სიყვარულია ბედნიერება 2

ანასტასია რამე მოხდა? რატომ მოხვედი -ცერად გახედა გოგონამ და წამოდგა -კი მარიამ მოხდა,შენ კი ერთადერთი ხარ ვისთანად მიმესვლევინებოდა-გაოგნებულმა გოგონამ ახლა ანასტასიამდე მისვლა

მიყ ვარ ხარ (II)

სახლში რომ შევედი, შიგნით ჩემთვის უცნობი 4 დემეს ასაკის ბიჭი იჯდა .ისინი იყვნენ ვინც აქ წამომიყვანა ... უხმოდ ჩავუარე და პირდაპირ მდებარე კარში გავედი,სამზარეულო იყო. არვიცი,ემოიცები ძალიან მომაწვა,სკამზე ჩამოვჯექი თავი ხელებში ჩავრგე და ჩემთვის

ანასტატია ჰელერის ცხოვრება(თავი პირველი)

გამარჯობა მე ანასტასია ჰელერი ვარ,ვცხოვრობ საქართველოში კერძოდ ბათუმში,მყავს ერთი ძმა,დედა და მამა გარდაცვლილები არიან,მაქვს ქერა გრძელი თმები, თაფლისფერი თვალები,წონაში 53 კილოს ვიწონი,სიმაღლეში კი 1,75 სმმ ვარ.დავიბადე 1998 წელს და მეც როგორც

შემოდგომის შვილები 6.

შემოდგომის კიდევ ერთი პლიუსი იცით რაარის?სითბო...ბევრი სითბო საყვარელი ადამიანებისგან. ისინი გეხუტებიან, გეფერებიან და გათბობენ. დივანზე ჩაფიქრებულს კარზე ბრახუნი მაფხიზლებს და უხალისოდ ვაღებ კარს. გაღიზიანებული თუკა შემოდის და უკან ნიკუშა მოყვება

სასურველი (თავი 7)

ჩემო ტკბილებო. ვასრულებ სიტყვას და ვდებ ახალ თავს. შეცდომების გამო ნუ გამკიცხავთ ისევ ტელეფონით ვდებ. მოუთმენლად ველი თქვენს შეფასებასა და აზრს. მაინტერესებს მოგწონთ თუ არა მოვლენების ასე განვითარება. არ დაიშუროთ თქვენი მოსაზრებები. გამკიცხეთ ან

ჭინკობისთვე (II) მეზობელი

ჭინკობისთვე მეორე თავი. დაფუძნებულია რეალურ ისტორიებზე ფენტეზის ჟანრის რომანი, ოთხ ახალგაზრდაზე რომლებიც იმერეთ ესტუმრნენ და აღმოაჩენენ რომ სოფელი სულაც არ არის ისეთი მშვიდი და გასაოცარი, როგორც ეს ერი შეხედვით ჩანს.

წამიერი პაემნები (ბლოგერი)

,,შენ, ყველა ადამიანში სიმშვიდეს ეძებ.ცდილობ მათში განვლილი წამები შეიყვარო.ცდილობ სიყვარული და სინდისის ქეჯნა,ერთმანეთს შეერწყას. შენ ცდილობ ფეთქებადი წრე მოხაზო და მის შიგნით ჩადგე.არ არსებობს სიხარულის ილუზია,ეს რეალურია. "

შეხვედრა (2)

ისეთი სწრაფი ნაბიჯებით შეირბინა ლამის ფეხები დაიტეხა, სიმწრისგან აღარც მაღლები ახსოვდა და აღარც მოკლე კაბა. ეგრევე მისაღებში შევარდა სადაც რამდენიმე წამი დაბნეული აფახულებდა თვალებს, მის წინ ისეთი სურათი იყო გადაშლილი რომელსაც ვერასდროს ვერ

სუიციდი

დედაჩემი ყოველთვის იძახდა "სტრანი" ბავშვიაო. ყურადღებას არ ვაქცევდი მის ნათქვამს, ვთვლიდი, რადგანაც მისგან განსხვავებული აზრი გამაჩნდა მაგიტომ მეძახდა "სტრან" ბავშვს. ნამდვილად არ მეგონა ასე თუ გადავწყვეტდი სიკვდილს. სახურავიდან გადავყურებ თბილისის

შენ დამიბრუნდი მაშინ, როდესაც უიმედოდ ვიდექი საკურთხეველთან. (მეექვსე

დღეს 30-აგვისტოა, დილიდან მზადებაში ვიყავით. თიკა 1-კვირის ჩამოსული იყო, ის და სალი იყვნენ ჩემი მეჯვარეები. კაბის ჩაცმაში ჩემი გოგოები დამეხმარნენ, დედას არ ეცალა, გადარბენაზე იყო. ლამაზ, დეკოლტე თვლებით მორთულ კაბას გრძელი შლეიფი ამშვენებდა.