამრთო სკოლაში პიველი დღე

20მარტი იყო(თავი 3)

გავაკეთოთ. ეს ამბავი არც მართალია და არც საიდანმე გადმოკოპირებული. ვზივარ და ვწერ რაც მომდის თავში დარაც მინდა თქვენთვის შევქმნა. მინდა ისევე როგორც მე წერის დროს ვგრძნობ თავს ერთერთ პერსონაჟად იგივე გრძნობა გიჩნდებოდეთ თქვენც და იყოთ ზოგჯერ ლიზა ,

ბაბუაწვერა 1

სანამ მე და მამიკო დირექტორის კაბინეტს ვეძებთ ცოტას კიდევ წაგეჭორავებით. რადგან სულ მამას ვახსენებ არ იფიქროთ რომ დედა არ მყავს ჩვენ მეგობრული ოჯახი გვაქვს მე და მამა ახლა ახალ ქალაქში გადმოვედით მისი სამსახურისგამო ის პოლიციელია და აქ უკეთესი

ბიჭი კაფედან (დასასრული)

აკვიატებად მექცა.გოგო რომელიც საოცრად სვამდა ყავას. ყურადღება ამით მიიქცია .ერთგვარი რიტუალი ქონდა.რამდენიმე თვე ვაკვირდებოდი. ამოჩემებული ადგილი ,ყურსასმენებით ან წიგნით ხელში შემოვიდოდა ყავას მოითხოვდა.ყავას ისე არ დალევდა ჯერ მის სასიამოვნო

ასაკი ყველაფერს ცვლის (12)

სილიკონისსახიანი არსება, უეცრად კაკის კისერზე ხელები მოხვია და მე შემომიტრიალდა -ვაიმეეეეე საყვარელოოო როგორ კარგად ცეკვაავ აი როგორც საღეჭი რეზინი ზუსტად ისე იწელებოდა. -მაგის აღსანიშნად მამაჩემს რომ ჩამოეკიდოთ აუცილებელია?