მუდამ აქ(3)(1/2 ნაწილი)

ნელ-ნელა ვბრუნდები საპირისპირო მიმართულებით.მის დანახვაზე არ ვიცი შიში ვიგრძნო თუ შვება.სახე უღიმიდ,ვერ ვხვდები ამით რაზე მიმანიშნებს. -თრევის...-ბრავო,ამას შენგან არ მოველოდი.გაქცევა ფსიქიატრიულიდან ერთი აბის გამოყენებით?აქამდე ეს რომ ვინმეს ეთქვა

ველური ორქიდეა (17 თავი)

_მეგობრებო.. - მიმართა იქ შეკრებილ საზოგადოებას. ყველა ჩვენკენ მობრუნდა და სმენად იქცნენ. - მოგესალმებით, მე ილია ვარ, ეს დაროა, ჩვენ ორივენი ჩვენი ნიკოს მეგობრები ვართ, ისევე როგორც თქვენ. იუბილარი თუ ნებას დაგვრთავს, პატარა წვლილს ჩვენც შევიტანს

არჩევანი (თავი 6)

ძალიან დიდი ბოდიში რომ ასე დავაგვიანე. მერე კიდევ უფრო დიდი ბოდიში რომ ასეთ პატარა თავს ვდებ. მთელ ოჯახს შვებულება აქვს და ლბათ გესმით ჩემი. არ გამინაწყენდეთ. ხვალაც დავდებ. ოღონდ ჩემთან იყავით. გკოცნოთ და კიდევ უამრავჯერ გებოდიშებით. პატივისცემით

ბრალდებულო! თავი 10.

  სახლამდე ვიღაცამ მიმიყვანა, ალბათ ირაკლიმ. მერე უბრალოდ მახსოვს, როგორ აღმოვჩნდი ჩემთვის ნაცნობ მკლავებში. რაღაც სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა. -ამდენის დალევაც არ შეიძლება.-შორიდან მესმის უზომოდ ნაცნობი ხმა, დანიელის.

სიმპათიური სტუმარი ( 13 და 14 თავები)

თვალები გავახილე და ჩემი ოთახი ვიცანი. ყველაფერი გამახსენდა, ყოველი წამი. მეტკინა... მინდოდა იმ ველურის სიბინძურე მომეშორებინა. შხაპის ქვეშ დავდექი. ვითვლიდი რამდენჯერ გავიქაფე სხეული, მერე თვლა შევწყვიტე.საბოლოოდ გამოვედი მაგრამ ჩემს გულზე არსებული

მოგონებები:ძალით დავიწყებული ან დაუვიწყარი(2)

დაცვა მოვიდა და გვითხრა -უკაცრავად, არ შეიძლება უფროსების ჩასმა, ეს ბავშვებისთვისაა განკუთვნილი გაბრიელს თეკოს და ქეთოს სიცილი აუტყდათ, მე გაბუტული ბავშვივით ვუყურებდი, ხან ზუკას, ხან დახცვას, ზუკამ უთხრა

ჩემი ცხოვრება თავი I

გარშემო ყველაფერი თეთრია, გაურკვევლობაში ვარ. სულ ერთი კითხვა მიტრიალებს თავში რა იქნება აწი? ერთი დიდი სისულელეა ცხოვრება მაგრამ მისგანაც უდიდესი სიამოვნების მიღება შესაძლებელია. ყოველთვის მეგონა, რომ ვიღაცისთვის უნდა მეცხოვრა, მაგრამ ეს ასე არ

ვერ შეგელევი (+18)

ტაისია ბარათაშვილი, 19 წლის, ილია ჭავჭავაძის სახელობის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი. დედა- ანა აბაშიძე, მამა-ლევან ბარათაშვილი (რომელიც სამი წლის წინ გარდაიცვალა), ძმა-ნიკა ბარათაშვილი. დედა ერთ-ერთი კლინიკის დირექტორია.

დადეშქელიანის სიცოცხლე (1)

-ბაბი მალე რა გავდივართ -მოვდივარ გიო.ნუ გეშინია აქ არ დავრჩები.ბაკურიანს გამოვტოვებ მე? -ოჰ,მეოთხე წელია გოგო ბანაკებში დდის და გაუტკბა

შენ შემცვალე (Chapter 6)

- შენ ეს არ უნდა გენახა. - ნამტირალევმა შემომხედა რაზეც თითქოს რაღაც ჩამწყდა. - ყოველთვის იქ რატომ ჩნდები სადაც არ უნდა ჩნდებოდე! - რა გჭირს, ვინმემ რაიმე გაწყენინა ? - მისი ლამაზი სახე ხელებში მოვიქციე,მაგრამ ჩემი ხელები მოიშორა და ზურგი მაქცია.