ლოგინის გოგოები (თავი პირველი)

რა უნდა მექნა?! სამყაროს სისტემა ადამიანებს ერთმანეთს აერთებს. უსიამოვნება კი არავის სურდა, არც მე მათ შორის... და რომ მეთქვა, ,,იქნებ უბრალოდ შეეშვათ“ ესეც კი მე შემომიბრუნდებოდა ცუდად. ამიტომ როგორც მხდალი, ამ მშვენიერი გარემოს დეკორაცია,

როიალები (9)

გველი ზღვის ნაპირას იწვა. თეთრ, პრიალა ტანზე სისხლის ლაქები შეხმობოდა. მზე ჩასასვლელად ემზადებოდა, ცაზე შავი ღრუბელი ჩამომდგარიყო და აქა-იქ თეთრი, წვრილი ზოლები იშლებოდა. თითქოს აღარასდროს გადაიღებდა, მუდამ უნდა ეწვიმა. ნაპირი. მიხვდი, ადამიანო,

მე არ ვაპირებ უშენოდ ვიცხოვრო< 11 თავი

--გულო გრძნობების წყარო ხარ დაუშრობელი,გულის სიცოცხლე მის სიცოცხლის წყაროდ ქცეულა, გულის სისხლძარღვებს ამოძრავებს კაპილარები, სისხლი მჩქეფარე ნაკადულად ამოხეთქილა.სასიყვარულო სიტყვით გამოვიდა გეგი და შემდეგ სათითაოდ გადახედა ყველას და ისევ თქვა;

სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 3)

ხდებოდეს,ჩემს გამო რატომ უნდა იტანჯებოდეს ბელსი.არა არ დავუშვებ.მე ვიცოცხლებ ხომ ღმერთო? ხო ვიცოცხლებ?... ვეკითხები ღმერთს​,თუმცა პასუხი არ ისმის,ანდა ვინ მიპასუხებს,მგონი მართლა გავგიჟდი.პატარა მანძილი გვაქვს გავლილი,როდესაც ალექსანდრეს

ნამდვილი სიყვარული (13)

სწავლის დაწყებამდე ორი დღით ადრე, შაბათი დილა. მე ჩემი ნივთების გადატანა დავიწყე კამპუსში, იმ ნივთების რომელიც არდადეგებზე წამოვიღე, მიდნოდა ყველაფერი მომეწესრიგებინა მანამ სანამ სწავლა

იო (თავი 2)

-მაღალი ქუსლები, მუხლამდე კაბა. თეთრი პერანგი ყელამდე შეკრული, თმის დავარცხნაზე ალბათ, დიდი ხანი წვალობდი. ჰო, და ეს დაყენებული... მომღიმარი სახე. -თავის მოძრაობით საკუთარი სახისკენ ანიშნა ლეას. -უშინაარსო ფიტულს ჰგავხარ.

მაბედნიერებ! (9 თავი)

მცხეთისკენ მიმავალი გზა მეტად დამღლელი აღმოჩნდა. გავყურებდი ფანჯრიდან აბიბინებულ მდელოებს, აყვავებულ ხეებს და ჩაბნელებულ ხეებს. როცა ადგილზე მივედი ნინოს ჩემს სპორტის მასწავლებელს და საუკეთესო მეგობარს დავურეკე. -ნინ რგორ ხარ? სახლში ხარ? -მარიიი.

3.პროფესორი მეტიჩარა

ლარნაკში ჩაწყობილ ყვავილებს ცხრაასმეერთედ ვუყურებ და ვფიქრობ რა გავჩნდი ასეთი დებილი საკუთარი დაბადების დღე, რომ დამავიწყდა და ლოგინიდან ათრეულმა ვერც სოფოს საჩუქარი შევამჩნიე. გარდა ამისა ნიკას გამოგზავნილ კესანეებსაც ვერ გავუბედე გადაყრა, ნუ რა

სველი იასამანი [2]

ზუსტად რეზის პირდაპირ ვზივარ და მის მზერას ვეღარ ვუძლებ. ვერ ვხვდები რა მჭირს, თითქოს არაფერი, მაგრამ შიგნიდან მეწვის ყველაფერი და ერთადერთი რაზეც ვღელავ, გარეგნულადაც არ შემეტყოს, ლოყები არ ამიწითლდეს. მთელი სხეული დაჭიმული მაქვს, არც თაზოს

ცისფერი ყინული-3

უკმაყოფილოდ, ბურტყუნ-ბურტყუნით გააღო მანქანის კარი და გრილ სალონში აღმოჩნდა, რომელიც ნაცნობი მათრობელა არომატით გაჟღენთილიყო.  ნიკოლოზის სუნამოს სუნი იყო, მაშინვე იცნო.  -ჰო მიდი, სახლში წამიყვანე, ალბათ, გარედანაც კარადას მოადგამ ჩემს ოთახს და