დათარსული კაცი (თავი 11)

ოდეტას გვამი მეორე დღეს იპოვეს, თერთმეტი იყო დაწყებული. მე დილის ცხრა საათიდან ჩემს კაბინეტში ვიჯექი და ტელეფონის ზარის მოლოდინში ოფლად ვიღვრებოდი. საშინელი ღამე გავატარე. როცა ნინა გონზე მოვიდა, ისტერიკა დაემართა. მაგრად გავწამდი. ბოლოს, როგორც

გზა, სიცოცხლისა (თავი 3)

- თქვენი შვილი ამ ბაღიდან უნდა გადაიყვანოთ! - ჩემი შვილი? - დეას თვალები გაუფართოვდა. - და რატომ? - აუტისტი ბავშვი ჩვენს შვილებთან ერთად ვერ იქნება. - უკაცრავად? - ირონია და ტკივილი ერთდროულად იკითხებოდა დეას სახეზე. - ეგ არის მიზეზი? თუ მომესმა?

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მესამე)

ზღვის სუნმა და ცხელმა ჰავამ მატარებლის ფანჯრებშიც შემოაღწია ან უბრალოდ მე ვგრძნობდი ასე. რომ გავიღვიძე, უკვე ურეკში ვიყავით და ფანჯრიდან ულამაზესი ხედი მიმზერდა. ტელეფონში უამრავი, გამოტოვებული ზარი მქონდა ალექსანდრესგან. არ მინდოდა პასუხის გაცემა

მწვანეთვალება იდიოტი ( თავი 5 )

არ ვიცი რა გრძნობამ, მაგრამ გიგის, რომელიც უკვე ოთახიდან აპირებდა გასვლას ხელო ჩავავლე მაჯაში და ჩემსკენ მოვზიდე, ფეხზე ავდექი, ის ჩემსკენ დაიხარა და ჩვენს შორის დისტანცია გააქრო. - არ შეგეხები სანამ თავად არ მომცემ ამის უფლებას!- მის თბილ

დაბრუნება //4//(სრულად)

კლუბში მივიდნენ,კუთხესთან მგომ მოგიდასთან მოკალათდნენ და მოცეკვავე ხალხს დაუწყეს ყურება, ნიკოც მალე შეუერთდა მათ, ანდრია სასმლის მოსატანად წავიდა . 3 ჭიქაზე მეტი არ დაულევია მალე ადგა და სახლში წასვლა დააპირა მოულოდნელად მათე რო დაინახე

შეუძლებელია! (17)

_შენ უთხარი ვაჩე მიყვარსო ... ვაჩეს როგორ უყვარხარ არ უნდა გაიგოს? _ჩემი სახელი რამდენჯერმე ახსენე საუბრისას და დაიჯერებს ყველაფერს რაც შენს სიყვარულზე ვუთხარი _ უკვე იღიმოდა, ბიჭის ემოციებს გრძნობდა და მთელს არსებას უბრუნდებოდა დაკარგული

დათარსული კაცი (თავი 10)

ჰოლში საათმა ცხრაჯერ ჩამოკრა. სასტუმრო ოთახი მჭახე, წყვეტილმა რეკვამ გაავსო. სავარძლიდან წამოვდექი, თან იატაკზე შუშის ნამსხვრევებს და გუბეს არ ვაშორებდი თვალს. -მე მოვწმენდ, ვუთხარი ნინას და კარისკენ გავემართე. -ჰარი... -ახლავე მოვალ. მინდოდა, ცოტა

სიყვარული მსხვერპლით(თავი I)

დარბაზში, რომელიც ოთახის შთაბეჭდილებას უტოვებდა ადამიანებს, ორი სავარძელი იდგა. ერთ - ერთში ფურცლითა და კალმით ხელში ჟურნალისტი იჯდა მის წინ კი, მაგდალენა, რომელიც ღიმილით შესცქეროდა მის წინ მჯდომს. -ქალბატონო მაგდალენა…- შემდეგი კითხვა წამოიწყო

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მეორე)

ემოციურად დაღლილმა,ზლაზვნით ავიარე კიბეები და სახში შევედი. ჯერ კიდევ მომხდარზე ვფიქრობდი. ვცდილობდი ანდროზე ფიქრი თავიდან ამერიდებინა, მაგრამ საკუთარი გონება ამის ნებას არ მაძლევდა. თითქოს ჩემს შინაგან მეს არ უნდოდა მისი დავიწყება და ასე ვებრძოდით

მომეცი შანსი ( თავი 12)

დემეტრე ბოლომდე ჩაერთო მიას აღზრდაში.დილით სოფის მიყავდა ბაღში საღამოს დემეტრეს გამოყავდა , სწავლობდა მამობას და ეს საკმაოდ კარგადაც გამოსდიოდა .სოფისაც დრო დარჩა საკუთარი თავის რეალიზებისთვის,რადგან საღამოს ბავშვის გამოყვანაზე დემეტრე ზრუნავდა,