თუ დღეს უკანასკნელად ვცხოვრობ, მე...

არ დაველოდები იმას,რაც ნებისმიერ წამს შეიძლება მოხდეს. ეს სიცოცხლის დაზღვევას ჰგავს, უფრო ნაკლებად ფიქრობ რა მოგივა, მაინც გარანტირებულად უკეთ იქნები. ისინი სიკვდილის მოახლოებას, მხოლოდ უბედურების ჩრდილში აქცევენ. მე რომ დღეს უკანასკნელად

იმედის შუქი / light of hope თავი6

როგორც იქნა მივედით სახლთან როგორც კი შეაჩერა მაშინვე გადავედი და სახლისკენ გავიქეცი კარი ლამის შევგლიჯე მისაღებში არავინ დამხვდა ამიტომ კიბეები ავირბინე და ჩვენს ოთახში შევედი მაგრამ არც იქ იყო არავინ, სააბაზანოს კარზე დავაკაკუნე და პასუხი რომ ვერ

ბინა 53 4 თავი

იმის მაგივრად რომ შემოსულიყო მე გამათრია ორანჟერიიდან სადარბაზოში და სიტყვაც არ მათქმევინა ისე მომაკრო ტუჩები, ვერ ვიტყვი რომ არ მინდოდა მაგრამ შიშით რომ ვინმე დაგვინახავდა გავეცალე შენი სახლის გასაღბი არ გაქვს? - მაქვს მაგრამ მინდოდა შენ გაგეღო არ

ჯარჯი დაიაური...#1

იმ ზაფხულს ჯარჯისთან მთებში სვანრთიდან გადმბარგდა ოჯახი... დაახლოვებით ჯარჯის ასაკის ბიჩი ყქვდათ. ვაჩე.... ვაჩე ვიბლიანი... მამა დაღუპოდა და დედის მხარეს არჩიეს Aგადმობატგება. ჯარჯი და ვაჩე დაახლოვდნენ .. მთელი დღე ერთად დადიოდნენ. ხან ცხენებზე

ტყე +16 III

ჯდება.როგორც ჩანს სიცივემ შეაწუხა,ხელებს უშვერს ცეცხლს და გათბობას ცდილობს.ვუახლოვდები და გარდაცვლილ ცხოველს ზევიდან დავყურებ,ახლა პირუტყვებს ჩვენ მეტად ვგავართ,მაგრამ ვერაფერს შევცვლით,შიმშილის საკითხია საზღვარზე მზრუნველი მეორე დანაყოფი კი ხეებს

უშენობა ვისწავლე(12)

გაკვეთილები უაზროდ გაიწელა სახლსი წავედი მოვემზადე და როგორც გუგამ მითხრა მათ მწვრთნელთან შესახვედრად მოვემზადე შესულს რამოდენიმე ბიჭი დამხვდა ყურადღებით მიმზერდნენ მაგრამ არაფერს ამბობდნენ -უკაცრავად გოგონების ოთახი საით არის -ახალი ხარ?დღეს

სიმპატიური სტუმარი (თავი 1)

უკვე აგვისტოა... ღმერთო, როგორ არ მინდა სკოლის დაწყება. სესილი–ეს არის ჩემი სახელი. 17 წლის ვარ. დიახ, მომავალი აბიტურიენტი. „აბიტურიენტობა არეტიანებსო“ – მართალია. ჯერ არ ვარ აბიტურიენტი, მაგრამ უკვე ღამეეს ვათენებ ეროვნულებზე ფიქრით.

მხოლოდ ერთი (3)

ისევ დავნახე მაიკლი თვის ლამაზ ქერა გოგოსთნ ერთად. გავცივდი, ხელები გამეყინა და თვალიდან ცრემლი ჩამომვარდა, მაგრამ მალევე მოვიწმინდე, არ მინდოდა ალქსს დაენახა რადგან ვიცოდი აქ რა ამბავიც ატყდებოდა. გული ისე გამებზარა ასე მეგონა რამდენი დროც არ

სადღაც შორს... მთებში თავი 7

ქალაქამდე ხმა არ ამოუღია ბექაურს.იჯდა ჩუმად მანქანის წინა სავარძელზე, თავი მანქანის მინაზე ჰქონდა მიდებული და სადღაც უსასრულობას მიშტერებოდა.. რაც უფრო უახლოვდებოდნენ თბილისს სიცხე მით უფრო მატულობდა და ოფლი ასხავდა სახეზე. წინა დღეს აშკარად ბევრის

სამი გურული და მე *1*

** * 15 წლის ვიყავი. როცა გავიცანი და ჩემი ისედაც სიგიჟეებით გატენილი ცხოვრება უფრო გააგიჟა... 23 ნოემბერი იყო როცა მობილურზე მომივიდა ესემესი. ჩვეულებრივ გიორგობას მილოცავდნენ... " გილოცავ გიორგობას "-მეც რაღათქმაუნდა ჩვეულებრივ ვუასუხე დაა აი