შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#13 ,#14

დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი,

არ დამტოვო (თავი 1)

"ბუძილნიკმა" დარეკა. ალბად გათენდა. ვახელ ერთ თვალს და ისევ ვხუჭავ, ადგომა მეზარება. დედის ხმა მესმის: "ემილი ადექი გათენდა, ხალხმა ფული იშოვა შენ კიდე ისევ გძინავს!" -ვდგებიიი!-ნახევრად მძინარი ვპასუხობ და საბანს ვიშორებ. ფარდას ვწევ სახლში დილის

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი9)

-მოკლედ თავიდან ძალიან კარგ ზასიათზე იყო.. -ეგ მეც დავინახე. მერე?-მოიცა მომაყოლე და გაიგებ, ჩვეულებრივ ჩავჯექით მანქანაში გავისეირნოთთქო და სალაპარაკოდ რომ დავჯექით და ვუთხარი ბოდიში საავადმყოფოში ვერ მოვედი არადა შენთან უნდა ვყოფილიყავითქო. რატომ

მებაღე (ნაწილი 2)

დადას გვიან ღამით უნებურად გამოეღვიძა. ოთახს თვალი მოავლო, მთვარის შუქი როდენის პატარა ბრინჯაოს სტატუას ,,მოაზროვნეს’’ ეფინებოდა და თვალის მომჭრელად ირეკლავდა. წამოდგა, შუქი აანთო, სტატუა მაგიდაზე ჩამოდგა და სახატავად მოეწყო. იმდენად ძლიერად გაიტაცა

"სიყვარული ჰეროინის წესებით" გაგრძელება. (ნაწილი 3)

მარის გავუთიშე თუ არა მაშინვე ავკრიფე მაგრამ მერე წავშალე და დავფიქრდი. რატომ მინდოდა მასთან დარეკვა. რა მინდოდა სინამდვილეში. დიდხანს ვაფიქრებდი და ალბათ გადავიფიქრებდი ამიტომ მოვეშვი და დავრეკე. -გისმენთ. -გამარჯობა. -გაგიმარჯოს კატო.

დამაჯერე სიყვარული 2

ერთ დღესაც კი, როდესაც უბანში გავიდა და დღე ჩვეულებრივად გადიოდა ემილიმ გადაწყვიტა ერთ-ერთი მეგობრის სკეიტით ეკატავა , რომელზეც იგი ძალზედ კარგად დგებოდა. ამ დროს კი ჩაიარა თვით ვანო დოლიძემ , რომელმაც ეს ყოველივე უყურადღებოდ არ დატოვა... -

შენ შემცვალე (Chapter 12)

- ის პატარა ლიფსიტა თუ ასეთ მშვენიერ და კარგ გოგოს ატირებს ადექი და ტყვია პირდაპირ შუბლში დააჭედე ! - მის ნათქვამზე სევდიანად გამეცინა და ფრთხილად ჩავეხუტე. - მოდი აქ ! - გამიღიმა და გვერდზე ნელა მიიწია,პლედი გადასწია,რადგან შიგნით

მთვარის დღესასწაული - 1

და აქაც დაისმის კითხვა- რა მოხდება თუ ქალი არ ან ვერ გათხოვდება? მოკვდება.აი ასე უცბად,უმიზეზოდ და უმტკივნეულოდ.არსებობს სპეციალური პროფესია,რომლის წარმომადგენლებიც გაუთხოვარ ქალებს აძლევენ კაპსულებს და ისინიც მშვიდად ემშვიდოდებიან ასეთ ძვირფასს

ჩვენი წილი ბედნიერება (1, 2, 3 თავი სრულად)

როგორც იწყებენ ხოლმე ისე ვერ დავიწყებ... რომ ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი ჩვეულებრივი ცხოვრებით, რადგან ეს ასე ნამდვილად არ ყოფილა. არც ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი და რაღა თქმა უნდა არც ჩვეულებრივი ცხოვრებით. ეს კარგი იყო, თუ ცუდი არ ვიცი, მაგრამ ასე

სათვალე (2,3 და 4)

გულში ჩაგროვილი ყველა ემოცია სადმე რომ არ გადამეტანა ალბათ მოვკვდებოდი. თავს საოცრად ვგრძნობდი, არვიცი რატომ გამახარა იმ ფაქტმა რომ წუხელ სამმა ბიჭმა გამძარცვა. თუმცა აღიარე ანასტასია, ნაძარცვი უკან დაგიბრუნეს. ამისთვის მადლობა მას. რა მადლობა? სულ