ტკბილი შეცდომა-ნაწილი 11

სახლში მივედით. ხმა არცერთს არ ამოგვიღია, უბრალოდ წყნარად მოვდიოდით ჩვენთვის.სახლში მივედით. -ეკას შევუხედავ-გავხედე ლუკას. -ოთახში ვიქნები -კარგი. კარებთან მივედი -ეკა-დავაკაკუნე კარებზე. ხმა არ ისმის. -ეკა-გავუმეორე და კარები შევაღე. უცებ თვალებში

მკვდარი ოცნებები 10

მთელი ღამის განმავლობაში, ნათურის შუქით სუსტად განათებულ ოთახში, კედელზე მიყრდნობილი ვიჯექი, თავი მუხლებში მქონდა ჩარგული და მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, თუ როგორ მეთქვა ახვლედიანისთვის, ვინ იყო დამნაშავე მის მოჩვენებით სიგიჟეში და რატომ მოხდა ეს

არქანგელოზი ( თავი 4 )

- დროა დავასრულოთ ძამიკო ! თქვა ლუციფერმა და კვერთხები ერთმანეთს მიადო უზარმაზარი შავ-თეთრი ენერგიიით სავსე ბურთი წარმოქნა და გაბრიელის მიმართულებით გაგზავნა

სიცოცხლის საათი 4 +18

თვალებს ვახელ,სიბნელეში მის სახეს კარგად ვერ ვარჩევ მაგრამ აშკარად ღრმად სუნთქავს, ფეხებს ვალაგებ წელზე,ჩემკენ უცრო ვიზიდავ მას ეს უფრო აღაგრძნებს,რათქმაუნდა მეც.მის მაიკას ხელსვკიდებ და ერთი მოძრაობით ვხდი,მის

please be mine (სრულად)

შობის ღამეს, მაშინ, როცა უკვე ყველა იმედი და ოცნება განადგურებულია,"ვარსკვლავი ეცემა" და ცხოვრების რიტმულობას აყოლილი მარიამის ცხოვრება წამში თავდაყირა დგება. ერთ მხარეს მისი ოჯახი და მომავალი ქმარია,მეორე მხარეს კი ის ვინც ძალიან უყვარს.

ჯიშკარიანის წესები (თავი 5)

- როგორ... აქ ... რანაირად... წინადადებას ვერ ვაყალიბებდი, კანკალმა ამიტანა, საკუთარ სახლში ვიღაც ისე შემოიჭრა, არც გამიგია, ისე მიყურებდა ამხენი ხანი, ვერც შევამჩნიე და ეს უბრალოდ ვიღაც არ იყო, თბილისში ყველაზე საშიში ტიპი იყო, გოგოები ეცემოდნენ და

თბილისელები (2)

რა მოწიეს ასეთი?! ვერ ვხვდები, აქ ადამიანს რა უნდა გიყვარდეს ? თავს ვაქნევ და კიბეებს "ვესალმები" დასახრუკი პაპსკირისგან ვიცი,რომ თურმე ლიფტი 35 წელია რაც "ცოცხლობს". ტატას პადიეზდში შევედი. ფუფ,რა სუნია

ბედის საჩუქარი თავი 13

ქორწილის დღე მზიანი და თბილი გათენდა. უკვე იგრძნობოდა გაზაფხული. ნელ-ნელა ყვავილობას იწყებდნენ ხეები. ხოლო ყოჩივარდებს უკვე გაშლილიყვნენ. დილით ბედნიერმა გავიღვიძე მეც. სწრაფად გადავივლე წყალი და სალონში გავვარდი. დრო არც ისე ბევრი მქონდა. სტილისტი

კალეიდოსკოპი (VII თავი)

ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოწვა. ფანჯრიდან ახლად გამონათებული მთვარის ვერცხლისფერი სინათლე დამრეცად შემოდიოდა და საწოლს ეფინებოდა. გოგონა ზურგზე იწვა და მზერა ჭერს იქით არსებული უსასრულობისთვის გაესწორებინა. მისი ფერფლისფერში გადასული თმები ბალიშზე არეულად

ველური ორქიდეა (5 თავი)

_მოიცა სადარბაზოსთან მიგიყვან. მესამე ჰო? _დიახ. - ისევ დაბნეულობამ მომიცვა. - საიდან იცი ჩემი საცხოვრებელი? _ჩემს სახლში ვინც მუშაობს, ყველას ყველაფერი ვიცი. ეს ხომ ლოგიკურია. - მიპასუხა და სადარბაზოს წინ გააჩერა. _აჰ, ჰო.. მართალია.